- Ну і ночка, - прамармытаў ён і ў пошуках кружкі з гарбатай ды імбрычка запляскаў рукой па стале, у той час як дзеці рассаджваліся поруч яго. - Дзевяць рэйдаў. Дзевяць! Да таго ж стары Мундугнус Флэтчар паспрабаваў мяне зачараваць, як толькі я павярнуўся да яго спіной…
Містэр Уізлі гучна сербануў з кружкі і ўздыхнуў.
- Было што-небудзь цікавае, тат? - з запалам спытаў Фрэд.
- Ды нічога такога, пара знікаючых ключоў і кусачы імбрычак, - пазяхнуў містэр Уізлі. - Там, праўда, знайшлася сякая-такая брыдота, але не па нашым дэпартаменце. Былі яшчэ надзвычай дзіўныя суслікі, выклікалі Прудсмерта. Але, дзякуй Богу, гэтае справы камітэта магічнай бяспекі…
- І каму гэта настолькі няма чаго рабіць, што яны ствараюць знікаючыя ключы? - здзіўлена спытаў Джордж.
- Проста здзек з маглаў, - уздыхнуў містэр Уізлі. - Уявіцеўце, ключ ад дзвярэй робіцца ўсё менш і менш, пакуль канчаткова не знікае ў той самы момант, калі ён больш за ўсё патрэбны… Вядома, у гэтым выпадку вельмі цяжка штосьці даказаць, ні адзін магл нізашто не прызнаецца, што ў яго знік ключ – ён будзе сцвярджаюць, што проста згубіў яго. Небаракі, яны гатовыя на што заўгодна, абы не прыкмячаць чараўніцтва, нават калі яно ў іх пад самым носам… Але - вы не паверыце, чаго толькі не зачароўваюць нашыя з вамі суродзічы…
- МАШЫНЫ, НАПРЫКЛАД?
З'явілася місіс Уізлі, як меч трымаючы ў руцэ доўгую качаргу. Містэр Уізлі шырока расплюшчыў вочы і вінавата ўтаропіўся на жонку.
- М-машыны, Моллі, дарагая?
- Так-так, Артур, машыны, - пацвердзіла місіс Уізлі, зіхоцячы вачыма. - Уяві сабе, адзін вядзьмак набыў старую іржавую машыну, сказаў жонцы, што ўсяго толькі жадае разабраць яе на часткі і паглядзець, як яна працуе, а насамрэч зачараваў яе так, каб яна магла лётаць.
Містэр Уізлі міргнуў.
- Ведаеш, дарагая, мне падаецца, ты пагодзішся, што гэты вядзьмак дзейнічаў цалкам у рамках закона, хоць, зразумела, яму… ммм… мабыць, прытрымлівалася б сказаць жонцы праўду… Калі б ты вывучыла заканадаўства, то сама ўбачыла б, што яно пакідае… ммм… шчыліны… Паколькі ў яго не было намераў лётаць на гэтай машыне, той факт, што машына можа лётаць, не азначае…
- Артур Уізлі, ты сам стварыў гэты закон! - закрычала місіс Уізлі. - Каб і далей спакойна займацца ў сараі з усім сваім маглаўскім хламам! Акрамя таго - да тваёй звесткі - Гары прыбыў сёння раніцай у той самой машыне, на якой у цябе не было намераў лётаць!
- Гары? - тупа спытаў містэр Уізлі. - Які Гары?
Ён паглядзеў па баках, убачыў Гары і падскокнуў.
- А мамка ж мая! Гары Потэр! Я так рады, Рон столькі пра цябе распавядаў…
- Твае сыны лёталі сёння ўначы на гэтай гідкай машыне за Гары і назад! - прабразгала місіс Уізлі. - Што ты на гэта скажаш, а?!
- Няўжо? - з захапленнем спытаў містэр Уізлі. - Ну і як прайшоў палёт? М... у сэнсе, я хацеў сказаць... - ён тэрмінова перамяніў тон, таму што з вачэй місіс Уізлі паляцелі маланкі, - гэта было… вельмі неабачліва з вашага боку, дзеці… жудасна неабачліва…
- Пайдзем адсюль, - панізіўшы голас, сказаў Рон на вуха Гары, убачыўшы, што місіс Уізлі ужо раздзімаецца як жаба. - Я табе пакажу мой пакой.
Яны паціху выслізнулі з кухні і па вузенькім калідорчыку прайшлі да крываватай лесвіцы, якая мудрагелістымі зігзагамі вілася кудысьці ўверх. На трэцім паверсе дзверы былі адчыненыя. Гары ледзь паспеў заўважыць у іх пару бліскучых вачэй, як дзверы тут жа з грукатам зачыніліся.
- Джыні, - сказаў Рон. - Ты не ўяўляеш, да чаго дзіўна, што яна так саромеецца. Яна наогул ніколі не зачыняецца…
Ускараскаўшыся яшчэ на пару пралётаў уверх, яны падышлі да дзвярэй з аблупленай фарбай, на якой вісела маленькая шыльдачка "ПАКОЙ РОНА".
Гары ўвайшоў, амаль дакранаючыся галавой нахільнай столі. Ён як быццам увайшоў у печку: амаль усё ў пакоі Рона было ярка-памаранчавага колеру - ложак, сцены, нават стол. Гары не адразу зразумеў, што яго сябар заляпіў выцвілыя шпалеры плакатамі, на якіх у розных постацях была каманда з сямі ведзьмакоў і ведзьмаў. Усе яны былі ў ярка-памаранчавай форме, з мётламі ў руках, і энергічна махалі Гары і Рону.
- Твая ўлюблёная квідытчная каманда? - здагадаўся Гары.
- "Непераможныя Гарматы", - пацвердзіў Рон, паказваючы на памаранчавае покрыва з вышытымі на ім двума вялізнымі чорнымі літарамі "НГ" і гарматным ядром. - Дзевятыя ў вышэйшай лізе.
Школьныя падручнікі Рона былі зваленыя ў куце, побач валяліся коміксы пра "Прыгоды Марціна Міггса, дурнаватага магла". Чароўная палачка ляжала ля поўнага лягушачай ікры акварыўма, які стаяў на падваконні, побач з тоўстым шэрым пацуком па мянушцы Скраберс. Скраберс драмала на сонейку.