S-ino de Sotenville. — Koncerne tion mi devas diri, ke la ĵaluzo estas efektive stranga afero. Mi alkondukas ĉi tien mian filinon, por klarigi la aferon en ĉies alesto.
Klitandro al Angeliko. — Ĉu ĝi estas vi, sinjorino, kiu diris al via edzo, ke mi vin amas?
Angeliko. — Mi? Kiel mi povus tion diri al li? Ĉu ĝi estas vero? Mi volus efektive vidi, ke vi provus min ami! Provu ĝin, mi vin petas; vi vidus, kun kiu vi parolas! Mi konsilas al vi tion fari. Uzu ĉiujn artifikojn de amantoj; provu iom, por plezuro, sendi al mi sendatojn, skribi al mi sekrete amajn leteretojn, serĉi la momenton, kiam mia edzo ne estas hejme, aŭ kiam mi eliras, kaj parolu al mi pri via amo: vi bezonas nur veni, mi promesas al vi, ke vi estos dece akceptita.
Klitandro. — Nu, nu, sinjorino, kviete! Ne estas necese fari al mi tiom da lecionoj kaj tiom skandaliĝi. Kiu diris al vi, ke mi havas la ideon vin ami?
Angeliko. — Kiel mi povas scii, kion oni ĉi tie rakontis?
Klitandro. — Oni rakontu, kion oni volas; sed vi ja scias, ĉu mi parolis kun vi pri amo, kiam mi vin renkontis.
Angeliko. — Vi devus nur tion fari, vi havus bonan akcepton!
Klitandro. — Mi certigas vin, ke kun mi vi devas nenion timi: mi ne estas tia homo, kiu faras ĉagrenon al belulinoj; kaj mi vin tro respektas, vin kaj viajn estimatajn gepatrojn, por ke mi havu la penson enamiĝi en vin.
S-ino de Sotenville al Georgo Dandin. — Nu, vi vidas?
S-ro de Sotenville. — Jen vi estas kontentigita, mia bofilo. Kion vi diros al tio?
Georgo Dandin. — Mi diros, ke tio estas fabeloj por enluliĝi; ke mi bone scias, kion mi scias, kaj ke, ĉar mi jam devas paroli klare, ŝi ĵus akceptis komisiulon de li.
Angeliko. — Mi? mi akceptis komisiulon?
Klitandro. — Mi sendis komisiulon?
Angeliko. — Klaŭdino?
Klitandro al Klaŭdino. — Ĉu estas vere?
Klaŭdino. — Mian vorton de honoro, ĝi estas stranga malveraĵo!
Georgo Dandin. — Silentu, vi malĉastulino. Mi bone vin konas. Ĝi estas vi, kiu ĵus enkondukis la komisiulon.
Klaŭdino. — Kiu? mi?
Georgo Dandin. — Jes, vi. Ne ludu rolon de purulino.
Klaŭdino. — Ho ve, kiel la mondo nun estas plena de malboneco! tiele min suspekti, min, kiu estas la senkulpeco mem!
Georgo Dandin. — Silentu, virinaĉo! vi ludas la rolon de modestulino, sed mi konas vin jam de longe, vi estas ruza kanajlo.
Klaŭdino al Angeliko. — Sinjorino, ĉu …
Georgo Dandin. — Silentu, mi diras al vi! alie vi povus tre kare pagi por ĉiuj, ĉar vi ja ne havas patron nobelon.
Angeliko. — Ĝi estas kalumnio tiel granda, kaj kiu tiel forte vundas mian koron, ke mi ne povas eĉ havi la forton por respondi. Ĝi estas ja io terura, esti akuzata de edzo, kiam oni faris al li nenion, kio estas ne farinda! Ho ve, se mi meritas ian riproĉon, ĝi estas nur tio, ke mi agis kun li tro bone.
Klaŭdino. — Certe.
Angeliko. — Mia tuta malfeliĉo estas tio, ke mi tro zorgas pri li; la ĉielo volu, ke mi estu kapabla toleri, kiel li diras, ies amindumaĵojn! mi ne estus tiam tiel plendinda. Adiaŭ, mi foriras; mi ne povas plu toleri, ke oni min tiamaniere ofendu.
Sceno sepa
S-ino de Sotenville, s-ro de Sotenville, Klitandro, Georgo Dandin, Klaŭdino.
S-ino de Sotenville al Georgo Dandin. — Iru, vi ne meritas la honestan edzinon, kiun oni donis al vi.
