Ён працягнуў хлопцу руку і калі Гары паціскаў яе, яму ў галаву прыйшла думка.
- Ммм, міністр? Я магу ў вас нешта спытаць?
- Вядома ж,- усміхнуўся Фадж.
- Хм, трэцягодкам Хогвартса дазваляецца наведваць вёску Хогсмід, але мае цётка з дзядзькам так і не падпісалі бланк дазволу. Ці вы не маглі б гэта зрабіць ?
Фадж чарговы раз збянтэжыўся.
- Ах,- адказаў ён.- Не, нажаль не. Бо я не з’яўляюся ані тваім бацькам, ані апякуном.
- Але ж вы Міністр Магіі,- нецярпліва прамовіў Гары,- і, калі б вы далі мне дазвол...
- Не, мне вельмі шкада, мае дзіця, але правілы ёсць правілы,- катэгарычна адказаў Фадж,- Можа ў цябе атрымаецца наведаць Хогсмід у наступным годзе. Насамрэч я думаю гэта й да лепшага, калі ты... так... Ну, мне ўжо трэба ісці. Жадаю прыемнага адпачынку, Гары.
Апошні раз усміхнуўшыся і паціснуўшы хлопчыку руку ён выйшаў з пакою. Том праціснуўся ў гасцёўню і ззяючы глядзеў на Гары.
- Хадземце за мной, містэр Потэр,- сказаў ён,- вашы рэчы я ўжо занёс...
Гары рушыў ўслед за гаспадаром, яны прайшлі наверх па прыгожай драўлянай лесвіцы і апынуліся перад дзярмі з меднай шыльдаю з лічбаю адзінаццаць на ёй, Том павярнуў ключ і адамкнуў пакой.
Усярэдзіне стаяў вельмі камфортна выглядаючы ложак, колькасць мэблі з паліраванага дуба, у каміне палаў агонь і нешта сядзела на дзверцы шафы...
- Хэдвіг!- здзіўлена ўсклікнуў хлопчык.
Палярная сава шчоўкнула дзюбай і зпланіявала на руку Гары.
- У вас вельмі разумная сава, містэр Потэр,- усміхнуўся Том, яна прыляцела сюды праз пяць хвілін пасля вашага аб’яўлення. Калі яшчэ штось трэба, не саромейцеся пытацца.
Ён пакланіўся і сыйшоў з пакою.
Гары напрацягу доўгага часу сядзеў і рассеяна гладзіў Хэдвіг. Тым часам неба за акном змяніла колер з глыбокага аксамітна сіняга на халодны сталёва шэры, а потым, пакрысе на ружовы з залатым. Гары ня мог паверыць, што ён толькі некалькі гадзін таму пакінуў Прайвет Драйв, што яго не выгналі з школы і што ён мае цэлых тры тыдні вольных ад Дурслі.
- Гэта была вельмі дзіўная ноч, Хэдвіг,- пазіхаючы прамовіў ён.
І нават не зняўшы акуляры, Гары паваліўся на падушку і заснуў.
— РАЗДЗЕЛ IV —
Дзіравы Кацёл
На працягу колькіх дзён Гары абвыкаўся са сваім новым свабодным становішчам. Ён ніяк не мог уявіць, што можа прачынацца, калі пажадаецца і есці тое, што падабаецца. Хлопчык нават мог пайсці куды заўгодна, калі гэтае месца знаходзілася на Дыягон Алеі. Гэта даўжэзная брукаваная вуліца была набіта такой колькасцю самый найвыдатнейшых чарадзейных крам, што Гары нават і ў галаву не прыходзіла парушыць загад Фаджа і пайсці на шпацыр у маглаўскі свет.
Шторанніцы Гары снедаў у Дзіравым Катле, бо яму падабалася назіраць за іншымі наведавальнікамі: смешнымі маленькімі вядзьмаркамі з вёсак, прыляцеўшымі па шопінг; чараўнікоў глыбокапажнага выгляду, спрачаючыхмся наконт чарговага артыкула з “Ператвораў Сягоння” ; дзікавата-выглядаючых ведзмакоў, хрыплых гномаў і падобную ж публіку. А аднойчы яму на вочы трапілася нешта, падазронна нагадваючае старую вядзьмарку, якая заказала сабе з-пад звязанага з тоўстай воўны шлема, талерку сырой печані.
Пасля сняданку Гары выходзіў на задні двор, даставаў сваю чароўную палачку, націскаў на трэццю цагліну ля сметніка і адчыняў праход на Дыягон Алею.
Доўнія сонечныя дні хлопчык праводзіў за вывучэннем асартыменту разнастайных крам, ці седзячы пад яскравымі парасонамі вулічных кавярняў, дзе наведвальнікі дэманстравалі адно аднаму свае бягучыя набыткі (“гэта лунаскоп, хлопча – цяпер не трэба будзе губляць час з месяцовымі дыяграмамі, разумееш?”), ці абмяркоўвалі становішча з Сірыюсам Блэкам (“што датычыцца мяне, я не адпушчу анікога са сваіх дзетак шпацыраць сам-насам, пакуль Блэка не вярнуць у Азкабан”). Гары ня трэба было больш вучыць дамашнюю работу па начах, схаваўшыся пад коўдру; ён меў магчымасць рабіць гэта седзячы пад сонцам на верандзе Салона Марозева, які належаў Фларыяну Фартэск’ю. Часам Гары, які ўжо амаль скончыў працу над сачыненнямі, дапамагаў сам гаспадар Салону, які шмат чаго ведаў аб сярэднявечных вядзьмаркаспаленнях і кожныя поўгадзіны частаваў хлопчыка бясплатным марозевам.
Калі Гары, папоўніў у Грынгатскім банку свае запасы залатых галеёнаў, срэбных сікеляў і бронзавых кнютаў, яму спатрэбілася шмат самавалодання, каб не страціць ўсё адразу. Ён стала нагадваў сабе, што яму яшчэ пяць ход вучыцца ў Хогвартсе і як ён будзе адчуваць сябе, пытаючыся грошаў на новыя прылады і кнігі замоваў у Дурслі. Аднойчы, ён амаль што не набыў сабе набор Плявакаменчыкаў з чыстага золата (гэта чарадзейская гульня нагадвае звычайныя маглаўскія шарыкі, але гэтыя пстрыкалі суперніку ў твар вадкасцю з непрыемным пахам, калі гублялі сваю кропку). Таксама Гары не паддаўся спакусе, ўбачыўшы рухомую мадэль галактыкі ў вялізным крышталёвым шары, набыццё якой абяцала назаўжды пазбавіцца неабходнасці пасячаць урокі астраноміі. Але наймацнейшае выпрабаванне чакала Гары ў яго самай ўлюбёнай краме “Найякаснейшыя Прылады для Квідытча” напрыканцы першага тыдня побыту ў Дзіравым Катле.