Klitandro al Klaŭdino, pensante, ke li parolas al Angeliko. — Ha, sinjorino, kiom mi ĝojas!
Lubin al Angeliko, pensante, ke li parolas al Klaŭdino. — Klaŭdino, mia bona Klaŭdino!
Klaŭdino al Klitandro. — Kviete, sinjoro!
Angeliko al Lubin. — Trankvile, Lubin!
Klitandro. — Ĉu ĝi estas vi, Klaŭdino?
Klaŭdino. — Jes.
Lubin. — Ĉu ĝi estas vi, sinjorino?
Angeliko. — Jes.
Klaŭdino al Klitandro. — Vi prenis unu por alia.
Lubin al Angeliko. — Honestan vorton, en la nokto oni nenion vidas.
Angeliko. — Ĉu ĝi ne estas vi, Klitandro?
Klitandro. — Jes, sinjorino.
Angeliko. — Mia edzo ronkas tute dece; kaj mi uzas tiun ĉi tempon, por esti kun vi.
Klitandro. — Ni serĉu ian lokon, por sidiĝi.
Klaŭdino. — Tre bona konsilo.
Angeliko, Klitandro kaj Klaŭdino sidiĝas en la profunda parto de la scenejo.
Lubin serĉante Klaŭdinon. — Klaŭdino, kie vi estas?
Sceno tria
Angeliko, Klitandro, kaj Klaŭdino, sidante en la profundo de la scenejo; Georgo Dandin duone senvestigita, Lubin.
Georgo Dandin al si mem. — Mi aŭdis, ke mia edzino iras malsupren, tial mi rapide min vestis, por sekvi ŝin. Kien ŝi povis iri? Ĉu eble ŝi eliris?
Lubin serĉante Klaŭdinon. — Kie do vi estas, Klaŭdino? (Prenante Georgon Dandin por Klaŭdino.) Ha, jen vi estas! Vorton de honoro, via mastro estas bele aranĝita, kaj mi trovas tion tiel same gajiga, kiel la bastonbatoj de antaŭe, pri kiuj oni al mi rakontis. Via mastrino diras, ke li ronkas nun kiel mil diabloj; kaj li ne scias, ke sinjoro la vicgrafo kaj ŝi estas nun kune, dum li dormas. Mi volus scii, kion li nun sonĝas. Ĝi estas treege ridinda. Sed kial do venis al li en la kapon esti ĵaluza pri sia edzino kaj voli, ke ŝi apartenu sole nur al li? Li estas arogantulo, kaj sinjoro la vicgrafo faras al li tro da honoro. Vi nenion diras, Klaŭdino! Venu, ni ilin sekvu, kaj donu al mi vian maneteton, ke mi ĝin kisu. Ha, kiel dolĉa ĝi estas! ŝajnas al mi, kvazaŭ mi manĝas konfitaĵon. (Al Georgo Dandin kiun li ĉiam ankoraŭ prenas por Klaŭdino, kaj kiu lin krude repuŝas.) Al la diablo! kiel vi batas! Ĝi estas ja maneteto iom tre kruda!
Georgo Dandin. — Kiu iras?
Lubin. — Neniu.
Georgo Dandin. — Li forkuras, informinte min pri la nova perfidaĵo de mia sentaŭgulino. Nu, estas necese, ke, ne perdante tempon, mi sendu alvoki ŝiajn gepatrojn, kaj ke ĉi tiu aventuro servu al mi por liberiĝi de ŝi. Hola! Colin! Colin!
Sceno kvara
Angeliko, Klitandro, Klaŭdino kaj Lubin, sidante en la profundo de la scenejo; Georgo Dandin, Colin.
Colin tra la fenestro. — Sinjoro?
Georgo Dandin. — Nu, rapide ĉi tien!
Colin elsaltante tra la fenestro. — Jen mi estas. Pli rapide oni ne povas.
Georgo Dandin. — Vi estas ĉi tie?
Colin. — Jes, sinjoro.
Dum Georgo Dandin iras serĉi Colinon sur la flanko, kie li aŭdis lian voĉon, Colin transiras sur la duan flankon kaj tie endormiĝas.
Georgo Dandin turnante sin al la flanko, kie li supozas la ĉeestadon de Colin. Mallaŭte, parolu mallaŭte. Aŭskultu. Iru al miaj gebopatroj[57] kaj diru al ili, ke mi ilin petas tre insiste veni tuj ĉi tien. Ĉu vi aŭdas? He! Colin! Colin!
