- Вось, стала быць, як. Тваё маці аддала за цябе сваё жыццё. Згодзен, гэта моцны контрзаклён. Зараз зразумела... у канчатковым рахунку, у табе няма нічога асаблівага. Ці бачыш, я ніяк не мог зразумець: паміж намі ёсць штосьці да дзівацтва агульнае. Ты, дакладна, і сам гэта зазначыў.. Абодва паўкроўкі, сіроты, выхаваныя ў маглаў. Абодва змеевусныя - магчыма, адзіныя двое ў "Хогвартсе" пасля самога вялікага Слізэрына. Мы нават знешне падобныя... але, як высвятляецца, ты выратаваўся ад мяне ўсяго толькі дзякуючы шчаслівай выпадковасці. Гэта ўсё, што я жадаў ведаць.
Гары стаяў і, унутрана сціснуўшыся, чакаў, калі Рэдл узмахне палачкай. У гэты час крывая ўсмешка на твары ў Рэдля зноў стала шырэй.
- Вось што, Гары, я жадаю падаць табе невялікі ўрок. Давай-ка помераемся сіламі: Лорд Вальдэморт, Нашчадак Салазара Слізэрына, супраць знакамітага Гары Потэра і той зброі, якім у Дамблдора хапіла розуму яго забяспечыць...
Ён з грэблівым здзіўленнем кінуў погляд на Фоўкса і шапку-размеркавальніцу і адышоў. Гары, у якога страх хутка распаўсюджваўся па целе, паралізуючы ногі, зачаравана сачыў за Рэдлам. Той спыніўся паміж высокімі калонамі і падняў вочы да каменнай маскі Слізэрына, панаваўшай высока ў паўцемры. Рэдл шырока расчыніў рот і сыкнуў - але Гары зразумеў усё яго слова...
- Пагавары са мной, Слізэрын, найвялікшы з Чацвёркі Хогвартс...
Гары разгарнуўся на абсцасах, каб таксама паглядзець на статую. Фоўкс пахіснуўся ў яго на плячы.
Вялізны твар Слізэрына заварушыўся. Агорнуты жахам, Гары ўбачыў, як адчыняецца гіганцкі рот - шырэй, шырэй, пакуль нарэшце рот не ператварыўся ў вялізную дзіру.
І штосьці варушылася ўсярэдзіне гэтай дзіры. Штосьці выпаўзала з яе глыбінь.
Гары несвядома адступіўся. Ён працягваў адыходзіць назад, пакуль не стукнуўся ў сцяну Пакою. Ён дужа заплюшчыў вочы і ў гэты момант адчуў, што Фоўкс узлятае з яго пляча. Фенікс закрануў хлопчыка крылом па шчацэ. Гары жадаў закрычаць: "Не пакідай мяне!", ды толькі што можа зрабіць фенікс супраць Караля Змей?
Штосьці неверагоднае звалілася на пол Пакою. Гары нават адчуў вібрацыю - ён ведаў, што адбываецца, ён адчуваў гэта, нават не адчыняючы вока, бачыў, як змей выпаўзае з рота Слізэрына, разгортваючы кольцы жахлівага цела. Затым раздалося шыпенне Рэдла:
- Забі яго.
Васіліск набліжаўся да Гары; хлопчык чуў, як цяжкае цела змея грузна слізгае па пыльнай падлозе. Не адчыняючы вока, Гары слепа зашпуляўся, растапырыўшы рукі, спрабуючы намацаць шлях - Вальдэморт рагатаў...
Гары спатыкнуўся. Ён цяжка паваліўся на пол і адчуў прысмак крыві ў роту - змей быў літаральна ў фуце ад яго, было чуваць яго набліжэнне...
Угары справа падарваўся гучны, плююшчыйся гук, і нешта цяжкае абрынулася на Гары з такой моцай, што ён са ўсяго маху ўрэзаўся ў сцяну. Вось-вось у яго цела павінны ўсадзіцца атрутныя іклы... Ён чуў звар'яцелае шыпенне, чуў, як нешта люта б'ецца аб калоны...
Ён нічога не змог з сабою зрабіць - і мімавольна прыадчыніў вочы, досыць шырока, каб бачыць, што адбываецца.
Адсунуўшыся ад Гары, вялізны ярка-зялёны змей падняў высока ў паветра тоўстае, як ствол дуба, цела і п'яна вадзіў непрыгожай, быццам адрубленнай галавой паміж калонамі. Гары дробна дрыжаў і быў гатовы адразу зачыніць вочы, калі змей абярнецца. Тут ён зразумеў, што жа адцягнула змея.
Фоўкс кружыў вакол яго галавы, і васіліск кідаўся на фенікса, агаліўшы доўгія і тонкія як шаблі іклы...
Фоўкс нырнуў. Яго доўгая залатая дзюба на імгненне зніла з вачэй, і раптам фантан цёмнай крыві пырснуў на пол. Змяіны хвост зашпуляўся з боку ў бок, цудам не закрануўшы Гары, і, раней, чым хлопчык паспеў зачыніць вочы, змей абярнуўся - Гары апынуўся тварам да твару з пачварай і ўбачыў, што абодва вялізных вытарашчаных вока выдзяўбаныя феніксам; кроў струменілася на пол, і змей шыпеў у агоніі.
- НЕ! - пачуў Гары лямант Рэдла. - ПАКІНЬ ПТУШКУ! ПАКІНЬ ПТУШКУ! ХЛАПЧУК ЗЗАДУ ЦЯБЕ! ШУКАЙ ЯГО ПА ПАХУ! ЗАБІ ЯГО!
Аслеплены змей пахіснуўся, збіты з толку, але па-ранейшаму смяротны. Фоўкс кругамі лётаў у яго над галавой, трубячы сваю тужлівую песню, час ад часу ўтыкаючыся дзюбай у лускаваты нос, па якім безупынна лілася кроў.
- Дапамажыце, дапамажыце, - як вар'ят, мармытаў Гары, - хто-небудзь... хоць хто-небудзь...
Змяіны хвост зноў хвастануў па падлозе. Гары прыхіліўся. Нешта мяккае стукнулася яму ў твар.
Васіліск выпадкова шпурнуў у рукі хлопчыку шапку-размеркавальніцу. Гары схапіў яе. Гэта было ўсё, што ў яго заставалася, апошні шанец - ён насунуў шапку на галаву і кінуўся на пол. Васіліск у гэты час зноў махнуў хвастом.