Ĉu ĝi estis plena antaŭe?
Tom :
Ne plena. Kompreneble, ĝi ne estis plena. Sed estis io en ĝi, kaj post kiam ĝi estis dum sekundo super la taso de Gerda , estis plu nenio en ĝi.
Linda :
Certe estas iu mistera substanco.
Tom :
Iu drogo.
Bob :
Kiel vi povas scii, ke ne estis tute simple peco da sukero?
Linda :
Li ne agus tiel kaŝe, se estus nur sukero.
Tom :
Cetere, ĉi tie ne estas peca sukero. Estas nur pulvora sukero, en sukerujoj.
Bob :
Eble li havis sukerpecon en la poŝo kaj...
Tom :
Ĉu vi ofte promenas kun sukerpecoj en via poŝo?
Bob :
Vi pravas. Tiu ideo estas absurda. Tamen...
Linda :
Rigardu! Jen ŝi ekstaras, kaj ekiras for.
Bob :
Ŝi ŝajnas tute normala. Verŝajne vi imagis ion draman, dum temas pri tute simpla, tute natura okazaĵo.
ĈAPITRO 6 (SES)
Tom :
Ĉu vi aŭdis? Kio estis tio?
Bob :
Jes, mi aŭdis. Mi aŭdis ion.
Linda :
Ankaŭ mi aŭdis strangan bruon, kvazaŭ iu falus en la koridoro.
Bob :
Kvazaŭ ŝi falus.
Tom :
Mi havis la saman penson kiel vi. Ankaŭ mi pensis tion. Ankaŭ mi pensis: jen Gerda falas en la koridoro.
Linda :
Ĉu ni iru vidi?
Tom :
Kompreneble. Ni iru tuj.
Bob :
Mi iru kun Tom , sed vi restu ĉi tie, Linda . Observu tiun junulon, kun kiu Gerda parolis, kaj kiu eble metis drogon en ŝian kafon.
Linda :
Ĉu vi ambaŭ foriras kaj mi restu tute sola? Mi iom timas.
Bob :
Ni ne havas la tempon diskuti. Ni devas iri vidi tuj. Restu trankvile ĉi tie. Vi nenion riskas. Venu, Tom , ni ne perdu tempon.
ĈAPITRO 7 (SEP)
(En la koridoro)
Tom :
Jen ŝi estas. Ni pravis. Ŝi apenaŭ havis la tempon alveni ĝis la angulo, jam ŝi falis. Videble, ŝi estas nekonscia. Ŝi perdis la konscion kaj falis.
Bob :
Ĉu ŝi ankoraŭ vivas?
Tom :
Jes. Ne timu. Ŝi perdis la konscion, sed ŝi ne perdis la vivon. La koro batas. Ĝi batas malforte, sed tamen batas. Ŝi do vivas. Eble ŝi apenaŭ vivas, sed ŝi vivas.
Bob :
Kion ni faru?
Tom :
Kion vi opinias?
Bob :
Ŝajnas, ke ŝi dormas.
Tom :
Ni devas informi la aŭtoritatojn. Tuj. Mi iros. Ili eble decidos voki doktoron, kuraciston, kaj almenaŭ tuj sendos flegistinon. Certe estas flegistino en ĉi tiu universitato, ĉu ne?
Bob :
Verŝajne, sed mi ne scias certe. Mi estas ĉi tie apenaŭ unu semajnon.
Tom :
Nu, mi tuj iros informi ilin. Restu ĉi tie kun ŝi. Sed ni unue metu ŝin pli bone, ke ŝi kuŝu komforte, kun la piedoj pli altaj ol la kapo.
Bob :
Ĉu vere? Ĉu vere vi volas, ke ŝi kuŝu kun la piedoj pli altaj ol la kapo? Tio ne estas komforta.
Tom :
Tamen, kiam iu perdis la konscion, tio estas la ĝusta pozicio, se mi bone memoras, kion oni instruis al mi.
