Angeliko prenas la bastonon kaj levas ĝin kontraŭ Klitandron, kiu forkliniĝas tiamaniere, ke la batoj falas sur Georgon Dandin.
Klitandro kriante, kvazaŭ li estus frapita. — Aj! aj! aj! Kviete!
Sceno dek unua
S-ro de Sotenville, s-ino de Sotenville, Angeliko, Georgo Dandin, Klaŭdino.
Klaŭdino. — Forte, sinjorino, batu bone!
Angeliko ŝajnigante, ke ŝi parolas al Klitandro. — Se vi ankoraŭ ion havas sur la koro, mi estas ĉi tie, por respondi al vi.
Klaŭdino. — Rimarku ĝin bone, kun kiu vi ludas.
Angeliko ŝajnigante sin mirigita. — Ha, mia patro, vi estas ĉi tie!
S-ro de Sotenville. — Jes, mia filino; kaj mi vidas, ke koncerne la saĝon kaj kuraĝon vi montras vin inda ido de la domo de Sotenville. Venu ĉi tien, alproksimiĝu, ke mi vin ĉirkaŭprenu!
S-ino de Sotenville. — Ankaŭ min ĉirkaŭprenu, mia filino. Ha, mi ploras de ĝojo, kaj mi rekonas mian sangon en la agoj, kiujn vi ĵus faris.
S-ro de Sotenville. — Mia bofilo, kiel ravita vi devas esti! kaj kiel plena de dolĉeco certe estas por vi ĉi tiu okazaĵo! Vi havis justan kaŭzon por maltrankviliĝi; sed viaj suspektoj montriĝas forpelitaj en la plej brilanta maniero.
S-ino de Sotenville. — Sendube, nia bofilo, kaj vi devus nun esti la plej feliĉa el ĉiuj viroj.
Klaŭdino. — Certe. Kia virino, kia virino! Vi estas tro feliĉa, ke vi ŝin posedas, kaj vi devus kisi la teron, kie ŝi paŝis.
Georgo Dandin al si mem. — Ha, perfidulino!
S-ro de Sotenville. — Kio ĝi estas, mia bofilo? Kial vi ne dankas iomete vian edzinon por la amo, kiun, kiel vi vidas, ŝi montras rilate vin?
Angeliko. — Ne, ne mia patro, ne estas necese; li nenion ŝuldas al mi por tio, kion li ĵus vidis; kaj ĉio, kion mi faras en tiu rilato, estas nur pro amo al mi mem.
S-ro de Sotenville. — Kien vi iras, mia filino?
Angeliko. — Mi foriras, mia patro, por ke mi ne estu devigata akcepti liajn komplimentojn.
Klaŭdino al Georgo Dandin. — Ŝi estas prava, ke ŝi koleras. Ŝi estas virino, kiu meritas esti adorata, kaj vi ŝin ne traktas, kiel vi devus.
Georgo Dandin al si mem. — Kanajlo!
Sceno dek dua
S-ro de Sotenville, s-ino Sotenville, Georgo Dandin.
S-ro de Sotenville. — Ĝi estas malgranda resento de la historio de antaŭe, kaj ĝi pasos post iom da karesado, kiun vi faros al ŝi. Adiaŭ, mia bofilo; nun vi jam ne bezonas plu maltrankviliĝi. Iru, faru pacon inter vi kaj penu kvietigi ŝin per petado de pardono pro via flamiĝo.
S-ino de Sotenville. — Vi devas konsideri, ke ŝi estas junulino, edukita en virteco, kaj ŝi ne kutimis, ke oni ŝin suspektu pri ia malkonvena ago. Adiaŭ. Ĝi faras al mi tre grandan ĝojon, ke mi nun vidas, ke viaj malkomprenoj estas finitaj, kaj ke ŝia konduto devas esti por vi tiel agrablega.
Sceno dek tria
Georgo Dandin sola. — Mi ne diras eĉ unu vorton, ĉar per parolado mi nenion gajnos. Neniam oni vidis tian malfeliĉan sorton, kiel mia. Jes, mi admiras mian malfeliĉon kaj la subtilan lertecon de mia kanajla edzino, kiu scias ĉiam montri sin prava[55] kaj min malprava. Ĉu estas eble, ke mi ĉiam estos venkita de ŝi kaj la ŝajno ĉiam estos kontraŭ mi kaj mi neniam sukcesos elmontri la kulpecon de mia senhontulino? Ho, ĉielo, helpu miajn intencojn kaj donu al mi la favoron, ke mi povu vidigi al la homoj, ke oni min senhonorigas!
Akto tria
Sceno unua
Klitandro, Lubin.
Klitandro. — Estas jam profunda nokto, kaj mi timas, ke eble estos jam tro malfrue. Mi tute ne povas min orienti. Lubin?
Lubin. — Sinjoro?
Klitandro. — Ĉu per ĉi tie?
Lubin. — Mi pensas, ke jes. Al la diablo! Kia malsaĝa[56] nokto, ke ĝi estas tiel malluma!
Klitandro. — Certe ĝi estas malprava; sed, se de unu flanko ĝi malhelpas nin vidi, de la dua flanko ĝi malhelpas nin esti vidataj.
Lubin. — Vi estas prava; la nokto ne estas tiel malprava. Mi volus scii, vi, sinjoro, estas ja tiel instruita, kial en la nokto neniam estas tago?
Klitandro. — Ĝi estas granda demando, kaj tre malfacila. Vi estas scivola, Lubin?
Lubin. — Jes. Se mi estus lerninta, mi esplorus aferojn, kiujn oni neniam esploris.
Klitandro. — Mi kredas. Vi havas la mienon de homo, kiu havas spiriton subtilan kaj penetrantan.
Lubin. — Tute vere. Ekzemple, mi komprenas la lingvon latinan, kvankam mi neniam ĝin lernis. Kiam mi antaŭ nelonge vidis sur iu granda pordo la surskribon «Collegium», mi tuj divenis, ke, tio signifas kolegion.
Klitandro. — Mireginde! Vi scias do legi, Lubin?
Lubin. — Jes, mi scias legi presitajn literojn; sed neniam mi sukcesis lernatingi legi skribitaĵon.
Klitandro. — Jen ni estas apud la domo. (Frapinte la manplatojn.) Tio estas la signalo, pri kiu mi interkonsentis kun Klaŭdino.
Lubin. — Vorton de honoro, ŝi estas knabino, kiu valoras monon, kaj mi ŝin amas per mia tuta koro.
Klitandro. — Ĝuste tial mi vin alkondukis kun mi, por ke vi pasigu kun ŝi la tempon babilante.
Lubin. — Sinjoro, mi estas al vi …
Klitandro. — Ts! mi aŭdas ian brueton.
Sceno dua
Angeliko, Klaŭdino, Klitandro, Lubin.
Angeliko. — Klaŭdino?
Klaŭdino. — Nu?
Angeliko. — Lasu la pordon iom malfermita.
Klaŭdino. — Mi tion faris.
Nokta sceno. La aktoroj serĉas sin reciproke en la mallumo.
Klitandro al Lubin. — Ĝi estas ili. Ts!
Angeliko. — Ts!
Lubin. — Ts!
Klaŭdino. — Ts!
Klitandro al Klaŭdino, kiun li prenas por Angeliko. — Sinjorino!
Angeliko al Lubin, kiun ŝi prenas por Klitandro. — Kio?
Lubin al Angeliko, kiun li prenas por Klaŭdino. — Klaŭdino!
Klaŭdino al Klitandro, kiun ŝi prenas por Lubin. — Kio estas?
[56]