Colin sur la dua flanko, revigliĝante. — Sinjoro?
Georgo Dandin. — Kie, al la diablo, vi estas?
Colin. — Ĉi tie.
Georgo Dandin. — Malbenita sentaŭgulo, kien li foriĝis! (Dum Georgo Dandin returniĝas al la flanko, kie li supozas, ke Colin restis, Colin, duone dormante, transiras al la dua flanko kaj tie endormiĝas.) Mi diras al vi, ke vi iru tuj al miaj gebopatroj kaj diru, al ili, ke mi ilin petegas veni ĉi tien tuje. Ĉu vi min komprenas? Respondu! Colin! Colin!
Colin sur la dua flanko, revigliĝante. — Sinjoro?
Georgo Dandin. — Tiu ĉi pendindulo min frenezigos! Venu al mi. (Ili renkontiĝas kaj ambaŭ falas.) Ha, la kanajlo! Li min kripligis! Kie do vi estas? Alproksimiĝu, ke mi donu al vi bonan porcion da batoj. Ŝajnas al mi, ke li forkuras de mi.
Colin. — Kompreneble.
Georgo Dandin. — Ĉu vi venos?
Colin. — Tute ne.
Georgo Dandin. — Venu, mi diris al vi.
Colin. — Ne. Vi volas min bati.
Georgo Dandin. — Nu, bone, mi nenion faros al vi.
Colin. — Certe?
Georgo Dandin. — Jes. Venu. Bone! (Tirante Colinon je la brako.) Ĝi estas via feliĉo, ke mi vin bezonas. Iru rapide peti en mia nomo miajn bogepatrojn, ke ili venu ĉi tien plej baldaŭ kiel ili nur povas, kaj diru al ili, ke ĝi estas por afero ekstreme grava kaj, se ili farus ian malfacilaĵon kaŭze de la malfrua horo, ne ĉesu ilin urĝi kaj bone komprenigi al ili, ke estas tre grave, ke ili venu, en kia ajn stato ili troviĝas. Nun vi min bone komprenas?
Colin. — Jes, sinjoro.
Georgo Dandin. — Iru rapide kaj tuj revenu. (Pensante, ke li estas sola.) Kaj mi reeniros en mian domon kaj atendos, ĝis … Sed mi aŭdas iun. Ĉu ĝi ne estas mia edzino? Mi aŭskultu kaj mi profitu de la mallumo.
Georgo Dandin stariĝas apud la pordo de sia domo.
Sceno kvina
Angeliko, Klitandro, Klaŭdino, Lubin, Georgo Dandin.
Angeliko al Klitandro. — Adiaŭ! Estas tempo disiri.
Klitandro. — Kio? tiel frue?
Angeliko. — Ni sufiĉe longe parolis kune.
Klitandro. — Ha, sinjorino! Ĉu mi povas paroli sufiĉe kun vi kaj trovi en tiom malmulte da tempo ĉiujn vortojn, kiujn mi bezonas? Mi bezonus tutajn tagojn, por bone esprimi al vi ĉion, kion mi sentas; kaj mi ne diris al vi ankoraŭ eĉ la plej malgrandan parton de tio, kion mi havas por diri al vi.
Angeliko. — Ni aŭdos plue alian fojon.
Klitandro. — Ho ve! Per kia bato vi traboras al mi la animon, kiam vi parolas pri via foriro kaj en kiom da malĝojo vi nun min lasas!
Angeliko. — Ni trovos la eblon, por nin revidi.
Klitandro. — Jes; sed mi pensas pri tio, ke forlasante min, vi iras al edzo. Tiu ĉi penso min mortigas; kaj la privilegioj, kiujn havas la edzoj, estas teruraj por amanto, kiu vere amas.
Angeliko. — Ĉu vi estas tiel malforta, ke vi havas tian maltrankvilecon? Kaj ĉu vi pensas, ke oni estas kapabla ami certajn edzojn? Oni ilin prenas, ĉar oni nenion povas fari kontraŭ tio, kaj ĉar oni dependas de siaj gepatroj, kiuj rigardas nur la havon; sed oni scias ankaŭ agi kun ili juste, kaj oni tute ne havas la intencon ŝati ilin pli alte, ol kiom ili meritas.
Georgo Dandin al si mem. — Jen niaj kanajlaj edzinoj!
[57]