- Гэй! Гары! Гары!
Гары звярнуў галаву і на белых прыступках "Грінгаттса" убачыў Герміёну Грэнджэр. Яна радасна пабегла насустрач, а за ёю ляцеў шлейф густых каштанавых валасоў.
- Што ў цябе з акулярамі? Прывітанне, Хагрыд - о-о-о, да чаго я радая зноў вас бачыць - ты ў "Грінгаттс", Гары?
- Як толькі знайду Уізлі, - адказаў Гары.
- Ну, тады чакаць нядоўга, - з усмешкай у голасе зазначыў Хагрыд.
Гары з Герміёнай азірнуліся: па люднай вуліцы да іх са ўсіх ног спяшаліся Рон, Фрэд, Джордж, Персі і містэр Уізлі.
- Гары, - вытхнуўся містэр Уізлі, - мы так і думалі, што ты праехаў усяго адзін агмень… гэта значыць, мы спадзяваліся, - ён прамакнуў бліскацелую ад поту лысіну, - Моллі у жаху… яна зараз падыдзе…
- Дзе ты выйшаў? - спытаў Рон.
- На Цямрэчным завулку, - змрочна адказаў Гары.
- Ух ты! - загарлапанілі двайняты хорам.
- Нас туды ніколі бы не пусцілі, - з зайздрасцю працягнуў Рон.
- Іш чаго захацелі, - праварчаў Хагрыд.
Наводдаль паказалася місіс Уізлі, яна неслася наўскач, у адным руцэ раздзімалася торба, на іншай вісела не паспеваўшая за маці Джыні.
- О, Гары… о, мой дарагі - ты жа мог апынуцца дзе заўгодна…
Ловячы ротам паветра, яна выцягнула з торбы вялікую адзежную шчотку і прынялася отчышчаць тое, што не адшараваў Хагрыд. Містэр Уізлі узяў у Гары акуляры, злёгеньку крануў іх чароўнай палачкай, і акуляры сталі як новенькія.
- Ну, мне пара, - сказаў Хагрыд. Удзячная місіс Уізлі так паціскала яму руку, што ледзь не адарвала яе ("Цямрэчны завулак! Падумаць толькі, а калі бы ты не знайшоў яго, Хагрыд!") - Убачымся ў "Хогвартсе"! - ён пайшоў, і яго галава і плечы яшчэ доўга віднеліся над натоўпам.
- А ведаеце, каго я бачыў у "Борджыне і Бёргсе"? - сказаў Гары Рону з Герміёной, калі яны паднімаліся па прыступках "Грінгаттса". - Малфоя з бацькам!
- Люцыюс што-небудзь купляў? - падазрона спытаў які ішоў ззаду містэр Уізлі.
- Не, ён прадаваў…
- Значыць, занепакоіўся, - канстатаваў містэр Уізлі з змрочным задавальненнем. - Ах, як бы я жадаў злавіць яго на чым-небудзь…
- Будзь асцярожны, Артур, - занепакоенае сказала місіс Уізлі, у той час як стаялы ў дзвярэй гоблін нізка пакланіўся, прывітаючы наведвальнікаў. - З гэтым сямействам можна патрапіць у гісторыю. Не спрабуй адкусіць то, чаго не зможаш праглынуць…
- Значыць, па-твойму, я павінен баяцца Люцыюса Малфоя? - абурыўся містэр Уізлі, але практычна адразу жа адцягнуўся калі ўбачыў бацькоў Герміёны. Тыя збянтэжана ціснуліся да сцяны якая працягнулася ўздоўж усёй мармуровай залы мармуровай жа стойцы і чакалі, калі Герміёна іх прадставіць.
- Ды бо вы жа маглы! - захоплена ўскрыкнуў містэр Уізлі. - Мы абавязкова павінны дзе-небудзь разам пасядзець! А што гэта ў вас такое? Ах, вы змяняеце маглаўые грошы. Моллі! Глядзі! - ён у экстазе паказаў на дзесяціфунтввую банкноту ў руках у містэра Грэнджэра.
- Пачакайце нас тут, - сказаў Рон Герміёне. Уізлі і Гары адпраўляліся ў падземнае сховішча ў суправаджэнні гобліна-службоўца.
Да сховішчаў можна было дабрацца на маленькіх кіраваных гоблінамі калясках, якія ездзілі па мініятурных рэйках, пракладзеным у падземных тунэлях. Падчас паездкі да сейфа сям'і Уізлі Гары ад галавакружнай хуткасці атрымаў велічэзнае задавальненне, але затое, калі дзверы ў камеру была адчыненая, адчуў сябе шмат горш, чым на Цямрэчным завулку. Там ляжала невялікая купка срэбных сіклей і адзін-адзіны залаты галлеон. Місіс Уізлі літаральна памацала па кутах, а потым ссыпала змесціва сабе ў торбу. Гары адчуў сябе яшчэ горш, калі яны падышлі да яго камеры. Ён пастараўся захіліць змесціва спіной і паспешна, жменямі, напхаў манет у скураную сумачку.
Зноў апынуўшыся на мармуровых прыступках, усё разыйшліся ў розныя бакі. Персі невыразна прамармытаў нешта з нагоды таго, што яму трэба новае пяро. Фрэд і Джордж зазначылі ў натоўпе свайго школьнага сябру, Лі Джордана. Місіс Уізлі і Джыні памкнуліся ў краму ўжыванай сукенкі. Містэр Уізлі узмоцнена запрашаў Грэнджэраў у "Дзіравы кацёл".
- Сустракаемся ў «Флорыш і Блотс» праз гадзіну, тады і купім усе падручнікі, - сказала місіс Уізлі, абгортваючыся - яны з Джыні ужо адправіліся ў шлях, - і запомніце, ні кроку на Цямрэчны завулак! - прагукала яна ўслед двайнятам, у саміх спінах якіх ужо з'явілася штосьці няўлоўна-хуліганскае.
З адчуваннем лёгкасці і волі Гары, Рон і Герміёна адправіліся ўздоўж па павойнай брукаванай вуліцы. Грошы - золата, срэбра, бронза - нецярпліва дзынкалі ў Гары ў кішэні, і іх не цярпелась выдаткаваць. Гары адразу жа купіў тры вялізных ражка клубнічна-арэхавага марожанага. Яно падтавала зверху, і хлопцы з задавальненнем хлюпалі, адначасова ўзіраючыся на цудоўныя, вабныя вітрыны. Рон доўга, з смагай уладання ў позірку, разглядаў поўнае абмундзіраванне "Пякучых Гармат", выстаўленае ў вітрыне крамы "Усё самае лепшае для квідытча", пакуль нарэшце Герміёне гэта надакучыла, і яна пацягнула ўсіх купляць пергамент і чарнілы ў лавачку па суседстве. У краме чароўных жартаў Пацеха і Прыколла яны натыкнуліся на Фрэда, Джорджа і Лі Джордана, якія набівалі кішэні "фантастычнымі халоднымі петардамі мокрага запуску д-ра Філібустэра", а ў маленечкай лаўчонке, дзе прадавалася ўсякае барахло - зламаныя палачкі, шалі якія пакрывіліся, старыя абрынданыя травянымі плямамі вопрадцы - яны выявілі Персі, глыбока пагрузіўшагася ў маленькую, адкрыта нудную кніжыцу пад назовам "Старасты, якія здабылі ўладу" .