Klaŭdino. — Vorton de honoro, li meritus, ke ŝi verigu tion, kion li diris; kaj, se mi estus sur ŝia loko, mi ne longe marĉandus. (Al Klitandro.) Jes, sinjoro, vi devus nun, por lin puni, amindumi mian mastrinon. Komencu kuraĝe, mi tion diras al vi, ĝi estos tre ĝustatempa kaj mi proponas al vi, ke mi vin helpos, ĉar li ja tiamaniere min jam taksas.
Klaŭdino foriras.
S-ro de Sotenville. — Vi meritas, mia bofilo, ke oni diru al vi tiajn aferojn: via agado indignigas ĉiujn kontraŭ vi.
S-ino de Sotenville. — Iru, penu agi pli bone kun fraŭlino[37] altedevena; kaj gardu vin de nun, ke vi plu ne faru tiajn eraregojn.
Georgo Dandin al si mem. — Mi estas tute furioza, ke mi staras kiel malpravulo, dum mi estas prava.
Sceno oka
S-ro de Sotenville, Klitandro, Georgo Dandin.
Klitandro al s-ro de Sotenville. — Sinjoro, vi vidas, kiel false mi estis akuzita: vi estas homo, kiu scias la principojn de honoro, kaj mi postulas de vi kontentigon por la honto, kiu estas farita al mi.
S-ro de Sotenville. — Tio estas tute justa kaj tute laŭ la ordo. Nu, mia bofilo donu kontentigon al la sinjoro.
Georgo Dandin. — Kio? kontentigon?
S-ro de Sotenville. — Jes, la ordo tion postulas, ĉar vi malprave lin akuzis.
Georgo Dandin. — Sed tio ja estas la afero, ke mi tute ne konsentas, ke mi lin malprave akuzis; kaj mi bone scias, kion mi pri tio pensas.
S-ro de Sotenville. — Tio ne estas grava. Kia ajn penso povus resti ĉe vi, li neis, kaj tio devas sufiĉi; kaj oni ne havas rajton plendi pri iu, se li neas kulpecon.
Georgo Dandin. — Sekve, se mi lin trovus kuŝanta[38] kun mia edzino, li devus nur nei, kaj tio lin jam senkulpigus?
S-ro de Sotenville. — Ne rezonadu. Petu lin pri pardono, kiel mi diras al vi.
Georgo Dandin. — Mi! Mi devas ankoraŭ peti lin pri pardono, post tio, ke …
S-ro de Sotenville. — Rapide, mi diras al vi, vi havas nenion por pripensi; kaj vi ne devas timi, ke vi faras tro multe, ĉar mi mem ja tion konsilas al vi.
Georgo Dandin. — Mi ne povas …
S-ro de Sotenville. — Al la diablo! mia bofilo, ne incitu al mi la galon, ĉar mi kuniĝus kun li kontraŭ vi. Nu, lasu, ke mi vin gvidu.
Georgo Dandin al si mem. — Ha, Georgo Dandin!
S-ro de Sotenville. — Antaŭ ĉio prenu vian ĉapon en la manon: la sinjoro estas nobelo, kaj vi ne estas tia.
Georgo Dandin al si mem, tenante la ĉapon en la mano. — Mi krevas de furiozo!
S-ro de Sotenville. — Ripetu post mi: «Sinjoro …»
Georgo Dandin. — «Sinjoro …»
S-ro de Sotenville. — «Mi petas vian pardonon …» (Vidante, ke Georgo Dandin penas ne obei lin.) Ha!
Georgo Dandin. — «Mi petas vian pardonon …»
S-ro de Sotenville. — «Pri la malbonaj pensoj, kiujn mi havis rilate vin …»
Georgo Dandin. — «Pri la malbonaj pensoj, kiujn mi havis rilate vin …»
S-ro de Sotenville. — «Ĝi estis kaŭzita de tio, ke mi ne havis la honoron vin koni …»
Georgo Dandin. — «Ĝi estis kaŭzita de tio, ke mi ne havis la honoron vin koni …»
S-ro de Sotenville. — «Kaj mi petas vin kredi …»
Georgo Dandin. — «Kaj mi petas vin kredi …»
S-ro de Sotenville. — «Ke mi estas via servanto.»
Georgo Dandin. — Vi volas, ke mi estu servanto de homo, kiu volas fari min trompita koko?
[37]
Angeliko estas virino edziniĝinta, ŝi certe ne estas «fraŭlino». La vorto
[38]