“Kuŝas, ĉu? Meze de la koridoro, ĉu vere?” ŝi diras.
Videble, la flegistino apenaŭ povas kredi.
“Kial, diable, ŝi kuŝus meze de la koridoro?” ŝi demandas.
“Mi petas, venu urĝe. Mi ne scias, kial ŝi kuŝas tie. Mi nur diras, kion mi vidis. Ni trovis ŝin tie. Eble ŝi estis malsana. Mi ne scias. Ŝi svenis, ŝi perdis la konscion. Nun certe oni devas urĝe okupiĝi pri ŝi.”
“Stranga afero!”
“Nu, mi ne estas fakulo. Vi jes. Okupiĝi pri malsanaj homoj estas via fako, ĉu ne? Venu tuj. Urĝas!”
“Nu, nu, nu, nu. Kial, diable, ŝi svenis en la koridoro? Stranga ideo! Oni neniam svenas tie.”
“Ĉu vere? Kie do oni svenas en ĉi tiu universitato? Pardonu min, sed mi ne konas la tradiciojn. Mi estas novulo. Apenaŭ unu semajnon mi estas ĉi tie.”
“Juna viro, en ĉi tiu universitato, oni svenas en la klasĉambroj, oni svenas en la restoracio, oni svenas en la dorm-ĉambroj, oni svenas en la banĉambroj, eble eĉ oni povus sveni en iu administra oficejo. Sed pri sveno koridora mi neniam aŭdis. Stranga epoko! Stranga generacio! Oni faras ion ajn niaepoke.”
“Vi parolas, parolas, paroladas, kaj dume tiu kompatinda knabino kuŝas en koridoro, kaj neniu zorgas pri ŝi!”
“Nu, nu, ne maltrankviliĝu, juna viro, ne havu zorgojn. Ni tuj rapidos tien, kaj mi tuj prizorgos ŝin.”
Kaj ili kune rapidas al la loko, kie Tom lasis sian amikon kun Gerda .
Sed jen subite Tom haltas.
“Kio okazas? Kial vi ekhaltis?” demandas la flegistino.
“Ŝi estis ĉi tie, kaj ne plu estas, sed...”
“Sed estas iu alia, kaj li estas senkonscia, ŝajnas al mi. Ĉu vi konas lin?”
“Jes, estas mia amiko Bob . Kio okazis al li?”
La flegistino iras al Bob , kiu falsidas ĉe la koridora muro. Ŝi tuŝas lian kapon.
“Batita! Oni batis la kapon al li!”
“Diable! Bob , Bob ! Respondu! Ĉu vi aŭdas min? Diru ion, mi petas! Kio okazis?”
Sed Bob ne respondas, kaj Tom iĝas pli kaj pli maltrankvila.
ĈAPITRO 10 (DEK)
Fakte, Tom ne estas ema fidi la flegistinon. Kial? Ĉu vi scias, kara amiko, vi kiu sekvas ĉi tiun aventuron ekde la unua vorto? Ĉu vi scias, kial Tom ne emas fidi la flegistinon?
Ne. Certe vi ne scias. Ankaŭ mi ne scias. Sed fakto restas fakto, eĉ se ni ne komprenas ĝin. Kaj la fakto estas, ke Tom ne emas ŝin kredi.
Tom estas agema knabo, eĉ iom aventurema, kaj eble tiu tro parolema flegistino ne ŝajnas al li kredinda. Eble li opinias, ke tiu flegistino tro emas paroli, kaj do ne estas fidinda. Aŭ ĉu temas pri io alia?
Tom ege ŝatas sian amikon Bob . Li ŝategas lin. Li lin amas, fakte. Bob kaj li amikiĝis antaŭ longe en la urbego, kie ili vivis tiutempe – ili dumtempe eĉ iradis al la sama lernejo – sed poste Tom devis iri al malsama urbo, kaj ili ne plu vidis sin reciproke. Kiam, antaŭ kelkaj tagoj, ili retrovis unu la alian en la sama universitato, ambaŭ ege dankis la destinon.
Ili treege ŝatas la tiean bonegan vivon. Ili ŝategas ĝin. Ambaŭ estas agemaj, laboremaj knaboj, kun speciala ŝato al la iom timemaj studentinoj. Eble ĉar timema junulino estas malpli timinda ol ino neniam ema timi, ol sen-tim-ulino. Ĉu vi komprenas?
