- Ну, некаму ж перад некім мусіць быць сорамна. Мне перад табой, табе перада мной…
- А-а-а… - працягнуў Шкляр. - Сумленне заела, - схадзіў ён у леснічоўку, прынёс яйкі, паклаў іх у зроблены з нямецкай каскі кацялок, павесіў над агнём. - Рыбу маю не лавіў бы - і сорамна не было б.
Прамовіў ён гэта ўжо без зялёнай зайздрасці і злосці, бо рыбу сваю паспеў узяць. Не гэткую, якую ўзяў Віктар, але і не такую, каб перад егерам Максімавым, які прывёз іх у леснічоўку, сорамна было.
- Глядзі, - падняў Алег, каб падкінуць у вогнішча, бярозавы кругляк. - Кольцы на спіле. На ўроках батанікі нам казалі, што гэтак, кольцамі, дрэва лічыць свае гады. Але навошта дрэву гады лічыць, калі яно не ведае, не памятае, што памрэ? А калі ведае, дык для чаго яму ведаць тое, пра што ніхто яго не спытае?.. Ні для чаго. Тады што гэта такое?.. Кольцы сусвету - вось што ў стрыжні дрэва! І так ва ўсіх, ва ўсім. Ува мне і ў табе, у рыбе - сусвет у кожным з нас. Цалкам. Увесь. І ён адзін - і не адзін, як кольцы спіралі. Вось што такое Бог. Я гэта ведаю, таму не дапытваю яго, як жыць. І не чакаю ад яго адказу. Мяне не раздражняе тое, што ён маўчыць.
На шкарлупіне аднаго яйка, што выступала над вадой у кацялку, як маленечкая выспа, мітусіўся, зваліўшыся з кругляка, муравей. Можа, сарваўся, а можа быць, сам скочыў, каб не згарэць. Вада ўжо ўскіпала - у мураша не было шанцаў. Шкляр узяў трэску, прыставіў да шкарлупіны - муравей па трэсцы ўзбег на палец…
Адзін Сусвет быў уратаваны.
Мы ўсе на пальцы Бога.
- Ты геній! - крычаў Шкляр егеру Максімаву, які час ад часу Богу тэлефанаваў.
У леснічоўцы вісеў на сцяне тэлефон. Звычайны вулічны аўтамат, які Максімаў прыцягнуў па п’янцы з Мурманску, вырваўшы яго з тэлефоннай будкі на вакзале. Тэлефон ні да чаго не быў падключаны - тут не было да чаго яго падключыць. Егер Максімаў кідаў у шчыліну манетапрыёмніка дзве капейкі, круціў дыск, набіраў нумар і слухаў бясконцае маўчанне, што плыло над Божым шляхам, над лесам і ракой, над леснічоўкай… Гадзінамі слухаў…
- Пагаварылі, - казаў ён, чапляючы трубку і забіраючы дзве капейкі. - Плаціць, Бог сказаў, не трэба.
"Нешта было яшчэ да Сусвету… - слухаючы маўчанне Максімава, ціха казаў Шкляр. - І пытаў егера: - Як ты думаеш: што магло быць да Бога?.."
Гэтага Максімаў не ведаў. І запісваў тое, што казаў Шкляр, характар якога не замінаў яму быць паэтам. Сапраўдным, хоць тыя, хто Шкляру зайздросціў, пісалі, што ўсе ягоныя вершы - для рубрыкі "На рэках і азёрах" у часопісах па лясной і воднай гаспадарцы.
"Пігмеі! - стоячы над парогам Умбы, вяшчаў паэт Шкляр, перакананы, што егер Максімаў за ім гэта запіша. - Тут я дацягваюся канцом вуды да Гамера! А яны там нават да мяне дацягнуцца не могуць".
"І не дацягнуцца, - падліваў ялею Максімаў. - Нават са шведскім спінінгам ніхто з іх блешню далей за цябе не кіне".
Егер Максімаў, чалавек, які тэлефанаваў Богу, не мог не паважаць у Шкляры паэта. Чалавека, Богам пазначанага. Але яшчэ больш егер Максімаў паважаў у Шкляры рыбака. "Ён смецця не бярэ, - з павагай казаў Максімаў. - Толькі рыбу".
Калі на Умбе кажуць пра рыбу, гэта значыць пра сёмгу. Ну, яшчэ пра кумжу. Што не сёмга ці не кумжа - не рыба. Шчупак, язь, сіг, акунь…
Усе егеры па ўсёй Умбе ведалі, як Шкляр упраўляецца са спінінгам. Пры кароткім, ледзь заўважным замаху блешня далятала да другога берага любой ракі.
Шкляр і пісаў гэтак, як блешню кідаў. З кароткім, які няведама скуль у ім браўся, замахам, і з высокім палётам верша. Няхай не кожнага, але ж і не кожная блешня далятае да другога берага.
Яны, Шкляр і Максімаў, паэт і егер, часта гаварылі пра "другі бераг". Можа, таму, што Умба - гэта Край Зямлі, як назвалі сваю раку саамы. Там, за краем зямлі і пачынаецца той бераг, на які рана ці позна кожны ступае, пераплыўшы сваю раку. І што, і хто нас там чакае?..
Невядома.
"Ну і добра, што невядома, - казаў Шкляр. - Бо невядомае - усё, што захочаш, а вядомае толькі адно".
Егер Максімаў думаў, што на тым беразе чакае Бог. Паэт Шкляр ведаў, што Ніхто і Нічога, але не казаў пра тое егеру Максімаву. Ён чытаў яму вершы.
Я видел паклю и кресало
В руках у матери больной,
Но только небо потрясало
Меня своею глубиной.
Мир окружала тьма ночная,
И небо надо мной текло,
И бился ум, изнемогая,
Как бьется бабочка в стекло.
- Неяк дзіўна пра маці… - уздыхаў егер Максімаў, і паэт Шкляр згодна ківаў: "Так, дзіўнавата. Як наша адзінота да самых зор…"
"Ты чаму п’еш?.." - спытаў ён у адной з такіх задушэўных размоў Максімава, і той паспавядаўся яму. Прызнаўся, што п’е праз грэх на душы. Праз віну перад маці. "Я ў Мурмане быў, калі яна захварэла. Мне суседка тэлеграму даслала, што маці захварэла моцна, што яе трэба ў шпіталь. А ў мяне ў Мурмане… Ну, важная справа. Намеснікам у інспекцыю праз адну кралю, якую я на кручок узяў і ў якой бацька начальнік, могуць прызначыць. Ты ж ведаеш, што такое інспекцыя. Гэта... У нас гэта ўсё. А калі і краля з кручка, і справа сарвалася, я запіў. Маці памерла, мяне шукалі, я ў яе адзін. Не знайшлі. Можа, яна і са мной, і ў шпіталі б памерла, але... Чужыя людзі пахавалі. Яна памірала, а я з краляй... Яе хавалі, а я з інспекцыяй... Якая краля, якая інспекцыя?.. Калі маці… Дык вось тут, - сціскаў Максімаў грудзі заветранымі, задубелымі рукамі, паказваючы, як баліць. - Дасюль. І ўсё мацней. Ужо й выпіваю - не лягчэе..."