- Маюцца праблемы?- спытаўся мягкі голас, гэта прафесар Люпін выйшаў з наступнай карэты.
- Вой, не... эээ...прафесар,- азірнуўшы цыраваную мантыю і старую валізу Люпіна нахабным поглядам, адказаў з лёгкім сарказмам ў голасе Малфой. Пасля чаго ўсміхнуўшыся Крэйбу і Гойлу ён павёў сябрукоў уверх па замкавай лесвіцы.
Герміёна пхнула Рона ў спіну, каб той паспяшаўся і яны ўтраіх далучыліся да натоўпу, што цёк ўверх па лесвіцы праз гіганцкія дубовыя дзверы ўсярэдзіну пячорападобнага Вестыбюлю, што быў асветлены палаючымі паходнямі і меў пышную мармуровую лесвіцу, якая вяла наверх.
Зправа былі адчыненныя дзверы ў Галоўную Залу; Гары ўжо збіраўся ўвайсці ў іх, але толькі паспеў ўбачыць зачараваную столю, якая сёння была згодна з вонкавым надвор’ем чорнай і пахмурнай, як адчуўся голас:
- Потэр! Грэйнджэр! Я жадаю бачыць вас абодвух!
Гары і Герміёна здзіўлена азірнуліся. Прафесарка МакГонагал, настаўнік па Ператварэніях і Галава Грыфіндору, клікала іх панад натоўпам. Яна была сувора выглядаючай вядзмаркай, што завязвала сваё валоссе ў тугі пук, а вострыя вочы хавала за квадратнымі акулярамі. Гары працісківаўся да яе з прадчуваннем, што прафесарка збіралася паведаміць яму, што ён зноў зрабіў нешта благое.
- Няма прычыны, каб выглядаць гэдак занепакоена... Я просту хачу паразмаўляць з вамі ў маім кабінэце,- паведаміла яна.- Візлі ты можаш ісці далей.
Рон бачыў, як прафесарка МакГонагал выцягнула Гары і Герміёну з гаманлівага натоўпу і павяла з Вестыбюлю ўверх па мармуровай лесвіцы, а потым уздоўж калідора.
Калі яны ўвайшлі ў яе кабінэт, невялічкі пакой асветлены колькасцю гасцінных агенчыкаў, прафесарка жэстам наказала Гары і Герміёне сесці. Сама яна абыйшла вакол стала, таксама прысела і рэзка спытала:
- Прафесар Люпін даслаў наперад саву, каб паведаміць, што з вамі здарылася блага ў цягніку, Потэр.
Перш, чым Гары паспеў штось адказаць ў дзверы мягка пастукалі і ў кабінет увайшла мадам Помфры – галоўная лекарка.
Гары адчуў, што пачынае чырванець. Пэўна ён зрабіў нешта зверхблагое, што страціў прытомнасць, альбо што там яшчэ, але ж не ён зладзіў гэтую мітусню.
- Са мной ўсё добра,- сказаў ён,- ня трэба турбавацца...
- А, гэта ты?- прамовіла лекарка, праігнараваўшы яго словы, яна нахілілася да яго бліжэй і ўважліва паглядзела на Гары.- Зноў трапіў у нешта небяспечнае?
- Гэта быў дэментар,- паведаміла прафесарка МакГонагал.
Яны змрочна пазірнулі адна на адну і мадам Помфры асуджальна пырхнула:
- Атачыць школу дэментарамі,- прамармытала яна, адштуркнуўшы яго валасы і памацаўшы лоб.- Ён анібудзе апошняй ахвярай. Так, ён ўвесь схаладзелы. Жах поўны, яны і іх уплыў на людзей, якія яшчэ настолькі далікатныя...
- Я не далікатны,- сярдзіта сказаў Гары.
- Ты канечне ж не,- рассеяна прамармытала мадам Помфры, правяраючы яго пульс.
- Што вы яму параіце,- рашуча прамовіла МакГонагал,- Ложак? Можа яму правесці ноч ў шпітальным крыле?
- Я ў парадку,- падскочыўшы сказаў Гары. Адна толькі думка, што сказаў бы Малфой, калі б Гары пайшоў бы ў шпіталь была для яго пакутай.
- Перш-наперш, яму неадходна з’есці крышачку шакаладу,- мармытала мадам Помфры, якая зараз углядалася ў вочы хлопчыка.
- Я ўжо з’еў,- адказал Гары.- Прафесесар Люпін даў мне шакаладу. Дакладней, ён нам усім яго даў.
- Ён сам даў?- ухвальна прамовіла лекарка.- Нарэшце, мы атрымалі Прафесара па Абароне ад Цёмных Мастацтваў, які ведае, як трэба рабіць сваю справу.
- Потэр, вы ўпэўнены, што з вамі ўсё добра?- рэзка спыталася МакГонагал.
- ТАК,- адказаў Гары.
- Выдатна. А зараз пачакайце, калі ласка ў калідоры, я хачу абмеркаваць з міс Грэйнджэр яе графік заняткаў. А потым мы з вамі разам спусцімся да банкетавання.
Гары выйшаў у калідор разам з мадам Помфры, якая адразу ж адправілася да сябе ў шпітальнае крыло, штось мармочучы сабе пад нос. Пачакаўшы колькі хвілінаў, ён ўбачыў вельмі шчаслівую Герміёну, якая выходзіла з кабінэта МакГонагал. Крыху пазней выйшла і сама прафесарка і яны ўтраіх адправіліся ў Галоўную Залу.
Цэлае мора навучэнцаў у востраканцовых капеляшах, стаяла ля даўжэзных сталоў сваіх Дамоў, а іх твары бы асвятляліся мігцеючым святлом тысяч свечак, якія лёталі ў паветры панад сталамі. Прафесар Флітвік, маленечкі вядзмак з копай сівых валасоў на галаве, выносіў з залы трыножак з чорным капелюшом на ім.
- Шкада,- ціха прамовіла Герміёна.- Мы прапусцілі Размеркаванне па Дамах.
На кожнага з новых навучэнцаў Хогвартса апраналі Капялюш Размеркавальнік, які і выкрыківаў назву аднаго з чатырох Дамоў, які лепш для яго падыходзіць. Усяго Дамоў было чатыры і яны атрымалі свае назвы згодна з прозвішчам чараўніка, які яго заснаваў: Грыфіндор, Рэйвенкло, Хафлпаф і Слізэрын. Прафесарка МакГонагал прайшла за настаўніцкі стол і заняла там вольнае месца, а Гары з Герміёнай, як мага цішэй адправіліся ў іншы бок, да стала Грыфіндора. Калі яны праходзілі ўздоўж сцяны людзі азіраліся на іх, а некаторыя казалі пальцам на Гары. Няўжо чутка, аб яго знепрытомленні перад дэментарам разнеслася па школе гэдак хутка?