У Снэйпа быў такі выгляд, быццам ён пазнаў, што Каляды адмяняецца назаўжды. Ён прачысціў горла і сказаў:
- Прафесар Дамблдор, гэтыя двое парушылі Дэкрэт аб разумных абмежаваннях вядзьмарства сярод непаўналетніх, нанеслі сур'ёзныя пашкоджанні старажытнай і каштоўнай расліне - па-за сумненнем, дзеі такога роду…
- Дадзім прафесару МакГонагал вырашаць, якое пакаранне варта прызначыць гэтым навучэнцам, Северус, - спакойна адказаў Дамблдор. - Яны з яе каледжа і з'яўляюцца яе падапечнымі. - Ён звярнуўся да прафесара МакГонагал. - Я павінен вярнуцца на свята, Мінерва, мне трэба зрабіць сякія-такія аб'явы. Хадзем, Северус, я пакінуў на стале ўзрушаючы торт, нядрэнна бы паспець яго паспрабаваць…
Снэйп дазволіў адвесці сябе з кабінета, але пры гэтым кінуў на Гары і Рона погляд, поўны непрыкрытай нянавісці. Хлопчыкі засталіся сам-насам з прафесарам МакГонагал, усё яшчэ якая мела выгляд разлютаванага арла.
- Табе бы лепш пайсці да лекара, Уізлі, у цябе кроў ідзе.
- Не моцна, - Рон паспешна прамакнуў рукавом парэз над брывом. - Прафесар, я так жадаў паглядзець сартаванне, там мая сястра…
- Цырымонія сартавання ўжо скончылася, - сказала прафесар МакГонагал. - Твая сястра таксама залічана ў "Грыфіндор".
- Выдатна, - узрадаваўся Рон.
- Дарэчы, да пытання аб "Грыфіндоры"… - рэзка пачала прафесар МакГонагал, але Гары перабіў яе:
- Прафесар, мы ўзялі машыну, калі семестр яшчэ не пачаўся, таму… "Грыфіндор" не павінен губляць з-за гэтага балы, праўда? Не павінен жа? - скончыў ён, занепакоенае зазіраючы ёй у твар.
Прафесар МакГонагал адказала пранізлівым поглядам, але Гары не сумняваўся, што ў глыбіні яе вачэй утойвалася ўсмешка. Ды і вусны былі ўжо не так шчыльна сціснутыя.
- Я не буду здымаць балы з "Грыфіндора", - сказала яна, і ў Гары пасвятлела на душы. - Але вы абодва павінны будзеце панесці пакаранне.
Усё складалася куды лепш, чым меркаваў Гары. А што датычыцца ліста родным, то гэта ўжо і зусім глупства. Гары ніколькі не сумняваўся, яны толькі пашкадуюць, што Дракучая вярба не зрабіла з яго катлету.
Прафесар МакГонагал зноў падняла чароўную палачку і паказала ёю на пісьмовы стол. З ледзьве чутным "пххх" на стале з'явілася вялікая талерка бутэрбродаў, два срэбных кубка і гарлач астуджанага гарбузовага соку.
- Паснедайце тут і адпраўляйцеся ў спальню, - загадала яна. - А мне таксама трэба вярнуцца на свята.
Калі дзверы за ёй зачынілася, Рон выдаў ціхі працяглы свіст.
- А я думаў, нам гамон, - прызнаўся ён, хапляючы бутэрброд.
- Я таксама, - пагадзіўся Гары, таксама ўзяўшы бутэрброд.
- Але падумай толькі, як нам "вязе"? - невыразна працягнуў сваю прамову Рон скрозь курыцу з вяндлінай. - Фрэд з Джорджам лёталі на гэтай машыне разоў пяць, а то і шэсць, і іх аніадзін магл не заўважыў. - Ён праглынуў і адразу жа адкусіў яшчэ адзін здаровы кавалак. - І чаму жа мы не змаглі прайсці скрозь бар'ер?
Гары паціснуў плечамі.
- Зараз нам прыйдзецца быць асцярожнымі, - сказаў ён, з асалодай адсёрбваючы гарбузовага соку. - Шкада, нельга пайсці на бяседу…
- Яна не жадала, каб усё бачылі, што нас прабачылі, - пранікліва сказаў Рон, - не жадала, каб усё думалі, што гэта так выдатна, прылятаць на машыне…
Наеўшыся да паліцы (талерка перыядычна сама сабою папаўнялася новымі бутэрбродамі), яны ўсталі, вышлі з кабінета і пайшлі знаёмай дарогай у Грыфіндорскую вежу. У замку было ціха, бяседа, судзячы па ўсім, скончылася. Хлопчыкі ішлі паблізу бармочашчых сабе пад нос партрэтаў і скрыпяшчых рыцарскіх даспехаў, караскаліся па вузкіх пралётах каменных лесвіц, пакуль, нарэшце, не дабраліся да сакрэтнага пераходу, у якім за старым партрэтам вельмі тоўстай дамы ў ружовых шаўках хаваўся ўваход у Грыфіндорскую вежу.
- Пароль? - спытала дама пры іх набліжэнні.
- Эээ… - працягнуў Гары.
Паколькі яны яшчэ не бачыліся са старастай "Грыфіндора", новы пароль гэтага года быў ім не вядомы, але дапамога не запаволіла прыйсці; ззаду сябе яны пачулі паспешліва надыходзячыя крокі, абвінуліся і ўбачылі падбягаюшчую Герміёну.
- Вось вы дзе! Куды гэта вы зніклі? Ходзяць такія недарэчныя чуткі - хтосьці сказаў, што вас выключылі за тое, што вы разбілі лятаючую машыну…
- Выключыць-та нас не выключылі, - ўпэўніў яе Гары.
- Не жадаеш жа ты сказаць, што вы і напраўду прыляцелі сюды? - выклікнула Герміёна тонам прафесара МакГонагал.