- Такім чынам! - сказаў ён. - Вы вярнуліся. Кіраванне адхіліла вас, але вы ўсё жа палічылі магчымым вярнуцца ў "Хогвартс".
- Ці бачыце, Люцыюс, - ціхамірна ўсміхнуўся Дамблдор, - астатнія адзінаццаць чальцоў кіравання звязаліся са мной сёння. Я нібы патрапіў пад савіны лівень. Яны - кіраванне - атрымалі вестку аб тым, быццам бы дачка Артура Уізлі забіта і запатрабавалі, каб я неадкладна вярнуўся ў школу. Падобна, яны, у канчатковым рахунку, усёткі палічылі мяне найбольш прыдатным чалавекам на пасаду дырэктара. Акрамя таго, яны распавядалі мне вельмі дзіўныя рэчы... Некаторым з іх здалося, быццам бы вы паабяцалі склясці іх сем'і ў выпадку, калі яны адмовяцца прагаласаваць за маё адхіленне...
Містэр Малфой спалатнеў больш звычайнага. Тым не менш, яго вочы гнеўна зіхацелі, ад лютасці ператварыўшыся ў вузкія шчыліны.
- І як - атрымалася спыніць напады? - пагардліва кінуў ён. - Злавілі злачынца?
- Так, мы яго злавілі, - адказаў Дамблдор з усмешкай.
- Ну? - рэзка спытаў містэр Малфой. - Хто жа гэта?
- Той жа чалавек, што і ў мінулы раз, Люцыюс, - адказаў Дамблдор. - Аднак, на гэты раз Лорд Вальдэморт дзейнічаў праз падстаўны твар. Пасродкам свайго дзённіка.
Ён падняў са стала маленькі чорны нататнік з вялікай дзірой пасярэдзіне, уважліва назіраючы за містэрам Малфоем. А Гары ў гэты час назіраў за Добі.
Эльф паводзіў сябе незразумела. Са значэннем утаропіўшы на Гары вялізныя вочы, ён усё паказваў на дзённік, затым на містэра Малфоя, а затым з сілай біў сябе кулаком па галаве.
- Разумею... - павольна працягнуў містэр Малфой.
- Вельмі мудрагелісты план, - з асобай інтанацыяй сказаў Дамблдор, працягваючы глядзець містэру Малфою прама ў вочы. - Калі бы Гары, якога вы бачыце перад сабою, - містэр Малфой кінуў на хлопчыка хуткі, калючы погляд, - і яго сябар Рон не выявілі бы гэты дзённік, то падазрон апаў бы цалкам на Джыні Уізлі. Ніхто не змог бы даказаць, што яна дзейнічала не па ўласнай волі...
Містэр Малфой прамаўчаў. Раптам яго твар стала непранікальны як маска.
- Толькі уявіце, - працягваў Дамблдор, - што магло бы тады адбыцца... Уізлі - адна з самых вядомых чыстакроўных сем'яў. Уявіце, якія былі бы наступствы для самога Артура Уізлі і для яго акту па абароне маглаў, калі бы яго ўласную дачку абвінавацілі ў забойстве магланароджаных... Да шчасця, дзённік быў выяўлены, і ўспаміны Рэдла выдаленыя з яго. Хто ведае, якія маглі бы быць наступствы ў адваротным выпадку...
Містэр Малфой прымусіў сябе загаманіць.
- Так, да шчасця, - выдушыў ён.
І усё жа, за яго спіной, Добі працягваў паказваць пальцам, спачатку на дзённік, потым на Люцыюса Малфоя, затым стукаў сябе па галаве.
І Гары раптам зразумеў. Ён кіўнуў Добі, той адступіў у кут і прыняўся ў пакаранне выкручваць сабе вушы.
- А вы не жадаеце растлумачыць, як патрапіў да Джыні гэты дзённік, містэр Малфой? - спытаў Гары.
Люцыюс Малфой грозна звярнуўся да яго.
- З якой стаці я павінен ведаць, якім чынам патрапіў дзённік да гэтай маленькай ідыёткі? - раўнуў ён.
- З такой, што гэта вы падклалі яго ёй, - сказаў Гары. - У «Флорыша і Блотса». Вы ўзялі яе падручнік па ператварэннях і саўганулі ўнутр дзённік, хіба не так?
Ён убачыў, як сціскаюцца і разжымаюцца белыя кулакі містэра Малфоя.
- Гэта яшчэ трэба даказаць, - прашыпеў ён.
- О, зразумела, ніхто не зможа гэтага зрабіць, - умяшаўся Дамблдор, усміхаючыся Гары. - Асабліва пасля таго, як Рэдл знік з дзённіка. З іншага боку, я бы параіў вам, Люцыюс, спыніць раздаваць старыя школьныя рэчы Лорда Вальдэморта. Калі хоць яшчэ адна з іх патрапіць у нявінныя рукі, то, я думаю, Артур Уізлі першым падбае аб тым, каб ваш удзел у гэтым быў даказаны...
Люцыюс Малфой пастаяў імгненне, і Гары выразна ўбачыў, як тузанулася яго рука - мабыць, ён згараў ад жадання дастаць чароўную палачку. Замест гэтага, ён звярнуўся да свайго дамавіка эльфу.
- Мы ўходзім, Добі!
Ён рыўком расхінуў дзверы і, калі эльф кінуўся да яго, штурхялём выкінуў няшчаснае стварэнне прэч. Доўга было чуваць, як Добі падвываў ад боля. Гары пастаяў хвілінку ў глыбокім раздуміі. І тут да яго дайшло...
- Прафесар Дамблдор, - ліхаманкава заказаў ён. - А можна аддаць гэты дзённік назад містэру Малфою? Калі ласка?
- Вядома, Гары, - спакойна адказаў Дамблдор. - Але паспяшайся. А то бяседа скончыцца...
Гары схапіў дзённік і куляй выляцеў з кабінета. Ён чуў аддаляючыеся стогны Добі. Хутка, гадаючы, ці спрацуе тое, што ён прыдумаў, Гары сарваў з нагі чаравік, зняў прасякнуты брудам і сліззю шкарпэтку, і запхнуў у яго нататнік. І панёсся па цёмным калідоры.