Новікава. Ну што ж, нам пара. Дзякуй за пачастунак.
Карціна дзевятая
Ляшчук даганяе Валянціну.
Ляшчук. Валянціна, пачакай! Мне спадабалася тваё ўчарашняе выступленне.
Валянціна (з усмешкай). Няўжо?
Ляшчук. Не тое, што гаварыла, а як — усхвалявана, з тэмпераментам…
Дзесьці чуецца радыё.
Памятаеш? Наша мелодыя… Пяць гадоў назад я любіў, а ты пакахала другога…
Валянціна. Ты любіў, Сярожа, толькі сябе.
Ляшчук. Няпраўда! Валянціна, пры вобласці ствараецца эксперыментальная гаспадарка. Патрэбен моцны эканаміст. Хачу прапанаваць цябе.
Валянціна. Не трэба.
Ляшчук. Што я магу для цябе зрабіць?
Валянціна. Не чапай Пятра Іванавіча, добра?
Ляшчук. А ён мне не патрэбны! Мой клопат — малако!
Валянціна. Вось і цудоўна! (Пайшла.)
Таіса падышла да дзвярэй канторы, але, перш чым увайсці, памарудзіла — хацела пагутарыць з Новікавай сам-насам. Выйшаў Ляшчук.
Ляшчук. А, «карэспандэнт»!.. Як здарылася, доктар, што ў горадзе мы не сустрэліся?
Таіса (развяла рукамі). Гэта мой недахоп. Урачоў шмат, а начальнік упраўлення адзін!
Ляшчук. Такіх, як вы, шмат?!
Таіса кінула на яго знішчальны позірк.
На сходзе былі такія актыўныя!
Таіса. Праўда! Благі характар — люблю ўмешвацца.
Ляшчук. Мне здаецца, доктар, што вы ўмешваецеся не ў свае справы.
Таіса. Межы сучаснай медыцыны настолькі пашырыліся…
Ляшчук (усміхнуўся, любуючыся гэтай дасканалай жанчынай). Чым вы ўсіх заварожваеце?
Таіса. Вось гэтым пальцам. Паклічу — бягуць… (Накіроўваецца да дзвярэй.)
Ляшчук. Памятайце, вы можаце ўскладніць яго становішча. (Пайшоў.)
Таіса. Вы дайшлі і да гэтага? А здавалася — такі імпазантны… (Яна пастукала, увайшла.) Дазвольце?
Новікава (размаўляючы па тэлефоне, жэстам прапанавала сесці). Аляксей Міхайлавіч, гаспадарка атрымала салідныя прэміі, а дагаворных абавязацельстваў… Хіба гэта партнёрства? Даю чатыры дні. Не можаце? Падавайце заяву. (Паклала трубку, паглядзела на Таісу.)
Таіса. Мяне завуць Таіса. Таіса Цімафееўна. Я ўрач.
Новікава. Вы тут працуеце?
Таіса. У горадзе. Але хворых кансультую па ўсім раёне.
Новікава. Слухаю вас.
Таіса. У адносінах да Зязюлі — вялікая несправядлівасць!
Новікава. Жонка?
Таіса (пакруціла галавой). Няма прыгожага слова для мяне…
Новікава. Каханне?
Таіса. Калі б! Нешта большае.
Новікава (здзівілася). Што ж можа быць большае?
Таіса. Міласэрнасць.
Новікава. Міласэрнасць?!
Таіса. Можна аддаць сваю кроў. А можна — частку душы, гармонію…
Новікава. У вас — гармонія?
Таіса. Калі б! Але, пакорпаўшыся ў чужой душы, магу навесці парадак… Я някепскі ўрач. Але справа не пра мяне. Калі знімеце Зязюлю, падарвяце ў людзях веру ў справядлівасць, законнасць, калі хочаце…
Новікава. Ці не надта многа?
Таіса. Вам узважваць. (Паўза.) Дарэчы, на бюро ён быў хворы.
Новікава. Думаеце, што-небудзь змянілася б?
Таіса. Вам вядома статыстыка — колькі жывуць старшыні?
Новікава. Думаеце, сакратары райкомаў жывуць больш? Такі век!
Таіса. Зручнае апраўданне! Калі не можаш стварыць нармальных, здаровых умоў для супрацоўнікаў…
Новікава. Хочаце стаць яго жонкай?
Таіса (памаўчаўшы). Не. Які са старшыні муж? Бяжыць у пяць раніцы, вяртаецца ў гадзіну ночы… Неяк жонка Зязюлі, нябожчыца, гаворыць яму — ты б на сына паўздзейнічаў, настаўнікі скардзяцца. А ён: «Няхай зойдзе ў кабінет». Задаволіла б вас такое сямейнае жыццё?
Новікава. Цяпер у яго будзе нармальны рабочы дзень — васьмігадзінны.
Таіса. Адлучыўшы Зязюлю ад калгаса, вы згубіце яму жыццё. (Памаўчала.) Вы калі-небудзь кахалі?
Новікава. У мяне муж, дачка.
Таіса (сумна ўсміхнулася). Я пра іншае.
Новікава. Разам гэта ўжо не бывае? Спачуваю!