Яна ж абхапіла яго за шыю, абсыпала яго шчокі пацалункамі.
— Родненькі мой! — прыгаворвала. — Адзіны! А я баялася: не прыйдзеш! Не захочаш мяне нават убачыць. Як i не ведаеш мяне. Аж ты не такі. Ты лепшы...
Цяжка ўздыхнуў. Здаецца, у яго гэтаксама часта i дробна білася, трапяталася сэрца.
— Абдымі мяне,— папрасіла.— Моцненька. Як i некалі...
— То некалі...— скупа працадзіў, па-ранейшаму не падымаючы апушчаныя рукі.
— Прыхілі! — зноў папрасіла. Ён нібы з неахвотаю прыклаў да яе спіны далоні.— Я ж люблю толькi цябе.
Маўчаў. Здаецца, расхваляваўся, аж падрыгвалі калені i нервова затрымцелі рукі. Яна адарвалася ад яго, падняла галаву i зірнула яму ў вочы. Добра не бачыла ў цемені ix, бо яшчэ заміналі i слёзы, што былі i ад чуллівасці ды хвалявання. Яна прыпаднялася на дыбачкі, ён адчуў гэты рух, прыгнуўся, i яны пацалаваліся. Замёрлі ў пацалунку. Бадай, упершыню за ўсе іхнія ранейшыя пацалуйкі сёння ix вусны былі не стрыманыя, не стуленыя, але растуленыя i соладка цёплыя, нават гарачыя — вусны маладых, што кахаюць адно аднаго, сумуюць без пацалункаў, баяцца, што больш не будзе вось такіх хвілін. Ад шчырага пацалунку Зося адчула полымя ва ўсім целе, сэрца забілася, здаецца, уся кроў хлынула да твару. Яна бліжэй прытулілася, больш авалодала яго паслухмянымі вуснамі, i Янка перастаў супраціўляцца, моцна сціснуў яе, запалымнеў. Відаць, адчуў, зразумеў, што яна хацела сказаць, калі клялася, што толькі яго, бо толькі яго кахае. Можа, ён здолеў забыцца ў гэтую хвіліну, што яна пойдзе замуж за іншага, трымаў яе ў сваіх абдымках, адчуваў праз тонкую сукенку гарсэт, трапяткое яе цела, сэрцабіццё, жар i не думаў ні пра што іншае, бо цяпер розум магло засланіць пачуццё.
— Хадзем...— прашаптала яна, прачыніла дзверы, першая пайшла ў гумно. Ён як сам не свой ступіў за ёю. Не выпускаючы яго рукі (a іхнія рукі былі гарачыя, дрыготкія), зашчапілася i павяла яго далей да цёмнай загародкі, дзе ляжала крыху сена.
Як толькі яны пералезлі цераз застаронак i падышлі да сена, яна, адпусціўшы яго руку, хуценька знайшла загадзя схаваную тут дзяружку, разаслала яе, а пасля нават нечакана для самой сябе пачала расшпільваць перад ім гарсэт, скінула з сябе сукенку. Надзіва, не адчувала ніякага сораму. Наадварот, ёй здавалася, што робіць усё высакародна, чынна, як i трэба, аддзяквае Янку за яго каханне.
— Ляж...— прашаптала разгубленаму Янку, i ён паслухаў, лёг побач з ёю.— Абдымі мяне моцненька.
Ён прытуліўся, але ўжо не парывіста, як нядаўна, a абняў нібы сястру. Нібы шкадуючы. Яна, канечне, не ведала, па маладосці яшчэ не здагадвалася, што цяпер на яго душы. А ён збаяўся ўжо гэтага яе намеру, бо не зусім разумеў яго i не быў у думках падрыхтаваны. Яна адчула, што якраз ёй трэба падбадзёрыць яго.
— Яначак,— прашаптала, тулячыся.— Я ж табе праўду кажу: я толькі цябе аднаго люблю. I толькі цябе аднаго хачу любіць. Ён жа ведаў гэта i гвалтам змусіў бацькоў, каб насваталі яго да мяне... А я i бачыць яго не хачу. Дык i не хачу даставацца яму дзяўчынаю... Бо ён разбіў наша шчасце... Дык няхай... Я хачу быць тваёю...
Прамовіла i начала шукаць яго вуснаў. А ён, дзівак, стрымана адказаў на яе пацалунак.
— А грэх? — прашаптаў,— На вялікдзень жа ты баялася граху...
— То тады... А цяпер не баюся...
4.
Апошні тыдзень перад вяселлем Зося ледзьве трывала. Яна не была ні хворая ці слабая. Яна спраўлялася i з мужчынскаю, i з жаночаю работаю — можна сказаць, лепш ды спрытней рабіла за якога хлопца. А тут вось нямелі рукі i ногі, ныла спіпа, трымцела, здаецца, усё ўсярэдзіне, прапаў моцны сон, i яна хадзіла, працавала, збіраючы апошнія сілы. Працуе-працуе, а пасля, калі ад болю, ад стомы аж пацямнее ў вачах, не вытрывае, стане, прыхіліцца да сцяны ці да печы i стаіць заплюшчыўшы вочы ды думаючы сабе: «Нашто, нашто мне ўсё гэта трэба?» Адпачывае, a думкі нібы бягуць-бягуць i ўрэшце вернуцца да таго, пра што яна апошнія дні найбольш думала.
«А што, калі будзе ў мяне ад Янкі дзіця? — трывожылася.— Кажуць, абы паспала дзяўчына з хлопцам, дык i заявіцца дзіця... Ну што ж. Будзе дык будзе. Лепш ад любага дзіця мець, чым ад нялюбага...»
Маці, бачачы яе пакуты, шкадавала, вінавата гаварыла: «Прысядзь, дачушка. Адпачні. I не бяры гэтак усяго да галавы...»
Шмат што выбіла Зосю з моцы i раўнавагі. I напружанне, з якім яна цяпер жыла, i праца. Бацька закалоў свінню (яе яны раней думалі адсадзіць, карміць на зіму, цяпер жа прыйдзецца замест яе пакінуць на кормніка падсвінаку), дык яны з маці рэзалі мяса, прыпраўлялі яго часнаком, кменам, соллю, рабілі кілбасы, варылі печань, лёгкія, сала i рабілі сальцісон; заадно пачалі пячы хлеб, булкі, сухарыкі, варыць свіныя ногі i вушы на квашаніну — лічы, увесь светлы дзень, вечар да цёмнай ночы не адыходзілі ад печы, задыхаючыся ад дыму, чаду i гарачыні, млеючы ад мноства ўсякіх смачных пахаў. I яшчэ было адно, што знядужыла Зосю. Пра тое сорам быў нават думаць. Яна занемагла пасля той ночы, калі спаткалася з Янкам у сваім гумне, сама па сваёй волі аддалася яму. Ён спачатку нібы разгубіўся, а пасля ўзяў яе, узяў з болем, з пакутаю. Назаўтра яна не магла ні нагнуцца, ні разагнуцца, была нібы скалечаная. Але таілася. Як таіла ад маці i тую кашулю, у якой была тады ў тую сустрэчу. Здзіўлялася: чаму ж, калі збліжэнне так баліць, да яго ўсё роўна імкнуцца не толькі дзяўчаты, але i кабеты? Ці ім, кабетам, яно даецца без болю?