Герміёна ўсё яшчэ працягвала глядзець на яго так, бы непакоілася аб яго глуздзе.
- Ведаю, гэта ўсё гучыць так, бы я сшалеў,- рашуча прамовіў Гары. Ён павярнуўся ў бок Бакбіка, які калупаў сваёй дзюбаю зямлю, напэўна шукаючы там чарвякоў. Але Гары толькі рабіў выгляд, што глядзіць на гіпагрыфа.
Насамрэч, ён разважаў аб сваім бацьку і яго старых сябрах... Лунаціке, Галахвосце, Мягкалапе і Рагачы... Вось бы ўсе чацвёра аказаліся сёння тут. Галахвост аб’явіўся перад ўсемі тады, калі ўсе лічылі, што ён памёр... дык чаму з яго бацькам не магло быць чагось падобнага? А што калі там на беразе возера быў сапраўды ён? Канечне, той чалавек стаяў занадта далёка, каб выразна бачыць яго... але Гары быў ўпэўнены, што бачыў яго, за імгненне да таго, як страціць прытомнасць...
Па-над іх галовамі шамацела лістота раздзьмуваемая лёгкім ветрыкам. Па небе плыла поўня адчасу вызіраючы праз дзіры ў хмарах. Герміёна сядзела павярнуўшы галаву ў бок Лупцуючай Вярбы і чакала.
Нарэшце, калі ўжо мінула больш за гадзіну...
- Мы вяртаемся!- прашапатала Герміёна.
Яна і Гары ўскочылі на ногі. Бакбік падняў сваю дзюбу. Разам яна назіралі, як Люпін, Рон і Пэцігру нязграбна выкарасківаліся праз адтуліну між вяробовых каранёў. Следам за імі выплыў дзіўна лунаючы ў паветры знепрытомлены Снэйп. Апошнімі праз адтуліну выйшлі Гары, Герміёна і Блэк. Усе разам яны накіраваліся ў бок замка.
Гарына сэрца хутка закалацілася. Ён зірнуў на неба. Вось вось праз адтуліну ў хмарах павінен паказацца месяц...
- Гары,- прамармытала Герміёна, быццам здагадваючыся аб яго думках,- мы павінны заставацца на месцы. Нас ніхто не павінен бачыць. Мы ня ў стане зрабіць што-небудзь...
- Мы толькі зробім усё, каб не даць Пэцігру зноў уцячы,- спакойна прамовіў хлопец.
- Як ты спадзяешся адшукаць пацука ў цемры?-адрэзала Герміёна.- Мы ня можам дапамагчы. І мы вярнуліся, каб уратаваць Сірыюса. Мы не павінны рабіць анічога больш!
- Ну добра!
Месяц выслізнуў з-за хмараў. Дзесь ў далечыні супыніліся маленечкія постаці. Потым, сябры ўбачылі нейкае варушэнне...
- Люпін,- прашапатала Герміёна.- Ён пераварочваецца...
- Герміёна,- раптам сказаў Гары,- нам трэба спяшацца!
- Нам нельга! Я ўвесь час кажу табе...
- Ані ўва што не лезці! Але зараз Люпін пабяжыць ў Лес, прама на нас!
Герміёна войкнула.
- Хуценька!- прастагнала яна і кінулася адвязваць Бакбіка.- Хуценька! Але куда нам ісці? Дзе мы будзем хавацца? Дэментары аб’явяцца тут з хвіліны на хвіліну...
- Назад да Хагрыда!- адказаў Гары.- Там цяпер анікога няма... шпарчэй!
Яны пабеглі так хутка, як маглі, а следам за імі галопам несся Бакбік. За сваімі спінамі, яны чулі выццё ваўкалака...
Хутка яны ўбачылі хаціну палясоўшчыка. Гары рвануў на сябе дзверы, прапусціў усярэдзіну Герміёну і Бакбіка, заскочыў сам і зачыніў за сабою дзверы. У хаціне забрахаў вялізарны дог - Фанг.
- Цішэй, Фанг,- прамовіла Герміёна і паспяшалася, каб пачухаць сабаку за вушамі,- гэта мы! Гары,- звярнулася яна да хлопца,- ён быў настолькі блізка ад нас!
- Так...
Гары вызірнуў у вакно, але даволі складана было зразумець, што там адбываецца. Бакбік быў шчаслівы зноўку вярнуцца ў халупу. Ён выцягнуўся перад комінам, у задавальненні склаў крылы і здавалася быў гатовы даць добрага храпака.
- Мяркую, што мне трэба зноў выйсці надворак,- павольна сказаў Гары.- Я не бачу таго, што адбываецца... і нам будзе цяжка зразумець, калі прыйдзе час...
Герміёна падняла галаву. Яна з недаверам паглядзела на хлопца.
- Я ня буду спрабаваць умешвацца,- хутка прамовіў ён,- Але, як мы інакш даведаемся, што адбываецца і даведаемся аб тым, што надыйшоў час ратаваць Сірыюса?
- Так... ну добра... Я пасяджу тут з Бакбікам... Але, Гары, будзь асцярожны... там ваўкалак... і дэментары...
Гары выслізнуў надворак і абыйшоў хаціну. Недзе здалёк ён пачуў нейкія ляманты. Дэментары ўжо набліжаліся да Сірыюса... і хутка да яго павінны падбегчы ён і Герміёна...
Гары зірнуў у бок возера, яго сэрца знавалася, збіраецца выстукваць у яго грудзях пошчак. Той хто даслаў Патронуса павінен быў аб’явіцца ў любы момант.
Дзелю секунды ён нерашуча стаяў ля хагрыдавых дзвярэй. “Табе ніхто не павінен бачыць”. Але Гары не жадаў, каб хтось убачыў яго. Ён сам жадаў бачыць... ён жадаў ведаць...
Дэментары былі ўжо там. Яны адусюль аб’яўляліся з цемры і слізгалі па азёрным беразе... супрацьлеглым ад таго, дзе зараз стаяў Гары... яму не прыйдзецца праходзіць скрозь іх...
Гары прыпусціў наперад. Ён не мог думаць ані аб чым акрамя бацькі... А калі гэта быў ён... сапраўды быў ён... Ён павінен ведаць гэта, павінен усё высвятліць...