Сёння Гарбацэвіч як ніколі разгаварыўся. Раней, бывала, буркне адно-два словы, а цяпер вось нібы нешта ў яго прарвалася.
— Вот хатаўцы,— паплёў вяроўку далей.— Колькi ні помню, дык яны самыя заядлыя тут. Гадамі судзіліся са Свістуновым то за лес, то за пашу i сенакос. Было ж, выган i сілаю забралі. Падвучыў, як казалі, чужы парабак, майстра па малатарні. Нейкі Штэйн з Вільні. Аканом паклікаў казакоў — тыя прынесліся, добра далі бізуноў хатаўцам. Нічога яны не выбунтавалі. А нашы Чорныя... Хіба не бунтарэ? Хіба не точаць на мяне ці на Шлёму зубы? Хіба не гараць на наша дабро вочы? Брэшуць за вочы i ў вочы, сіпяць, але няма куды дзецца, ідуць у пазыкі...
Нямкевіч-бацька прамаўчаў. Мусіць, спачуваў i хатаўцам, i янкавінскім Чорным, не хацеў абы-чаго гаварыць на гаротны люд.
— I пазычаю, хай ix халера пазадуптвае,— сказаў Гарбацэвіч, адсунуўся ад агню.— Не пазыч, возьмуць i спаляць. Ім, азіятам, мала веры. Хоць басяке ест басяке. Пазычыў, а Пятро ў той жа вечар цэлы гарнец жыта Шлёму за гарэлку запёр... Што ні кажы, распусціўся народ. Не перамен яму чакаць, а большай строгасці. Бізуна.
— Што ні кажыце, дзядзька, але многа несправядлівасці,— не ўтрываў, уставіў сваё слова i Янка.— Можа, i ад яе злыя тыя ж хатаўцы, Чорныя.
— Ты малады яшчэ, хлопец, ды ўсяго i не ведаеш... — перапыніў яго Гарбацэвіч.— На свеце найнерш павінен парадак быць. Працавітасць, паслушэнства, спавага, а то нават i страх. Няможна ні на цара, нi на пана ісці. Во ix нам сам бог даў.
— Дык багаты павінен быць багаты, а бедны — век бедны?
— А што ты хочаш? — насупіўся Гарбацэвіч.— Каб усе параўняліся? Каб усе ў лапцях ці, наадварот, у хромавых ботах хадзіць пачалі? Не, спакон веку так было: палавіна свету скача, палавіна плача. Хоць у святым пісанні, кажуць, напісана: багатыя на тым свеце адпакутуюць за сваё прагненне, а бедныя суцешацца...
— Дык на зямлі, дзядзька, няма ніякай справядлівасці?
— Можа, i не. Во несправядлівасць, няпраўда раней за нас нарадзіліся.
— Але ж...
— Многа, вот скажы мне, праўды, справядлівасці ваш Алесь знайшоў? — напаў Гарбацэвіч.— Свет перайначыў? Расею? Не, не перайначыў. Беларусі сваёй дабіўся. Не, не дабіўся? Як быў тут Севера-Западны край, так тут ён i застаўся...[3] Вот цяпер твайму бацьку вялікі гонар: вучанага сына судзіць будуць! I за што? За...
Нямкевіч-бацька зморшчыўся. Быў не зусім рады, што разварушылі яго сардэчную рану.
— A быў бы ваш Алесь хітрэйшы, жыў бы памяркоўна, дык i сёння дзяцей вучыў бы, добрую капейку аграбаў бы,— цішэй, нават быццам са спачуваннем дадаў сусед.— Даў бы бацьку грошай — той зямлі лішнюю дзесяціну купіў бы. Прадае ж Свістуноў. Баіцца вайны. Зямлю ж ці лес, уцякаючы, з сабою не прыхопіш. А грошы запхаў у кішэню i лататы... А нам, тутэйшым, няма чаго баяцца, мы ж нікуды не пабяжым. Дык чаму нам, калi маем капейку, не купляць, не станавіцца на ногі?
— Трэба, канечне, каб быў парадак... — уздыхнуўшы, стары Нямкевіч пачаў адводзіць гамонку ад сваей сям’і.— Але пры няпраўдзе, пры несправядлівасці яго не было i не будзе... Дык таму каторыя людзі i дабіваюцца вот якраз гэтага — праўды i справядлівасці... Але такіх людзей век не любяць, душаць... Болей баяцца, стражэй караюць, чым казнакрадаў i забойцаў... Бо казнакрад украдзе, забоец звядзе са свету чалавека, але нічога ад гэтага надта не зрушыцца. А вот калі відушчыя пакажуць невідушчым дарогу да святла, то ад гэтага можа нешта зрушыцца... Многія туды пойдуць... Многім захочацца пайсці... А Алесь наш...— зноў уздыхнуў.— Я яму, Петрык, нямала гаварыў: адумайся, сын, ці туды ідзеш, ці таго хочаш? Туды, адказвае, іду i таго хачу, чаго трэба. Ён пра сябе не думае. Дбае пра тое, пра што мы, цёмныя людзі, не тое што падумаць добра не ўмеем, але i не здагадваемся...
— Што ні чалавек, то свой розум...— з ухілкаю пафіласофстваваў Гарбацэвіч.— I кожнаму бог назначыў несці свой крыж.
Размова, як i часта бывае, адарвалася ад зямлі, узляцела да воблакаў, а са стратаю зямнога прыцягнення павінна была скончыцца. Так яно i здарылася. Старыя заўздыхалі, застагналі i змусілі думаць пра іншае — пра сена, па якое яны сюды прыехалі.
Пазней, калі са смакам паснедалі i папалуднавалі заадно, пабралі за лейцы коней i павялі ix да блізкай рачулкі, Усы. Высеклі там сякерамі палонкі, дапусцілі коней да вады. І самi усе па чарзе ляглі на жываты i ўволю, са смакам папілі. Затым зноў узяліся за работу. На гэты раз ужо стаяў на санях i таптаў абмяклы пасля полудня бацька, a падаваў сена ён, Янка. У Гарбацэвічаў па-ранейшаму ўвіхаўся з віламі стары.