- Ты жадаеш?- спытаўся ён.- Я цябе правільна разумею? Ты жадаеш жыць са мною?
- Так, вядома жадаю,- адказаў Гары.
Зхуднелы твар Сірыюса заззяў першай сапраўднай на гарынай памяці усмешкай. Ён адразу ж адчуў значную розніцу, быццам бы з-пад маскі знясіленага чалавека вызірнуў нехта, на дзесяць год маладзейшы. На імгненне ён стаў падобным на мужчыну, што смяяўся на вяселлі гарыных бацькоў.
Яны зноўку сціхлі і не размаўлялі адно з адным да самога канца прахода. Крукшанс хутка кінуўся наверх, пэўна дзеля таго каб націснуць лапай на вузлаваты сучок на камлі, бо калі Люпін, Пэцігру і Рон падымаліся наверх не адчулася ані воднага гуку звар’яцелых галін Лупцуючай Вярбы.
Сірыюс прапусціў Снэйпа наперад, потым праз адтуліну выбраліся Гары і Герміёна. Нарэшце ўсе яны выбраліся на надворак.
Звонку панавала цемра і толькі недзе далёка свяціліся вокны хогвартскага замка. Не кажучы аніслова яны рушылі наперад. Пэцігру працягваў хрыпець і часам скуголіў. У гарынай галаве ажно гуло. Ён нарэшце пакіне Дурслі. Ён будзе жыць разам з Сірыюсам Блэкам, лепшым сябрам яго бацькоў... ён быў ачмурэлы гэткімі абставінамі... Цікава што здарыцца з Дурслі, калі ён паведаміць ім, што збіраецца жыць разам са злачынцам, якога яны бачылі па тэлевізары?
- Адзін неасцярожны рух, Пітэр...- пагрозліва прамовіў Люпін недзе наперадзе. Яго палачка, як і раней была накірована на грудзі Пэцігру.
Яны моўчкі ішлі ўздоўж траўніка, замкавыя вокны павольна павялічваліся. Снэйп ўсё яшчэ павольна ляцеў перад Сірыюсам, яго падбароддзе было апушчана на грудзі. Раптам...
Хмары ў небе расступіліся. На зямлі аб’явіліся цмяныя цені. Уся кампанія патанула ў месяцовым святле.
Снэйп натрапіў на Люпіна, Пэцігру і Рона, якія нечакана супыніліся. Сірыюс знерухомеў. Ён ускінуў руку, каб супыніць Гары і Герміёну.
Хлопчык убачыў постаць Люпіна. Той аслупянеў. Раптам, яго рукі і ногі затрэсла.
- А божачкі...- войкнула Герміёна.- Ён не прыняў свае зелле ўвечары. Ён не бяспечны!
- Цікайце!- прашапатаў Сірыюс.- Зараз жа, цікайце!
Але Гары ня мог уцячы. Рон быў прыкаваны да Пэцігру і Люпіна. Хлопчык скочыў наперад, але Сірыюс абхапіў яго і кінуў назад.
- Пакінь яго мне... БЯЖЫ!
Адчуўся жахлівы роў. Твар і цела прафесара Люпіна выцягнуліся. Яго плечы падаліся наперад. На целе і руках, якія ператварыліся ў кіпцюрыстыя лапы, вырасла поўсць. Поўсць на спіне ў Крукшанса ўздыбіўся і ён адскочыў убок...
Ваўкалак падняў сваю галаву і ляскнуў доўгімі сківіцамі, Сірыюс, што стаяў ля Гары – знік. Ён таксама перавараціўся. Наперад скокнуў вялізны медзведзепадобны сабака. Калі ваўкалак рыўком асвабадзіўся ад кайданоў, сабака схапіў яго за шыю і пацягнуў кудысь убок ад Рона і Пэцігру. Яны счапіліся сківіцы да сківіц і пачалі драпаць адно аднаго кіпцюрамі...
Гары стаяў аслупянеўшы, надта зацікаўлены бойкай, каб заўважаць штось ячшэ. Крык Герміёны вярнуў яго да рэчаіснасці...
Пэцігру кінуўся да пакінутай на зямлі палачке Люпіна. Рон пахіснуўся на сваёй забінтаванай наге і паваліўся на зямлю. Раздаўся выбух і выбліск святла... Рон знерухомлена ляжаў на зямлі. Яшчэ выбух... Крукшанс узляцеў у паветра і зноўку грымнуўся на зямлю.
- Экспеліярмус!- прагаласіў Гары, накіраваўшы сваю палачку на Пэцігру, палачка прафесара Люпіна ўзляцела ў паветра і знікла з вачэй.- Заставайся на месцы!- крыкнуў Гары і кінуўся наперад.
Але было запозна. Пэцігру паспеў перавараціцца. Гары ўбачыў як яго лысы хвост бліснуў у коле кайдана, які быў прычэплены да ронавай рукі і пачуў мітусню ў траве.
Адчуўся вой і гыркатанне, Гары павярнуўшыся і ўбачыў, як ваўкалак уцякаў у бок Забароненага Леса...
- Сірыюс, ён збег, Пэцігру перавараціўся!- залямантаваў Гары.
Сірыюс сцякаў крывёю, яго пыса і спіна былі пакрыты ранамі, але пачуўшы гарыны словы ён усхамянуўся і праз імгненне знік, чуўся толькі ўсё сціхаючы гук яго лап па траўніку.
Гары з Герміёнаю кінуліся да Рона.
- Што ён зрабіў з ім?- прашапатала Герміёна. Рон ляжаў напаўзаплюшчыўшы вочы і крыху адчыніўшы рот. Ён бясспрэчна быў жывы, бо сябры маглі чуць яго дыханне, але ж ён здавалася не рэагуе на іх.
- Ня ведаю.
Гары азірнуўся. Блэк і Люпін зніклі... вакол не было анікога, акрамя Снэйпа, што дагэтуль знепрытомлены вісеў у паветры.
- Нам лепш адвезці іх у замак і сказаць каму-небудзь аб тым што здарылася,- Гары адштурхнуў валоссе з вачэй і паспрабаваў разважаць лагічна.- Хадзема...
Нечакана сярод цемры завыў і заскуголіў ад болю сабака...
- Сірыюс,- прамармытаў Гары, утаропіўшыся ў цемру.