І місіс Уізлі працягнула яму кветкавы чыгун.
Гары неразумеючы ўтаропіўся на звернутыя да яго твары.
- Ш-што я павінен рабіць?…- запінаючыся, спытаў ён.
- Ён жа ніколі не падарожнічаў з дапамогай лятучага пораху! - раптам успомніў Рон. - Прабач, Гары, я забыў!
- Ні разу? - здзівіўся містэр Уізлі. - А як жа ты патрапіў на Касы завулак летась?
- Ды мы ездзілі на метро…
- Праўда? - захапіўся містэр Уізлі. - Гэта дзе эскалатары? А як яны…
- Потым, Артур, - абарвала місіс Уізлі, - Лятучы порах значна хутчэй, любасны, але, бацечкі мае, што жа мы будзем рабіць - калі ты ні разу ёю не карыстаўся…
- Ды ўсё будзе ў парадку, маці, - супакоіў Фрэд. - Гары, давай спачатку мы, а ты сачы.
Ён узяў дробку бліскучага пораху з чыгуна, зрабіў крок да каміна і кінуў порах ў агонь.
Полымя, зароўшы, зрабілася ізумрудным і паднялося вышэй Фрэда, які ўвайшоў у агонь, выгукнуў: "Касы завулак!" і знік.
- Запомні, любасны, трэба казаць вельмі выразна і выразна, - навучала Гары місіс Уізлі, а Джордж тэм часам ужо запусціў руку ў чыгун. - І трэба сачыць, каб выйсці ў патрэбным агню…
- Патрэбным чаго? - перапытаў Гары нервова, а полымя зноў ускінулася і паглынула Джорджа.
- Наогул там вельмі шмат розных камінаў, але, калі толькі ты будзеш прамаўляць словы выразна…
- Не хвалюйся, Моллі, з ім усё будзе ў парадку, - супакоіў містэр Уізлі, сам частуючыся дробкай.
- Але, дарогі, калі ён раптам згубіцца, што мы скажам яго дзядзьку і цётцы?
- Ім гэта ўсё роўна, - засведчыў яе Гары. - Калі Дадлі пазнае, што я выляцеў у трубу, ён толькі ўзрадуецца…
- Ну… добра… давай пасля Артура, - вырашылася місіс Уізлі. - Вось што, калі ўстанеш у агонь, гучна скажы, куды ты жадаеш патрапіць…
- І прыцісні локці, - наказваў Рон.
- А вочы зачыні, - паспешліва дадала місіс Уізлі, - сажа…
- І не бянтэжся, - сказаў Рон, - а то вывалішся ў чужы камін…
- Але глядзі не запанікуй, а то выйдзеш занадта рана; пачакай, пакуль не ўбачыш Фрэда з Джорджам.
Вельмі імкнучыся ўтрымаць у памяці ўсе гэтыя навучанні, Гары ўзяў ледзь-ледзь лятучага пораху і падышоў да каміна. Ён глыбока ўдыхнуў, пасыпаў полымя порахам і ступіў наперад; адчуванне было як ад цёплага брызу; ён адкрыў рот і неадкладна наглытаўся дыму.
- К-к-к-асы звулак, - закашляўся ён.
Яго быццам сцягнула ў гіганцкую варонку, закруціла са страшнай хуткасцю - у вушах аглушальна грукатала - ён паспрабаваў прыадчыніць вочы, але яго занудзіла ад віхуроў зялёных агнёў, якія пранасіліся паблізу - нешта балюча стукнула яго па локці, і ён цесна прыціснуў рукі да цела, якое ўсё круцілася і круцілася - потым нетутэйшае адчуванне, што ледзяныя далоні надавалі яму аплявух - прыжмурыўшыся скрозь акуляры, ён убачыў размыты струмень камінаў і маментальныя стоп-кадры пакояў за імі - бутэрброды з вяндлінай шалёна круціліся ў жываце - ён зноў зачыніў вочы з адзіным жаданнем, каб усё хутчэй скончылася, і тут…
Гары зваліўся тварам уніз на каменны пол і адчуў, што дужка акуляраў пераламалася.
З галавой, якая круцілася, увесь у сіняках і перапачканны сажай, ён вокамгненна ўскочыў на ногі, утрымліваючы пабітыя акуляры на носе. Ён быў адзін, але дзе, не меў ні найменшага падання. Ён мог сказаць толькі адно - што варта поруч мармуровага каміна ў нейкім месцы, падобным на прасторную, але бедна асветленаю чароўную краму - аднак, тое, што тут прадавалася, тое ледзь магло патрапіць у Хогвартскі спіс.
Непадалёк стаяла шкляная вітрына, у якой на падушках ляжалі маршчыністае рука, заплямленая крывёй калода карт і вытарашчанае шкляное вока. Зласлівага выгляду маскі віселі на сценах, вялікая калекцыя чалавечых касцей размяшчалася на прылаўку, а іржавыя, з вострымі зуб'ямі прылады звісалі са стала. І, горш усяго, змрочная вузкая вуліца, выгляд на якую адчыняўся з пыльнага акна, вызначана не была Касым завулкам.
Трэба прыбірацца адгэтуль, чым хутчэй, тым лепш. Нос усё яшчэ балеў у тым месцы, якім Гары стукнуўся аб пол. Хуткім бясшумным рухам хлопчык кінуўся да выхаду, але, на паўдарозе, убачыў, што па вуліцы да дзвярэй падыходзяць двое, прычым адзін з іх - апошні чалавек на зямлі, з якім Гары - разгубленаму, перапачканнаму, у пабітых акулярах - жадалася бы сустрэцца ў сваім цяперашнім выглядзе. Гэты чалавек быў Драко Малфой.
Гары ліхаманкава агледзеўся вакол і з левага боку выявіў вялікую чорную шафу; ён стрымгалоў кінуўся да яе, залез унутр і зачыніў за сабою дзверцы, пакінуўшы толькі маленькую шчыліну, каб падглядаць. Праз сякунду ад дзвярэй раздаўся звон званка, і Малфой увайшоў у краму.
Мужчына, які ўвайшоў следам, не мог быць нікім іншым акрамя як бацькам Драко. У яго было абсалютна такі жа бледны выцягнуты твар і такі жа халодны, металічны погляд. Містэр Малфой прайшоўся па краме, гультаявата агледзеў прадметы, выстаўленыя ў вітрынах і патэлефанаваў у званок на прылаўку, перш чым абвінуцца да свайго сына і сказаць: