— Czy nie czujesz się teraz trochę lepiej?
— Lepiej? — przez moment zastanawiam się nad tym głupim pytaniem, po chwili jednak rozważam je ponownie i co dziwne, rzeczywiście jest mi lepiej. — Taak. Tak mi się przynajmniej wydaje. Może nie „dobrze”, ale jest mi trochę lepiej.
— Postaraj się przez chwilę o tym nie myśleć.
Uderza mnie głupota tej uwagi, więc mówię mu to. Jest teraz we mnie tyle energii, co w małej rachitycznej meduzie, która zdechła tydzień temu. Nie pozostaje mi więc nic innego, jak się nie przejmować.
Ale rzeczywiście czuję się lepiej. — Mam wrażenie, jakbym wreszcie dopuścił do siebie poczucie winy.
— I jakoś to przeżyłeś. Zastanawiam się. — Sądzę, że tak.
— Rozważmy problem winy. Bob. Winy — ale z jakiego powodu?
— Ponieważ wystrzeliłem w czarną dziurę dziewięcioro ludzi, by uratować własny tyłek!
— Czy ktoś cię kiedyś o to oskarżał? Oczywiście, z wyjątkiem siebie samego.
WYCIĄG Z KONTA — ROBINETTE BROADHEAD
1. Niniejszym potwierdza się, że zastosowane przez Pana ustawienie kursu na Gateway Dwa pozwala na regularne loty na tej trasie w czasie o sto dni krótszym niż dotychczas.
2. Decyzją Rady zostają Panu przyznane zyski procentowe od tego odkrycia wynoszące 1% wszystkich dochodów, jakie przyniesie wykorzystanie powyższego ustawienia. Otrzymuje Pan zaliczkę w wysokości 10 000 dol. na procent ww. zysków.
3. Decyzją Rady potrąca się Panu połowę wymienionej sumy jako grzywnę za zniszczenie używanego statku.
Na Pańskie konto zostaje więc wpłacona następująca suma:
zaliczka (Nr Rozp. A-135-7): $10000
minus potrącenie (Nr Rozp. A-135-8): $5000
Aktualny stan konta: $6192
— Oskarżał? — wycieram nos zastanawiając się. — Prawdę powiedziawszy, to nie. A dlaczego mieliby? Na Gateway wróciłem w aureoli bohatera. — Myślę o Shickym, który otaczał mnie iście matczyną opieką, o Francym Hereirze, który pozwolił mi się wypłakać w swoich ramionach, mimo że zabiłem jego kuzynkę. — Nie byli jednak wtedy przy mnie. Nie widzieli, jak wysadzałem zbiorniki, by uwolnić mój statek.
— Czy to ty je wysadziłeś?
— Do diabła, Sigfrid — przerywam. — Sam nie wiem. Ale miałem taki zamiar. Wyciągałem rękę do guzika.
— Czy wydaje ci się możliwe, aby guzik w statku, który miał być pozostawiony, mógł odpalić połączone zbiorniki?
— Dlaczego nie? Sam już nie wiem. W każdym bądź razie — mówię -rozważyłem już wszystkie możliwe usprawiedliwienia. Niewykluczone, że to Klara lub Danny nacisnęli guzik przede mną. Ale ja też miałem zamiar to zrobić!
— A wtedy, który statek uwolniłby się, twoim zdaniem?
— Ich! Mój! — poprawiam się. — Nie, nie wiem.
— W rzeczywistości — mówi poważnie Sigfrid — była to jedyna rzecz, jaką mogłeś zrobić. Zdawałeś sobie sprawę doskonale, że wszyscy nie przeżyjecie. Nie było na to czasu. Mogliście zginąć wszyscy, albo tylko niektórzy. Innego wyboru nie było. Ty zdecydowałeś się na to, żeby ktoś przeżył.
— Bzdura! Jestem mordercą.
Chwila przerwy, podczas której obwody Sigfrida analizują sytuację. — Wydaje mi się — mówi ostrożnie — że przeczysz sam sobie. Czy nie powiedziałeś przedtem, że ona wciąż żyje w tej bezczasowości?
— Tkwią tam wszyscy! Czas się dla nich zatrzymał!
— W jaki więc sposób mogłeś kogoś zamordować?
— Co?
— W jaki więc sposób mogłeś kogoś zamordować? — powtarza.
— Nie wiem — stwierdzam. — Szczerze powiedziawszy, nie chcę już dzisiaj o tym więcej mówić i myśleć.
— I nie musisz. Zastanawiam się, czy zdajesz sobie sprawę, ile osiągnęliśmy przez te ostatnie dwie i pół godziny. Jestem z ciebie dumny.
I może to się wyda dziwne i niezrozumiałe, ale wierzę, że rzeczywiście jest ze mnie dumny całą swą plątaniną mikroprocesorów, obwodów Heechów i hologramów, i bardzo mi z tym dobrze.
— Możesz wyjść, kiedy tylko zechcesz — mówi wstając. Kieruje się w stronę fotela klubowego i nawet uśmiecha do mnie jak człowiek! — Chciałbym ci jednak coś zademonstrować.
Mój system obronny zmalał do zera.
— Co takiego? — mówię tylko.
— Chodzi mi o pewną możliwość, o której ci wspominałem, ale z której nigdy nie korzystaliśmy podczas naszych spotkań. Chciałbym pokazać ci mojego pacjenta sprzed lat.
— Pacjenta?
— Spójrz w tamten róg. Bob — mówi łagodnie. Patrzę więc… … i jest tam ona.
— Klara! — Zobaczywszy ją od razu zorientowałem się, że Sigfrid musiał dostać ten zapis od maszyny, z którą Klara konsultowała się na Gateway. Widzę, jak mówi o czymś z przejęciem swobodnie zawieszona, jedną ręką opierając się o półkę z kartotekami, ze stopami luźno unoszącymi się w powietrzu. Jak jej gęste czarne brwi marszczą się i rozjaśniają, jak usta wykrzywia grymas, to znów szeroki uśmiech, by po chwili ta sama twarz stała się łagodnie i obiecująco wręcz odprężona.
— Jeśli chcesz, możesz posłuchać, co ona mówi.
— Czy ja rzeczywiście tego pragnę?
— Niekoniecznie. Niczego jednak nie musisz się obawiać. Ona ciebie kochała. Bob, najlepiej jak tylko potrafiła. Tak jak i ty ją kochałeś.
WYCIĄG Z KONTA — ROBINETTE BROADHEAD
Na pańskie konto wpłynęły następujące sumy:
Ustalona premia dla lotów 88-90A i 88-90B (całość sumy): $10 000 000
Premia naukowa przyznana przez Radę: $8 500 000
Razem: $18 500 000
Aktualny stan konta: $18 506 036
Przyglądam się hologramowi przez dłuższą chwilę.
— Wyłącz to — mówię wreszcie.
W pokoju rekreacyjnym prawie zasnąłem. Nigdy nie czułem się tak odprężony.
Obmywam twarz, zapalam następnego papierosa i wchodzę na rozproszone jasne światło dzienne pod Kloszem, a wszystko dookoła wydaje mi się przyjazne i miłe. Myślę o Klarze z miłością i czułością i w myślach żegnam się z nią. Ale zaraz przychodzi mi do głowy S. Laworowna, z którą umówiłem się na dziś wieczór — jeśli oczywiście nie jestem już spóźniony. Na pewno jednak poczeka, to dobra dziewczyna, prawie tak dobra jak Klara.
Klara.
Zatrzymuję się pośrodku promenady tak nagle, że wpada na mnie kilku przechodniów. Jakaś staruszka w bardzo krótkich szortach podchodzi do mnie niepewnym krokiem. — Czy coś się stało? — pyta.
Patrzę na nią nie odpowiadając; następnie odwracam się i idę w stronę gabinetu Sigfrida.
Nie ma tam nikogo, nawet hologramu. — Sigfrid! Gdzie jesteś, do cholery! — krzyczę.
Nikt się nie pojawia ani nie odpowiada. Po raz pierwszy jestem w tym pokoju, jeszcze nie przygotowanym na przyjęcie pacjenta. Teraz widzę, w jakim stopniu jest prawdziwy (w niewielkim zresztą), a na ile składają się nań hologramy. Ściany wyłożone sproszkowanym metalem, stojaki z projektorami. Mata (prawdziwa), barek z alkoholem (prawdziwy), kilka innych prawdziwych mebli, z których mógłbym korzystać. Sigfrida natomiast ani śladu. Ani też krzesła, na którym zwykle siedzi.
— Sigfrid!
Kiedy tak wołam, serce podchodzi mi do gardła i kręci mi się w głowie.
— Sigfrid! — wrzeszczę i w końcu pojawia się błysk, mgiełka i wreszcie on — w stroju Zygmunta Freuda spoglądający na mnie uprzejmie.
— Słucham cię. Bob?
— Sigfrid, zamordowałem ją! Nie ma jej!
— Widzę, że jesteś zdenerwowany — mówi. — Czy możesz mi powiedzieć, co się stało?