Гары парушыў вядзьмарскія законы, як і Сірыюс Блэк. А хіба не дастаткова выпадку з цёткай Мардж, каб яго накіравалі ў Азкабан? Хлопчык анічога ня ведаў аб вядзмарскай турме, але ўсе размовы якія чуў на гэты конт, вяліся ў гэткім жа жахлівым тоне. Хогвартскі ляснічы Хагрыд толькі два месяцы правёў там у мінулым годзе. І Гары аніколі ў жыцці не забудзецца на жахлівы выраз яго твару, калі той даведаўся, куды яго накіроўваюць, а Хагрыд быў адным з найсмялейшых людзей, якіх Гары ведаў...
Начны Омнібус каціў сярод цемры пужаючы кусты, слупы, тэлефонныя будкі і дрэвы, а Гары ляжаў у сваім ложку, устрывожаны і няшчасны. Праз колькі часу Стэн успомніў, што хлопчык заплаціў за гарачы шакалад, але выпляскаў яго ўвесь на гарыну падушку, калі аўтобус зрабіў рэзкі скок з Англсі да Абердзіну. Адно за адным чараўнікі і вядзьмаркі ў халатах і хатніх чаравіках спускаліся з верхніх паверхаў, каб выйсці з аўтобуса. І ўсе яны выглядалі вельмі задаволенымі.
У рэшце рэшт адзіным пасажырам застаўся Гары.
- Ну чаго, Нэвіл,- паціраючы далоні спытаўся Стэн,- куды цябе даставіць ў Лондане?
- На Дыягон Алею,- адказаў хлопчык.
- Няма пытанняў,- сказаў кандуктар,- трымайся крапчэй...
БАХ!
І вось яны ўжо грукочаць па Чарынг Крос Роуд. Гары сядзеў, назіраючы, як будынкі і шапікі разбягаюцца са шляху Начнога Омнібуса. Неба пакрысе святлела. Хлопчык раздумваў дзе б стаіцца на пару гадзін, каб прыйсці ў момант адкрыцця Грынгатса і потым збегчы... куды, ён яшчэ ня ведаў.
Эрні націснуў на тормаз і Начны Омнібус сыпыніўся на прыпынку ля невялічкага і моцна патрапанага пабу “Дзіравы кацёл” за якім быў чароўны праход на Дыягон Алею.
- Дзякуй, - сказаў Гары кіроўцы.
Ён скокнуў з прыступкі і дапамог Стэну спусціць сваю валізу і савіную клетку на зямлю.
- Ну ўсё,- сказаў Гары,- Да наступнай сустрэчы!
Але Стэн не звярнуў на гэта ўвагі. Ён працягваў стаяць ў дзвярах, вытарэшчыўся на пакрыты ценямі ўваход у Дзіравы кацёл.
- Вось ты дзе, Гары,- адчуўся нечый голас.
І перш чым хлопчык паспеў развярнуцца, ён адчыў на сваём плячы руку. У гэты ж момант адчуўся крык Стэна:
- Ліха мяне бадай! Эрн, ходзь сюды! Хутчэй!
Хлопчык азірнуўся, каб пабачыць уладальніка рукі. Раптам ўсярэдзіне яго ўсё заільдзянела – ля яго стаяў уласнай персонай Карнэліюс Фадж – Міністр па магічных справах.
Стэн скокнуў на тратуар побач з імі.
- Як вы абазвалі Нэвіла, Міністр?- усхвалявана спытаў ён..
Фадж, невялічкага росту ладны чалавек апрануты ў доўгую мантыю у тонкую палоску, выглядаў змёрзлым і моцна стомленым.
- Нэвіл?- сувора паўторыў ён.- Гэта Гары Потэр.
- Я гэта ведаў,- у захапленні закрычаў Стэн.- Эрн! Эрн! Ці ты ведаеш, як сапраўднае імя Нэвіла?! Гары Потэр! Я ж бачыў яго шнар!
- Так,- раздражнённа сказаў міністр,- і я вельмі ўдзячны, што Начны Омнібус давёз Гары, але зараз, і мне, і яму трэба пайсці ўсярэдзіну Дзіравага катла.
Фадж, узмацніў ціск на плячо Гары і той быў вымушаны накіравацца да пабу. Калі яны ўвайшлі, з-за дзвярэй паказалася і накіравалася да барнай стойкі сгорбленая фігура, трымаючая ліхтар. Гэта был Том, зморшчаны і бяззубы гаспадар Дзіравага катла..
- Вы знайшлі яго, Міністр!- прамовіў Том,- Ці не жадаеце чагось? Піва? Брэндзі?
- Калі ласка, кубачак гарбаты,- адказаў Фадж, дагэтуль не адпускаючы Гары.
Раздалося гучшае шкрабанне і пыхценне, і ўслед за першымі наведвальнікамі ўсхвалявана азіраючыся аб’явіліся Стэн і Эрні, несшыя гарыну валізу і клетку Хэдвіг.
- А што ты не сказаў нам, хто ты насамрэч, а, Нэвіл?- прамяніста ўсміхаючыся Гары, спытаў Стэн, а савіны твар Эрні з зацікаўленасцю глядзеў праз сябрава плячо.
- І прыватны кабінэт, калі ласка, Том.- шматзначна прамовіў Фадж.
- Пакуль,- бездапаможна сказаў Гары, Стэну і Эрну, калі Том паклікаў Фаджа ісці за ім за межы бара.
- Бывай, Нэвіл,- крыкнуў Стэн.
Фадж павёў Гары ўслед за Томавым ліхтаром па вузкаму праходу, а адтуль у невялічкую гасцёўню. Том шчоўкнуў пальцамі і ў каміне само сабою запалілася вогнішча. Гаспадар пакланіўся і выйшаў.
- Сядай, Гары,- сказаў Фадж і паказаў на крэсла ля каміну.
Хлопчык прысеў, адчуваючы, як па яго руках, ня гледзячы на агонь у каміне, паўзуць дрыжыкі. Фадж зняў сваю танюткую мантыю і адкінуў яе ў бок. Потым паправіў штаны свайго бутэлькава-зялёнага строю і прысеў насупраць Гары.
- Маё імя Карнэліюс Фадж. І я міністр па справах магіі.
Хлопчык вядома ж ведаў сваго суразмоўцу, таму што бачыў яго ранней; але тады ён быў схаваны пад Мантыяй-Невядзімкай свайго бацькі і Фадж ня ведаў аб гэтым.