- Як я ўжо колісь казала, усё залежыць ад крыві. Благую кроў аніяк не ўтоіш. Канечне, я адразу падтлумачу, што ня маю нічога супраць тваёй сям’і Пятунья,– яна пагладзіла кашчавую руку Пятуньі сваёй рыдлёўкападобнай лапішчай,- але, твая сястра – стухнае яйка. Падобнае здараецца нават ў лепшых сем’ях. Збегла з нейкім валацугай і вось паглядзіце на вынік.
Гары ўперыўся ў сваю талерку, у яго вушах стаяў незразумелы дзвон. “Моцна схапіце хвост сваёй мятлы...”- прыпамінаў ён. Але забыўся, што трэба рабіць далей. Голас Мардж здавалася свірдлаваў яго розум, як адна з дрыляў дзядзькі Вернана.
- Гэты Потэр,- схапіўшы бутэльку брэндзі і наліўшы адначасова ў свой кілішак і на абрус, спыталася цётка Мардж,- чым ён займаўся?
Дзядзька Вернан і цётка Пятунья выглядалі моцна напруджанымі. Дадлі нават адарваўся ад свайго пірага і здзіўлена глядзеў на бацькоў.
- Ён не працаваў,- адказаў дзядзька ў паўвока гледзячы на Гары,- Беспрацоўны.
- Я гэдак і думала,- заявіла Мардж, зрабіўшы вялізны глыток і выцершы падбароддзе рукавом.- Паганец, гультай і паразітуючы абібок, які...
- Ён ня быў гэткім,- нечакана адказаў Гары. За сталом ўсё сцішэла. Гары ўсяго калаціла. Аніколі ў жыцці ён ня быў гэдак раззлаваны.
- ЯШЧЭ БРЭНДЗІ,- крыкнуў дзядзька Вернан, раптам збялеўшы. Ён выліў апошні брэндзі ў кілішак сястры,- А ты хлопец, Вэк у ложак, зараз жа...
- Ой, не, Вернан,- ікнула цётка Мардж, падымаючы руку, яе маленькія налітыя крывёю вочкі ўперыліся ў Гары,- Ідзі, хлопча, ідзі. Ты ганарышся сваімі бацькамі? А яны раз – і загінулі ў аўтакатастрофе (вой, я гэдак напілася)...
- Яны не загінулі ў аўтакатастрофе, - прамовіў Гары, падымаючыся на ногі.
- Загінулі, маленькі гідкі хлус, а цябе кінулі цяжарам на сваіх годных і працавітых сваякоў!- гарлапаніла Мардж набракаючы ад злосці,- Ты, нахабны, няўдзячны, маленькі...
Раптам яна змоўкла. На імгненне здалося, што яна знямела. Здавалася, яна пухне ад невымоўнай лютасці – але ж яе пухліны ўсё павялічваліся. Яе вялізны твар пашырыўся, маленькія вочкі вылупіліся, а рот расцягнуўся настолькі, што размаўляць было немагчыма. У наступную секунду, колькі гузікаў сарваліся з яе твідавага піджаку і прасвісцелі ў напрамку сцяны – яна пачала надзьмувацца як жахлівы паветранны шар, жывот разарваў яе твідавы пас, а пальцы раздуліся да памеру салямі.
- МАРДЖ,- разам закрычалі Вернан з Пятуньей, калі цётка пачала падымацца з крэсла да столі. Яна настолькі скруглела, што пачала нагадваць вязізарны шар са свіннымі вочкамі, а яе рукі і ногі дзівосным чынам тырчэлі паабапал. Яна узнялася ў паветра хваравіта патрэсківаючы.Рыпер насіўся па пакоі, вар’яцкі брахаючы.
- НЕЕЕЕЕЕЕ!
Дзядзька Вернан схапіў Мардж за нагу спрабуючы падцягнуць яе на месца, але сам ледзь не падняўся з падлогі. У наступную секунду, Рыпер скокнуў наперад і ўпіўся зубамі ў дзядзькаву нагу.
Гары знік з пакою перш, чым хтось яго супыніў і накіраваўся да каморы пад лесвіцай. Дзверы каморы магічным чынам расчыніліся, як толькі хлопец крануў іх. За колькі секунд, ён дацягнуў сваю валізу да уваходных дзвярэй. Пасля Гары кінуўся наверх да свайго ложку, адарваў масніцы, выцягнуў з-пад ніх навалачку поўную кніг і свае падарункі на дзень нараджэння. Выкруціўшыся ён схапіў пустую савіную клетку і пабег ўніз да сваёй валізы, Тут ў гасцёўную ўварваўся дзядзька Вернан, яго калашына была ў крывавых жмутах.
- А НУ, ВЯРНІСЯ!- зароў ён,- ВЯРНІСЯ І ЯЕ ВЯРНІ НАЗАД!
Але Гары ўжо ахапіла безразважная злосць. Ён расчыніў сваю валізу, дастаў з яе сваю чароўную палачку і накіраваў яе на дзядзьку Вернана.
- Яна гэта заслужыла,- хутка дыхаючы адказаў Гары,- І атрымала па заслугах. А вы трымайцеся ад мяне падалей.
Гары наобмац знайшоў ручку дзвярэй.
- Я сыходжу,- сказаў ён, - З мяне годзе!
Праз імгненне ён ўжо быў на цёмнай, ціхай вуліцы. Гары ішоў цягнучы за сабой сваю цяжкую валізу, трымаючы пад пахай савіную клетку.
— РАЗДЗЕЛ III—
Начны Омнібус
Гары мінуў колькі кварталаў, перш, чым страціўшы сілы не заваліўся на нізенькую сценку на плошчы Магнолій, ён цяжка дыхаў і быў не ў стане далей цягнуць сваю валізу. Ён сядзеў і не рухаўся, слухаючы грукат свайго сэрца, у ім ўсё яшчэ кіпела злосць.
Але праз дзесяць хвілін самотнага прабывання на цёмнай вуліцы, яго ахапіла новае пачуццё – паніка. І з якога боку ён не разважаў аб сваім становішчы, было зразумела, што яно горш, чым колісь у яго жыцці. Хлопец апынуўся кінуты, адзін ў цемры, сярод маглаў і ня ведаючы куды ісці. А горш за ўсё: ён толькі што скарыстался вельмі моцным чараўніцтвам і з большай верагоднасцю будзе выключаны з Хогвартса. Ён настолькі сур’ёзна парушыў Загад аб Абмежаваннях для Непаўнагадовых Чараўнікоў, што быў вельмі здзіўлены, чаму дагэтуль яго не знайшлі прадстаўнікі Міністэрства Магіі.