Ён дагнаў іх на вяршыні лесвіцы.
- Містэр Малфой, - вытхнуўся ён, рэзка спыніўшыся. - У мяне для вас сёе-тое ёсць...
І ён сілком запхнуў у руку Люцыюсу Малфою смярдзючую шкарпэтку.
- Якога?...
Містэр Малфой сарваў з дзённіка шкарпэтку, грэбліва адшпурнуў брыдоту ў бок і перавёў гнеўны погляд з сапсаванага нататніка на Гары.
- Аднойчы цябе чакае тое ж, што і тваіх бацькоў, Гары Потэр, - нягучна вымавіў ён. - Яны таксама савалі нос куды не варта.
Ён звярнуўся і жадаў сыйсці.
- Пайшлі, Добі! Я сказаў, пайшлі.
Але Добі не варушыўся. Ён трымаў перад носам агідную шкарпэтка і глядзеў на яе як на неацэнны скарб.
- Гаспадар даў шкарпэтку, - выклікнуў эльф здзіўлена-захоплена. - Гаспадар даў яе Добі.
- Што яшчэ за лухта? - плюнуў містэр Малфой. - Што ты кажаш?
- Атрымаў шкарпэтку, - не верачы сам сабе, прамовіў Добі. - Гаспадар выкінуў, а я падабраў, і зараз - Добі вольны.
Люцыюс Малфой замер, утаропіўшыся на эльфа. Потым кінуўся на Гары.
- З-за цябе я пазбавіўся слугі, хлапчук!
Але Добі закрычаў:
-Вы не смееце крыўдзіць Гары Потэра!
Раздалося гучнае "бэмц!", і містэра Малфоя адкінула назад. Ён зваліўся з лесвіцы, пралятаючы па тры прыступкі запар, і мятай кучай прызямліўся на ніжнюю пляцоўку. Ён падняўся на ногі з ліловым тварам і выцягнуў палачку, але Добі пагрозліва падняў доўгі палец.
- Вы павінны сыйсці, - люта выпаліў ён, паказваючы ўніз на містэра Малфоя. - Вы не смееце крануць Гары Потэра. Вы павінны сыйсці.
У Люцыюса Малфоя не заставалася выбару. Кінуўшы апошні, палыхаючы лютасцю, погляд на парачку, якая стаяла наверсе, ён захінуўся ў мантыю і паспешліва схаваўся са зроку.
- Гары Потэр вызваліў Добі! - звяняшчым голасам праспяваў эльф, не адрываючы ад Гары ўдзячных вачэй, у якіх адлюстроўвалася месячнае святло, якое лілось у акно. - Гары Потэр вызваліў Добі!
- Гэта адзінае, што я мог зрабіць для цябе, Добі, - ухмыльнулся Гары. - Толькі абяцай больш не ратаваць мне жыццё.
Выродлівы карычневы твар эльфа раптам разлезся у найшырэйшай, зубастай усмешцы.
- У мяне толькі адно пытанне, Добі, - сказаў Гары, калі Добі дрыготкімі ад хвалявання рукамі стаў нацягваць на нагу бруднаю шкарпэтку. - Ты казаў, што ўсё гэта не мае нічога агульнага з Тым-Каго-Не-Павінны-Былі-Успамнаць, памятаеш? Што ж...
- Я жадаў даць вам ключ, сэр, - сказаў Добі, пашыраючы вочы так, як быццам тлумачыў відавочнае, - я даваў ключ. Чорны Лорд, да таго як змяніў імя, мог звацца як заўгодна, разумееце?
- І праўда, - невыразна вымавіў Гары. - Ну, я лепш пайду. А то там бяседа, ды і мая сяброўка Герміёна павінна ўжо ачуняць...
Добі абхапіў Гары рукамі за стан і абняў яго.
- Гары Потэр больш вялікі, чым думаў Добі! - усхліпнуў ён. - Бывай, Гары Потэр!
І, з апошнім гучным трэскам, Добі знік.
Гары пабываў ужо на некалькіх школьных бяседах, але такога яшчэ не было. Усе былі ў піжамах, а святкаванне доўжылася ўсю ноч. Гары не мог вылучыць, які момант спадабаўся яму больш за ўсё: калі Герміёна кінулася яму насустрач з крыкамі: "Ты раскрыў злачынства! Ты раскрыў злачынства!", або калі Джасцін кінуўся ад хафлпафскага стала, каб паціснуць (так палка, што ледзь не вывярнуў) яму руку, прыносячы незлічоныя выбачэнні, або калі а палове на трэцюю абвясціўся Хагрыд і так дужа абняў за плечы Гары і Рона, што яны абодва ткнуліся насамі ў талеркі з бісквітамі, або чатырыста ачкоў, якія яны з Роном прынеслі роднаму каледжу, надзейна замацаваўшы школьны кубак за "Грыфіндорам" вось ужо другі год запар, або аб'ява прафесара МакГонагал аб тым, што, у якасці падарунка ўсёй школе, іспыты адмяняюцца ("О, не!" - ахнула Герміёна), або калі Дамблдор паведаміў, што, нажаль, прафесар Локхард не зможа застацца ў школе на наступны год, у сувязі з тым, што яму трэба ехаць аднаўляць памяць. Да крыкаў, прывітаўшых гэтую навіну, далучылася прыстойная колькасць настаўніцкіх галасоў.
- Які жаль, - сказаў Рон, запіхваючы ў рот пончык з сочывам, - ён так да мяне прывязаўся.
Астатак семестра расчыніўся ў асляпляльным сонечным ззянні. Жыццё ў "Хогвартсе" патроху наладжвалася, за тым малаважным выключэннем, што ўрокі па абароне ад сіл зла былі скасаваныя ("ну, у гэтым мы ўжо спрактыкаваліся," - сказаў Рон засмучанай Герміёне), а Люцыюса Малфоя выключылі з кіравання школы. Драко больш не расхаджваў па школе з гаспадарскім выглядам. Наадварот, ён выглядаў пакрыўджаным і змрочным. А вось Джыні зноў была вясёлая і шчаслівая.