Ён азірнуўся праз плячо на старажытнае дрэва, якое дагэтуль пагрозліва трэсла галінамі.
- Пайшлі, - знясілена вымавіў Гары, - пайшлі ў замак…
Прыбыццё ў школу атрымалася зусім не такім трыўмфальным, якім малявалася ва ўяўленні. Усё ў сіняках, адубелыя ад холаду, з дрэнна рухаючыміся рукамі і нагамі, яны ўзялі куфары за ручкі з аднаго боку і папацягалі іх за сабою па здзірванелым схіле да вялізных дубовых варот.
- Пэўна, бяседа ўжо даўно пачаўся, - сказаў Рон, кінуў куфар поруч лесвіцы і ціха падышоў да ярка асветленаму акну. - Гэй! Глядзі-ка, Гары! Гэта жа сартаванне!
Гары падбег і разам з Ронам стаў засяроджана назіраць за тым, што адбываецца ў Вялікай Зале.
гуляючы яркімі і вясёлымі агнямі на залатых талерках і кубках. Угары, на зачараванай столі, якая заўсёды адлюстроўвала сучаснасць неба, блішчэлі зоркі.
У густым лесе востраканцовых Хогвартскіх капялюшоў Гары ўбачыў лад перапуджаных першаклашак, якіх запускалі ў Залу. Сярод іх лёгка можна было адрозніць Джыні дзякуючы яе агністым, як і ў усіх Уізлі, валасам. Тым часам, прафесар МакГонагал, ведзьма са строгім пучком і ў акулярах, узнімала на крэсла знакамітую шапку-размеркавальніцу.
Кожны год гэта вельмі старая шапка, залатаная, патрапаная і брудная, займалася сартаваннем пачаткоўцаў па чатырох каледжах "Хогвартса" (а менавіта: "Грыфіндор", "Хафлпаф", "Равенкла" і "Слізэрын"). Гары добра памятаў, як сам роўна год таму апранаў гэтую шапку і, замёршы, чакаў, пакуль яна вынесе сваё рашэнне. На працягу некалькіх жудасных секунд ён баяўся, што шапка накіруе яго ў "Слізэрын", каледж, адкуль выйшла больш чорных ведзьмакоў і ведзьмаў, чым з якогась іншага - але ў выніку ён патрапіў у "Грыфіндор", разам з Герміёнай, Ронам і ўсімі астатнімі Уізлі. У апошнім семестры Гары з Ронам дапамаглі свайму каледжу выйграць кубак школы, у выніку чаго "Грыфіндор" перамог "Слізэрын" упершыню за сем гадоў.
Малюсенькі хлопчык з валасамі мышынага колеру быў выкліканы наперад. Ён надзеў шапку. Погляд Гары заслізгаў паблізу гэтага хлопчыка, далей, туды, дзе за настаўніцкім сталом сядзеў прафесар Дамблдор, дырэктар школы, і назіраў за сартаваннем. Яго доўгая срэбная барада і акуляры са шкламі ў форме паўмесяца паблісквалі ў святле свечак. Праз некалькі чалавек ад яго Гары зазначыў Гілдэроя Локхарда ў раскошнай аквамарынавай мантыі. У тарцу сядзеў Хагрыд, валасаты і вялізны, і доўгімі глоткамі піл з запракінутага над галавой кубка.
- Пачакай-ка… - прашаптаў Гары, - за настаўніцкім сталом адно з крэслаў пустое… Дзе Снэйп?
Прафесар Северус Снэйп быў у Гары самым нялюбым настаўнікам. А Гары быў у Снэйпа самым нялюбым вучнем. Снэйп, жорсткі, саркастычны, нікому, акрамя вучняў уласнага каледжа ("Слізэрына"), не падабаўся і выкладаў зеллеварэнне.
- Можа, захварэў? - з надзеяй выказаў здагадку Рон.
- А можа, звольніўся, - сказаў Гары, - таму што яму зноў не дасталася паста настаўніка па абароне ад сіл зла, аб якім ён так марыў!
- А можа, - з натхненнем падхапіў Рон, - яго звольнілі! Яго жа ніхто не любіць…
- А можа, - раздаўся ледзяны голас прама ў хлопцаў за спіной, - ён чакае вашых тлумачэнняў, чаму вы не прыехалі на цягніку разам з усімі.
Гары турком разгарнуўся назад. Перад ім стаяў Северус Снэйп. Гэта быў худы чалавек з нядужага колеру скурай, кручкаватым носам і лоевымі, да плечаў, валасамі. У давяршэнне прыкрай карціны ён у дадзены момант яшчэ і ўсміхаўся не прадвяшчаючай нічога добрага ўсмешкай.
- Трымайцеся за мной, - загадаў Снэйп.
Не вырашаючыся паглядзець нават адно на аднаго, Гары і Рон папляліся ўслед за Снэйпам уверх па прыступках і ўвайшлі ў прасторны вестыбюль, асветлены паходнямі. З Вялікай Залы даносіліся найсмачныя пахі, але Снэйп павёў хлопцаў прочкі ад цяпла і ўтульнасці, уніз па вузкай каменнай лесвіцы.
- Заходзце! - сказаў настаўнік, адчыняючы дзверы на паўдарогі да падзямелля і паказваючы ўнутр.
Хлопчыкі, курчачыся ад холаду і страху, увайшлі ў кабінет Снэйпа. Сцены, якія танулі у цемры, былі абстаўленыя стэлажамі з вялізнымі шклянымі слоікамі, у якіх плавалі разнастайныя брыдоціны, назовы якіх Гары не ведаў і, больш таго, не жадаў ведаць. У каміне было чорна і пуста. Снэйп зачыніў дзверы і звярнуўся да хлопцаў тварам.
- Такім чынам, - вымавіў ён ціха, - цягнік нядосыць добры для знакамітага Гары Потэра і яго дакладнага збраяносца Уізлі. Сваім прыбыццём трэба нарабіць як мага больш шуму, так, спадары?