Я і гарэлка “дзяржава”,
такое вось дэжа вю,
такі, бляха, Новы год.
***
Калі недасканаласьць сьвету
заб’е апошнія мары ў маёй галаве
і я прачнуся рана ад шуму
дажджу за вакном
Ну вось і ўсё, як кажуць,
Game is over. Капец. Гамон.
Вазьму тэлефонную слухаўку,
пазваню дамоў – я нармальна, мама,
нармальна…
усё ў мяне. А як там ты?
Глядзі, кладзіся спаць рана,
перад сном пагуляць схадзі.
Пакладу слухаўку.
Пагалюся.
Раздам даўгі.
Гэй! Дайце мне цыгарэту
І жоўты шалік даўгі.
***
Калі ў вачох цямнее,
мне хочацца проста ўкленчыць:
“О Божа, хачу да мамы!
да таты хачу на плечы…”
каб апынуцца ў дзяцінстве,
як колісь –
хавацца ў шафе
сярод кажухоў і шапак,
цукеркі цягаць з буфэту
ды красьці ў суседа сьлівы
…і быць маленькім і лёгкім,
і, ёб вашу маць,
шчасьлівым.
Хочацца жыць, нават калі ня хочацца жыць
Калі сьнег пачынае падаць
калі лепіцца ў горле ком
не таму што ты хочаш плакаць
а таму што зіма вакол
калі сьнег перастаў на вейках
таяць, людзі пад ліхтаром
танчаць рэгі на сьлізкіх рэйках
і дарма што зіма кругом
ты глядзіш з-за высокіх кратаў,
а ў вачох ўсё дрыжыць дрыжыць
не таму што ты ўжо заплакаў
а таму што жыцьцё імжыць
не ідзе, не вальсуе ў танцы,
не бурліць, не цячэ-бяжыць.
разумееш, што нават зараз
хочаш жыць