Sed nun Tom malŝatas la aventuron. Li sin demandas, kial li sentas tiun flegistinon nefidinda. Li preferus silenteman, grav-aspektan sinjorinon. Tiu ĉi ne aspektas tre zorgeme, kaj li ne trovas ŝin atentema pri liaj demandoj. Verdire, li opinias ŝin ema fuŝi sian laboron. Li timas, ke ŝi ofte agas fuŝe. Fuŝemaj homoj ekzistas en la mondo. Kial tiu tro parolema flegistino ne estus unu el ili? Ĉu li mispaŝis, kiam li turnis sin al ŝi? Sed al kiu alia li povus sin turni? Ŝi estis la sola flegistino, kiu troviĝis en la universitato. Aŭ ĉu li mispensas?
Kaj nun li sentas sin ema zorgi pri Linda . Ĉu tiu belega knabino ne troviĝas en danĝero? Li amas ŝin, li eĉ amegas ŝin, pli kaj pli, kaj la ideo, ke danĝeraj homoj povus fari ion al ŝi, apenaŭ estas travivebla. La vivo ne estas facila, kaj ŝajnas nun, ke la tuta afero iĝas pli kaj pli malŝatinda.
ĈAPITRO 11 (DEK UNU)
Linda ekhavis ideon. Ŝi aliris la junan blondan viron, dum li proksimiĝis al sia aŭto, kaj alparolis lin:
“Sinjoro, ĉu vi bonvolus helpi al mi?”
Li turnis sin al ŝi kun vizaĝo ŝajne ne tre kontenta, kaj ŝin rigardis dum longa senvorta minuto.
“Kiel mi povus vin helpi?” li fine demandis, kaj li tuj aldonis: “Bonvolu pardoni min, se mi respondas nee, sed al mi tempo vere mankas. Mi devas urĝe veturi al la urbo.”
“Ĝuste tiel vi povas min helpi. Mia aŭto paneas. Io estas fuŝita en ĝi. Mi ne sukcesas ĝin irigi...”
“Pardonu min, sed mi ne sukcesus rebonigi la aferon, eĉ kun plej granda bonvolo. Pri mekaniko mi scias nenion. Mi ĉiam miras vidi, ke veturiloj entute funkcias. Kiam mi vidas motoron, ĉiam mirigas min, ke tia ŝajne senorda aranĝo de pecoj kaj objektoj igas aŭton iri. Mi...”
“Mi ne petas vin ripari mian veturilon, vi min miskomprenis. Mi demandas nur, ĉu vi bonvolus akcepti min en via aŭto ĝis la urbo.”
La ideo de Linda estis jena: sekvi lin estus danĝere, sed se li veturos aŭte, mi petos lin akcepti, ke mi veturu kun li, kaj dum la veturado mi igos lin paroli. Mi diskrete faros ŝajne banalajn demandojn, kaj paroligos lin. Tiel mi scios kiel eble plej multe pri li.
“Nu, bone,” li fine konsentas. “Konsentite, venu.” Kaj li malfermas la pordon de la aŭto por ŝi.
“Dankon, vi vere estas tre afabla. Tio ege helpas min. Mi plej sincere dankas.”
“Ne dankinde,” li respondas, iom seke. Kaj li ekirigas la motoron.
“Mi ne ŝatas la ideon, ke mi devos venigi ripariston, mekanikiston,“ ŝi diras. ”Mi tute ne ŝatas aŭtojn, fakte. Mi havas veturilon, ĉar estas tre oportune, sed mi ne ŝatas aŭtojn.”
La alta junulo nur silentas.
“Ne estas facile igi lin diri ion,” pensas Linda , iom zorge, sin demandante, ĉu estis saĝe enmiksi sin en tiun aventuron. Ŝi forte deziras lin paroligi, sed samtempe timas malkontentigi lin. Neniam estas facile trovi plene kontentigan manieron agi.
“Ĉu ĝenas vin, se mi parolas?” ŝi demandas, “vi eble estas silentema.”
“Mi havas zorgojn,” li respondas.
“Mi ne volas ĝeni vin. Estas jam tiel bonkore, ke vi min veturigas. Mi vere sentas grandegan dankemon al vi.”
“Ne dankinde,” li ripetas, kaj silentas plu, pripensema.
ĈAPITRO 12 (DEK DU)
Bob duone malfermas la okulojn, ilin refermas, ilin malfermetas denove, ilin refermas, ĝemas, kaj finfine malfermas ilin tute larĝe.
“Donu al mi ion por trinki,” li diras.
“Trinki? Kion vi deziras trinki?” demandas Tom .
“Ion ajn. Brandon. Donu al mi glason da brando.”
“Kiel vi sentas vin?” diras fraŭlino Marta , la flegistino.
“La kapo doloras,” Bob respondas ĝeme. “Mi petas vin, bonvolu doni al mi ion por trinki.”
“Ĉu vi bonvolas iri,” Tom petas la flegistinon, “kaj alporti al li glason da brando?”
La flegistino iom hezitas, sed fine kapjesas.