ĈAPITRO 8 (OK)
En la universitata memserva restoracio, Linda sidas kaj pensas. Ŝi pensas ne tre trankvile. Fakte, ŝiaj pensoj iĝas pli kaj pli maltrankvilaj.
Ŝi observas la junan viron, kiu metis ion en la kafon de Gerda .
Ŝi pli kaj pli maltrankviliĝas.
Tom kaj Bob estas for jam longe. Ili ne revenas. Ĉu do vere okazis io al Gerda ? Sed kio okazis? Ĉu io grava?
Linda observas la junulon kaj pensas:
“Kion mi faros, se li ekstaros kaj foriros?”
“Ĉu mi sekvos lin? Ĉu mi sekvu lin?”
“Kion mi faru, se li iros eksteren? Ĉu mi sekvu lin eksteren? Ĉu mi sekvu lin ekstere? Mi ne scias, kion mi faru. Mi ne scias, kion mi faros. Mi ne scias, ĉu mi sekvos lin aŭ ne.”
“Kaj se li foriros en aŭto? Ĉu ankaŭ mi sekvu lin aŭte?”
“Jam estas vespero. Baldaŭ venos nokto. Jes. Baldaŭ noktiĝos. Ĉu mi sekvu lin nokte?”
“Kaj eĉ se li ne iros eksteren de la universitato, eĉ se li restos ĉi tie, ĉu mi sekvu lin?”
“Se li eliros tra tiu ĉi pordo, li iros en la koridoron al iu ĉambro. Ĉu mi sekvu lin en la koridoron? Ĉu mi sekvu lin en la koridoro? Ĉu mi sekvu lin en la ĉambron, en kiun li eniros? Ne. Neeble. Mi atendos en la koridoro. Sed se nenio okazos? Se li restos longe plu en la ĉambro?”
“Kaj se li eliros tra tiu pordo, li iros eksteren, verŝajne al la urbo. Ĉu mi sekvu lin al la urbo? Ĉu mi sekvu lin en la urbon? Ĉu mi sekvu lin en la urbo?”
“Se li iros piede, eble li vidos min, verŝajne li vidos min. Li suspektos, ke mi lin sekvas. Li turnos sin al mi. Mi ektimos. Mi paliĝos kaj tuj poste ruĝiĝos. Ĉiaokaze, mi maltrankviliĝos. Jam nun mi maltrankviliĝas.”
“Se li iros per buso, li eĉ pli certe vidos, ke mi sekvas lin, ĉar ni devos kune atendi ĉe la haltejo.”
Linda ne sukcesas decidi, kion ŝi faru.
Ŝi timas. Ŝia koro batas rapide. Ŝi volus, ke Tom kaj Bob estu kun ŝi, ke ili helpu ŝin, ke ili helpu ŝin decidi. Ŝi estas tute sola. Ŝi sentas, ke ŝia koro rapidiĝas, sed ŝi ne scias, kion fari.
Kaj jen, antaŭ ol ŝi povis decidi, antaŭ ol ŝi sukcesis retrankviliĝi, jen la juna viro ekstaras. Li rigardas al la koridora pordo. Ĉu tien li iros? Li rigardas al la pordo, tra kiu oni eliras al la urbo. Ĉu tien? Jes, tien li iras.
Kaj Linda aŭtomate ekstaras kaj ekpaŝas al la sama pordo. Ne ŝi decidis. Ŝajnas, ke ŝia korpo decidis mem. Ŝajnas, ke ŝiaj kruroj agas mem. Nu, ĉiaokaze, jen Linda sekvas lin. Al kiu mistera destino?
ĈAPITRO 9 (NAŬ)
“Ŝi kuŝas meze de la koridoro! Venu, venu tuj. Certe la afero urĝas,” diras Tom .
Li rigardas la flegistinon: ŝi estas dika, grasa virino kun bluaj okuloj, ruĝaj haroj, kaj tre ronda vizaĝo. Jam kelkajn minutojn li provas diri, kio okazis, sed ŝajnas, ke tiu flegistino ne rapide komprenas. La vorto “urĝa” ŝajnas ne ekzisti en ŝia vortaro.