- Так, я ўяўляю адказ прафесаркі МакГонагал, калі я ў яе спытаюся,- тужліва мовіў Гары.
- Пакуль мы з ім,- зухавата сказаў Рон Герміёне,- аніякі Блэк не асмеліцца...
- Вох, Рон, не гавары лухты,- гыркнула Герміёна.- Блэк забіў купу людзей пасярод ажыўленнай вуліцы, дык няўжо ты лічыш, што ён будзе тужыцца падчас нападу на Гары, калі паблізу будзем мы з табой?’
Кажучы гэта, яна пачала развязваць раменчыкі на куфру з Крукшансам.
- Не рабі гэтага!- закрычаў Рон, але было ўжо запозна. Крукшанс скокнуў вонкі, пацягнуўся, пазяхнуў і забраўся на калені да Рона. Камяк ў яго кішэні пачаў дрыжэць і хлопец злютавана адштурхнуў Крукшанса.
- А ну, вэк!
- Рон, ня трэба!- раззлавалася Герміёна.
Рон ўжо збіраўся штось адказаць, але тут прафесар Люпін заварушыўся. Усе засцярожана зірнулі на яго, але прафесар толькі павярнуўся на іншы бок. Ён працягваў спаць, злёгку прыадкрыўшы вусны.
Тым часам Хогвартс Экспрэс мерна павярнуў на поўнач і пейзаж за вакном стаў больш дзікім і цёмным, а аблокі ў небе згусцелі. Вучні гойсалі сюды-туды па вагоне міма дзвярэй іх купэ. Крукшанс знайшоў сабе вольнае месца і сеў звярнуўшы сплясканую мыску да Рона, утаропіўшы свае жоўтыя вочы на яго нагрудную кішэню.
А першай гадзіне ў дзверы пагрукала ведзьмарка, гандлюючая з вазка прысмакамі і ежай.
- Мо нам разбудзіць яго?- абыякава спытаўся Рон хістнуўшы галавою ў бок прафесара Люпіна.- Выглядае ён так, бы яму не пашкодзіла пад’есці.
Герміёна асцярожна наблізілася да прафесара Люпіна.
- Гэ-эй, містэр прафесар,- прамовіла яна.- Прабачце, містэр прафесар...
Той нават не варухнуўся.
- Не турбуйся, маё дзіця,- сказала ведзьма, выдаваючы Гары вялізную груду Шакаладных Кацялкоў,- калі раптам ён згаладаецца, я буду наперадзе цягніка, разам з кіроўцам.
- Спадзяюся ён ўсё ткі спіць?- прашапатаў Рон, калі ведзьма зачыніла дзверы іх купе.- У тым сэнсе, а ці ён часам не памёр?
- Не, не, дыхае,- прашапатала Герміёна, беручы з гарыных рук Шакаладны Кацялок.
Канечне, спячы прафесар быў ня надта добрай кампаніяй, але ў яго наяўнасці ў купэ былі свае прывілеі. У сярэдзіне дня, распачаўся дожджык і прыняўся размываць пагоркі за вакном, а ў калідоры адчуліся нечыя крокі. Дзверы адчыніліся і на парозе ўзніклі тры самых найнелюбімейшых Гары, Ронам і Герміёнай чалавека: Драко Малфой і яго сябрукі Вінцэнт Крэйб і Грэгары Гойл.
Драко Малфой і Гары варагавалі з часоў іх сустрэчы ў першым для іх Хогвартс Экспрэсе. Малфой, які меў бледнаскуры, востры, яхідны твар, быў з Дому Слізэрына. Больш таго ён, як і Гары ў Грыфіндоры быў Паляўнічым у слізэрынскай камандзе па квідытчу. Крэйб і Гойл здавалася былі народжаны толькі дзеля выканання яго загадаў. Абодва былі шырачэннымі і мускулістымі; Крэйб меў высокі рост, фрэзуру пад гаршок і вельмі тоўстую шыю; у Гойла было кароткае жорсткае валоссе і доўгія гарылападобныя рукі.
- А вы ж паглядзіце, хто тут,- як заўжды лянотна расцягваючы словы прамовіў Малфой адчыніўшы дзверы іх купэ,- Гарунік з Ронікам.
Крэйб з Гойлам троліявата зарагаталі.
- Я чуў ў твайго бацькі нарэшце з’явілася крышачку золата, Візлі?- спытаўся Малфой.- Твая маці пэўна памёрла ад здзіўлення?
Рон усхамянуўся настолькі хутка, што перакуліў куфар Крукшанса на падлогу. Прафесар Люпін даў хропу.
- Хто гэта?- аўтаматычна адскочыўшы назад і убачыўшы Люпіна спытаўся Малфой.
- Новы настаўнік,- адказаў Гары, таксама падымаючыся, каб пры неабходнасці дапамагчы Рону.- Што ты там гамоніў, Малфой?
Драко звузіў свае цмяныя вочы, ён не настолькі сшалеў, каб біцца пад носам настаўніка.
- Ходзьма,- пакрыўджана прамармытаў Малфой Крэйбу і Гойлу і яны зніклі.
Гары з Ронам паселі на месца, Рон масіяваў касцяшкі пальцаў.
- У гэтым годзе я не збіраюся цярпець здзекі Малфоя з маёй сям’і,- раз’юшана прамовіў ён.- І папярэджваю, яшчэ адзін жарт на гэты конт, я схаплю яго галаву і...
Рон стукнуў у паветра кулаком.
- Рон,- шыкнула Герміёна паказваючы на Люпіна,- цішэй...
Але той працягваў моцна спаць.
Дождж узмацніўся. Калі цягнік паскорыўся, працягваючы ехаць на поўнач; вокны засціла суцэльная мігатлівая шэрань, паступова запаліліся бляклыя ліхтары, якія асвятлілі калідоры і багажныя паліцы. Цягнік грукатаў па рэльсах. За вокнамі лютавала залева, роў вецер, а прафесар Люпін працягваў спаць.
- Хутка будзем на месцы,- заўважыў Рон і перахіліўшыся праз прафесара паглядзеў у стаўшае чорным вакно.
Ён нават не паспеў дагаворыць, як цягнік пачаў запавольвацца.
- Супэр,- сказаў Рон і папытаўся перайсці міма прафесара бліжэй да вакна, каб лепш разглядзець тое, што звонку,- Я моцна згаладаўся і жадаю святочнага банкетавання...