Герміёна прыціснула вуха да дзвярэй.
- Крокі прайшлі праз Вестыбюль... так, думаю гэта мы, ідзем да Хагрыда!
- Ты зараз сцвярджаеш,- прашапатаў Гары,- што мы знаходзімся адначасова і тут і там?
- Так, адказала Герміёна, па ранейшаму прыціскаючы вуха да дзвярэй.- Упэўнена ў тым, што гэта менавіта мы... чутна не больш за тры пары ног... і крокі даволі павольныя, бо мы ідзем пад Мантыяй-Невідзімкай...
Яна сцісхла, працягваючы ўважліва прыслухоўвацца да таго, што дзеецца звонку.
- Мы крочым уніз па сходах...
Дзяўчынка прысела на перагорнутае вядро, гледзячы надзвычай занепакоенна. Гары патрабаваў адказу на колькі пытанняў.
- Дзе ты набыла гэты пясочны гадзіннік?
- Гэта не песочны гадзіннік, гэта часакрут,- Прашапатала Герміёна,- мне дала яго на пачатку года прафесарка МакГонагал. Я карысталася ім на працягу ўсяго году, каб паспяваць на ўсе свае заняткі. Прафесарка прымусіла мяне паклясца, што я анікому пра гэта не распавяду. Каб я магла ім карыстацца ёй прыйшлося пісаць купу разнастайных лістоў у Міністэрства Магіі. Ёй трэба было даказаць Міністэрству, што я ўзорны вучань і ніколі не скарыстаюся ім анідзеля чаго акрамя вучобы... Я перакручвала яго на гадзіну таму і такім чынам паспявала наведваць колькі заняткаў адначасова, вось. Але...
- Гары, я не разумею, што ад нас жадае Дамблдор? Чаму ён сказаў нам вярнуцца на тры гадзіны? Якім чынам гэта дапаможа Сірыюсу?
Гары ўтаропіўся ў яе змрочны тварык.
- Пэўна ён жадае ўнесці сякія-такія змены ў тое, што адбываецца зараз,- павольна адказаў ён.- А што зараз адбываецца? Тры гадзіны таму, мы пайшлі да Хагрыда...
- Так,- прамовіла Герміёна. Тры гадзіны таму, то бок зараз, мы пайшлі да Хагрыда. І мы толькі што самі гэта чулі...
Гары надзьмуўся, здавалася ён адчуваў, як сціснуўся ад сканцэнтраванасці яго мозг.
- Дамблдор сказаў нам... сказаў, што мы можам ўратаваць не адно нявіннае жыццё...- і тут ён здагадаўся.- Герміёна, мы збіраемся ратаваць Бакбіка!
- Так, але... як гэта можа дапамагчы Сірыюсу?
- Дамблдор расказаў нам... ён расказаў дзе знаходзяцца вокны кабінэта прафесара Флітвіка! Сірыюс замкнёны там! Мы паляцім і ўратуем Сірыюса! Сірыюс сядзе на Бакбіка і... яны ўцякуць разам!
Гары не мог добра бачыць твар Герміёны, але і так разумеў, што яна перапужана.
- Калі ў нас атрымаецца зрабіць усё так, каб нас ніхто не ўбачыў гэта будзе цудам!
- Але мы ўсёроўна павінны паспрабаваць, ці не так?- прамовіў Гары, выпрастоўваючыся і прыціскаючы вуха да дзвярэй.
- Здаецца, там нікога няма... давай, хадзем...
Гары штурхнуў дзверы. Звонку анікога не было. Ціха і хутка, як толькі маглі, яны выбраліся з каморы, прайшлі праз Вестыбюль і спусціліся ўніз па каменных прыступках. Цені ўжо пачыналі падоўжывацца, а вяршыні дрэў Забароненнага леса ўсё больш і больш заласціліся праменнем заходзячага сонца.
- А калі хтось паглядзіць у вакно?- піскнула Герміёна адзіраючыся на замак за спіною.
- Мы зробім так, каб нас ніхто не заўважыў.- рашуча прамовіў Гары.- Трэба адразу бегчы да Забароненага леса. А там схавацца за дрэвамі і сачыць за тым што дзееца з-за іх...
- Добра! Але пойдзем вакол цяпліц!- ледзь дыхаючы сказала Герміёна.- Нам трэба добра бачыць дзверы Хагрыда, але так, каб мы самі нас не пабачылі! Мы пэўна ўжо дабраліся да хаціны!
Моўчкі абдумаўшы тое, што сказала яму Герміёна, Гары кінуўся з места, а дзяўчынка пабегла следам за ім. Яны ашалела прамінулі градкі з гароднінай, за імі цяпліцы, потым супыніліся на хвілінку і зноўку прыпусцілі хутка, як толькі маглі. Агінулі пасаджаную на ўскрайку Забароненага леса Лупцуючую Вярбу...
Схаваўшыся ў ценю дрэў Гары азірнуўся навокал, праз імгненне да яго даплучылася цяжка дыхаючая Герміёна.
- Добра,- выдыхнула яна,- Цяпер трэба дабрацца да хаціны. Не трапь анікому на вочы...
Яны моўчкі прабеглі між дрэў, трымаючыся узлесся. Калі яны ўбачылі хаціну Хагрыда ў яе дзверы пастукалі. Гары і Герміёна хутка схаваліся за шырокім дубам і асцярожна вызірнулі з абодвух яго бакоў. Дзверы адчыніліся і на парозе аб’явіўся Хагрыд, бледны і калоцячыйся. Ён азірнуўся навокал і тут Гары пачуў уласны голас.
- Гэта мы. Мы пад Мантыяй-Невідзімкай. Пусці нас і мы яе здымем.
- Вы не ‘вінны былі прыходзіць!- прашапатаў Хагрыд у адказ. Потым адыйшоў у бок і хутка зачыніў дзверы.
- Гэта самы дзівосны ўчынак, які мы колісь рабілі,- палка прамовіў Гары.
- Давай пакрысе рухацца,- прашапатала Герміёна.- Нам трэба падыйсці як мага бліжэй да Бакбіка!
Яны крадком рушылі міма дрэваў, пакуль не заўважылі знэрваванага гіпагрыфа, што быў прывязаны да плота ля гарбузовых градак Хагрыда.