- Не, сэр, мы проста не змаглі прайсці скрозь бар'ер на Кінгс-Крос, ён…
- Ціха! - абыякава прыкрыкнуў Снэйп. - Што вы зрабілі з машынай?
Рон сутаргава праглынуў. У Гары ўжо не ў першы раз стварылася ўражанне, што Снэйп здольны чытаць думкі. Але, праз імгненне, усё растлумачылася, бо Снэйп пачаў разгортваць апошні нумар "Штодзеннага Прарока".
- Вас бачылі, - сыкнуў ён, тыкаючы ім у нос загаловак: "МАГЛЫ АШАЛОМЛЕНЫ З'ЯЎЛЕННЕМ ЛЯТАЮЧАГА "ФОРДА АНГЛІЯ". Снэйп прыняўся зачытваць уголас:
- У Лондане двое маглаў упэўніваюць, што бачылі старую машыну, якая ляцела над Паштовай вежай… апоўдні ў Норфолке місіс Хетті Бейліс, развешваючы бялізну… Містэр Ангус Фліт з Пібла паведаміў у паліцыю… Усяго шэсць або сем маглаў. Наколькі мне вядома, твой бацька працуе ў аддзеле няправільнага выкарыстання маглаўскіх прадметаў побыту? - паўсцвярджальна сказаў ён, гледзячы на Рона і ўсміхаючыся гідкай усмешкай, - падумаць толькі… яго ўласны сын…Незлічонае мноства запаленых свечак парыла ў паветры над чатырма доўгімі сталамі,
Гары адчуў сябе так, як калі бы адна з самых вялікіх і самых шалёных галін дрэва толькі што з усёй сілы стукнула яго ў жывот. Калі толькі хто-небудзь пазнае, што містэр Уізлі зачараваў машыну… аб гэтым ён не падумаў…
- Пры аглядзе парку я зазначыў, што значная шкода была нанесена вельмі каштоўнай Дракучай вярбе, - працягваў Снэйп.
- Гэта нам была нанесена шкода, пабольш чым вярбе, - выпаліў Рон.
- Ціха! - раўнуў Снэйп. - Вельмі дрэнна, што вы вучыцеся не ў маім каледжы і права прымаць рашэнне аб вашым выключэнні прыналежыць не мне. Мне прыйдзецца пайсці і запрасіць тых, каму падараваная гэты шчаслівы прывілей. А вы чакайце тут.
Гары і Рон бездапаможна пераглянуліся. Твары ў абодвух былі зусім белыя. Гары ўжо не адчуваў голаду, не адчуваў наогул нічога, акрамя жудаснай млоснасці. Ён імкнуўся не глядзець на вялікае пакрытае сліззю штосьці, якое плавала ў зялёнай вадкасці на паліцы за пісьмовым сталом Снэйпа. Калі Снэйп адправіўся за прафесарам МакГонагал, дэканам "Грыфіндора", то ад гэтага зусім не лягчэй. Яна, можа быць, больш справядлівая, чым Снэйп, але не меней строгая.
Праз дзесяць хвілін вярнуўся Снэйп і разам з ім, сапраўды, прыйшла і прафесар МакГонагал. Гары і раней пару раз бачыў яе злоснай, але, альбо ён забыў, як моцна яна здольная падціскаць вусны, альбо тады яна злавалася не так моцна. Ледзь з'явіўшыся на парозе, яна ўскінула ўверх чароўную палачку; Гары з Роном спалохана зажмурыліся, але яна толькі паказала на пусты камін, і там раптам затанцавалі языкі полымя.
- Сядзьце, - сказала яна, і хлопчыкі нясмела адступіліся і селі ў крэслы ў каміна.
- Тлумачце, - загадала яна са злавесным бляскам у шклах акуляраў.
Рон стаў распавядаць, пачаўшы з таго, што бар'ер на вакзале адмовіўся іх прапусціць.
- … так што ў нас не было выбару, прафесар, мы не змаглі патрапіць на цягнік.
- Чаму вы не паслалі занатоўку з савой? Наколькі я ведаю, у цябе ёсць сава? - ледзяным тонам паведамілася прафесар МакГонагал у Гары.
Гары разявіў рот. Зараз, калі яна гэта сказала, стала відавочна, што менавіта так і прытрымлівалася паступіць.
- Я… я не падумаў…
- Гэта ўжо сапраўды, - сказала прафесар МакГонагал.
У дзверы пастукалі, і Снэйп, шчаслівы як ніколі, адкрыў яе. На парозе стаяў дырэктар Дамблдор.
Гары так і пахаладзеў, калі ўбачыў, наколькі незвычайна суворы ў таго выгляд. Дамблдор утаропіў на правініўшыхся пільны погляд па-над кручкаватым носам, і Гары нечакана падумалася, што лепш бы іх усё яшчэ латашыла Дракучая вярба.
Наступіла працяглае маўчанне. Потым Дамблдор сказаў:
- Распавядзіце, чаму вы гэта зрабілі?
Лепш бы ён крычаў або лаяўся. Гары проста не мог вынесці расчаравання, якое гучала ў яго голасе. Чамусьці ён не змог глядзець Дамблдору ў вочы і таму стаў казаць з яго каленамі. Ён распавёў абсалютна ўсё за выключэннем таго, што містэр Уізлі валодае заварожанай машынай, і ў выніку атрымалася, што яны з Роном выпадкова натыкнуліся на прыпаркаваную недалёка ад вакзалу лятаючую машыну. Ён разумеў, што Дамблдор адразу аб усім здагадаецца, але той не задаў ніводнага пытання аб машыне. Калі Гары скончыў свой аповяд, Дамблдор проста працягваў пільна глядзець на яго скрозь акуляры.
- Ну, мы пайдзем за рэчамі, - безнадзейна сказаў Рон.
- Аб чым гэта ты, Уізлі? - рыкнула прафесар МакГонагал.
- Вы жа нас выключаеце, хіба не так? - сказаў Рон.
Гары сцісла зірнуў на Дамблдора.
- Не сёння, містэр Уізлі, - сказаў Дамблдор. - Але я абавязаны данесці да вас усю сур'ёзнасць вашай правіны. Мне прыйдзецца напісаць вашым родным. Таксама я павінен папярэдзіць вас, што, у выпадку, калі зноў адбудзецца штосьці падобнае, у мяне не застанецца іншага выбару, акрамя як выключыць вас.