- Персі першы, - сказала місіс Уізлі, нервова зірнуўшы на гадзіннік над галавой. Гадзіннік паказваў, што ў іх засталося ўсяго толькі пяць хвілін на то, каб няўзнак па адным расчыніцца за бар'ерам.
Персі са сваім звычайным свецкім выглядам пайшоў наперад і знік. За ім пайшоў містэр Уізлі, затым Фрэд і Джордж.
- Я вазьму з сабою Джыні, а вы двое ідзіце адразу жа пасля нас, - кінула місіс Уізлі Рону і Гары, ліхаманкава схапіла Джыні за руку і рынулася наперад. Яны зніклі ў імгненне вока.
- Пайшлі разам, у нас усяго адна хвіліна, - прапанаваў Рон.
Гары паправіў клетку з Хэдвіг, узграмоджаную на куфар, і пакаціў каляску прама на бар'ер. Ён пачуваўся абсалютна спакойна; гэта ж не якісь там Лятучы порах. Хлопчыкі нізка нахіліліся над ручкамі калясак і вельмі мэтанакіравана ішлі на бар'ер, набіраючы хуткасць. Калі да бар'ера заставалася некалькі метраў, яны дадалі кроку і…
БУМ!
Абедзве каляскі з сілай стукнуліся аб бар'ер і пакаціліся назад; куфар Рона зваліўся з неверагодным грукатам, Гары збіла з ног, а клетка звалілася на зямлю. Хэдвіг пакацілася прэч, абурана якочучы; людзі, усё без выключэння, утаропіліся на вінаватых у бязладзіцы, а службовец які знаходзіўся непадалёк загарлапаніў:
- Якога д'ябла!
- Страціў кіраванне, - з працай вымавіў Гары і пры спробе ўстаць схапіўся за рэбры. Рон пабег і падабраў Хэдвіг, чые паводзіны выклікалі ў які натоўпе мноства заўваг з нагоды жорсткага звароту з жывёлінамі.
- Чаму мы не змаглі прайсці? - прашыпеў Гары.
- Паняцці не маю…
Рон з вар'яцкім выразам на твары агледзеўся па баках. За імі ўсё яшчэ назірала дзесятка два зацікаўленых.
- Падаецца, мы спознімся на цягнік, - зашаптаў Рон. - Не разумею, чаму праход зачыніўся…
Гары ўтаропіўся на вялікі вакзальны гадзіннік, адчуваючы, як у яго ад жаху падводзіць жывот. Дзесяць секунд… дзевяць секунд…
Ён асцярожна пакаціў каляску наперад і, апынуўшыся амаль ушчыльную з бар'ерам, пхнуў з усіх сіл. Бар'ер заставаўся цвёрдым - як і пакладзена металу.
Тры секунды… дзве… адна…
- Усё, - ашаломлена сказаў Рон, - цягнік сыйшоў. А што, калі маці з татам ужо не могуць прайсці зваротна да нас? У цябе ёсць маглаўскія грошы?
Гары бязрадасна засмяяўся.
- Дурслі не давалі мне кішэнных грошай ужо гадоў шэсць, не менш.
Рон прыклаў вуха да халоднага бар'ера.
- Ні гуку, - даклаў ён напружаным голасам. - Што жа нам рабіць? Я не ведаю, калі маці з татам змогуць да нас вярнуцца.
Хлопцы паглядзелі навакол. Яны ўсе яшчэ былі цэнтрам увагі, у асноўным з-за таго, што Хэдвіг працягвала гарлапаніць.
- Думаю, нам трэба пайсці і пачакаць у машыны, - вырашыў Гары. - Мы прыцягваем да сабе занадта шмат увагі…
- Гары! - ускрыкнуў Рон, у вачах у яго з'явіўся бляск. - Машына!
- Што машына?
- Мы жа можам паляцець у "Хогвартс" на машыне!
- Але я думаў…
- У нас няма выхаду, так? А нам трэба патрапіць у школу, так? А непаўналетнім ведзьмакам дазваляецца карыстацца магічнымі сродкамі пры надзвычайных акалічнасцях! Падзел, падаецца, дзевятнаццаць Абмежаванняў чагосьці там…
- Але твае бацькі,.. - няўпэўнена прамовіў Гары, чарговы раз баднуўшы каляскай бар'ер у бясплоднай надзеі, раптам ён іх прапусціць, - як жа яны дабяруцца дахаты?
- Ім машына не патрэбна! - нецярпліва закрычаў Рон. - Яны ўмеюць апарыраваць - з'яўляцца з паветра! А з машынай або, там, з лятучым порахам, ім прыходзіцца злучацца з-за нас, таму што мы ўсё непаўнагадовыя, нам апарыраваць нельга…
Паніка, якую выпрабоўваў Гары, нечакана змянілася радасным прадчуваннем.
- А ты ўмееш вадзіць?
- Без праблем, - адказаў Рон знарочыста нядбайна і пакаціў каляску да выхаду. - Давай, пайшлі. Калі паспяшаемся, зможам ляцець прама за "Хогвартс-Экспрэсам".
І яны абыякава накіраваліся прама скрозь натоўп цікаўных маглаў да выхаду, а затым у завулак, дзе быў прыпаркаваны "Форд Англія".
Рон адамкнуў багажнік з дапамогай складанай паслядоўнасці дакрананняў чароўнай палачкі. Не без працы пагрузіўшы куфары, яны паставілі Хэдвіг на задняе сядзенне, а самі забраліся на пярэднія. Гары высунуў галаву ў акенца: па галоўнай дарозе ішоў вельмі ажыўлены рух, але іх вулачка была пустая.
- Выдатна, - сказаў ён.
Рон націснуў маленечкую срэбную кнопачку на панэлі. Машына знікла - і хлопцы зніклі разам з ёй. Гары па-ранейшаму адчуваў, як пад ім злёгеньку вібруе сядзенне, чуў рухавік, адчуваў уласныя рукі на ўласных каленах і акуляры на носе, і тым не менш, наколькі ён мог судзіць, ён ператварыўся ў пару вочных яблыкаў, плаваючых у некалькіх футах над зямлёй у бруднаватым завулку, забітым прыпаркаванымі аўтамабілямі.