Суразмоўнік гаварыў так спрытна, так ладна, што Сьцяпан нават заплюшчыў вочы ад захапленьня, а калі расплюшчыў і зірнуў долу, дык ізноў убачыў злашчасную сардэльку. Зьбялелая і зморшчаная, сардэлька матлялася між ног суразмоўцы, і Сьцяпан, адшчыкнуўшы яе азалелымі пальцамі, піхнуў у рот, стоена заварушыў сківіцамі.
— Можаш! — прамовіў карэспандэнт, шчоўкнуўшы клявішай.
— Калега ваш... дзесяць гадоў у Волагдзе на радыё адпрацаваў, — буркнуў у адказ інтэрв’юер і насупіўся. – У нас там, ведаецце, галадуха, дык я сюды, да сястры прыехаў. Сястра ў мяне тут, за беларусам замужам. Цяпер вось разьніком працую.
Яны парукаліся, пайшлі ў розныя бакі, і ў Сьцяпана – зь невядомай прычыны – навярнуліся на вочы сьлёзы. Ён спыніўся, выцер сьлёзы рукою і, выпусьціўшы парную аблачыну, крыкнуў:
— Заўтра... па абедзе... слухай!
Ён наструніўся, чакаючы, што калега адгукнецца, але замест адказу пачуў стогалосы лямант і звон разьбітага шкла. У ГУМе, перад самым закрыцьцём, выкінулі нейкі тавар.
1991г.
Дзень міру
З прачыненых дзьвярэй струменіць няўтульная жоўтая яснасьць. На кухні рыпаюць масьніцы, і маці, чыркнуўшы запалкаю, зь лёгкім грукатам ставіць на пліту патэльню і чайнік.
Так пачынаецца кожная раніца.
Маша прыўзьнімае голаў, мружыцца на гадзіньнік і, кульнуўшыся на правы бок, зьмежвае павекі.
— Учора ў гарнізонным цюль давалі, — прамаўляе маці прыспаным голасам, — чарга была – аійё! Нават міліцыю выклікалі.
— Ты ж ці ўзяла? — пытаецца суседка, цётка Тацяна.
Кухня поўніцца гучным ляскатам і штосьці пляскатае – ці то пантофель, ці то яшчэ нешта, падае на падлогу.
— Няма ратунку ад прусакоў. Усе тэпці зьбіла, — гукае маці, штосьці пытаецца ў цёткі Тацяны і голас ейны заглушае густое сіпеньне чайніка.
На гадзіньніку палова сёмай. Пара ўставаць, але ўставаць неахвота, і Маша стоена чакае, калі маці здыме з пліты чайнік і, разьліваючы кіпень па шклянках, голасна клікне: — Уставайце, соні!
І вось сіпеньне аціхае, у шклянкі з глухім булькаценьнем ліецца кіпень, і цётчын голас, які нараджаецца недзе ў прысенку, прымушае расплюшчыць вочы і прыслухацца.
— Ці не памёр ужо? Не чуваць штосьці...
За сьценкай, дзе жыве дзед Базыль, пануе ціша.
— Пайсьці, паглядзець? — шапоча цётка Тацяна.
Маці маўчыць, стойвае дых, а пачуўшы дзедаву керханіну, грукае табурэтам і з палёгкаю выдыхае:
— Уставайце, соні!
Люська матчынага воклічу як і ня чуе: ляжыць, убіўшы нос у падушку, і ледзь чутна пасопвае.
— Уставай, чуеш? — Маша сядае на ложку, пацепвае спрасоньня плечукамі, ускудлачвае непаслухмяныя Люсьчыны кудзеркі.
За тонкай перабойкаю гучна керхае і брынкае начным вядром дзед Базыль. Маша прыслухоўваецца да гэтых зыкаў і міжволі ўяўляе, як стары сноўдаецца па пакоі, трымаючыся адною рукою за сьцяну, а другою паціраючы мокрае месца на сподках.
Дзед пасьля хваробы зусім акволеў – ані ў краму схадзіць, ані абеду сабе згатаваць ня можа. Учора бульбу чысьціў, у ложку лежачы...
Маша падхопліваецца, нацягвае калготы, а кінуўшы позірк на белы хвартух, які вісіць на дзьвярной ручцы, згадвае, што сёньня сьвята – Дзень міру.
— Ты ж глядзі, Люську ўхутвай! — крычыць маці ад парогу, завязваючы шалік на Люсьчынай шыі.
На вулцы і папраўдзе холадна. Учора цэлы дзень церусіў дождж, і тэрмомэтар паказваў плюс восем, а сёньня пад нагамі парыпвае лядок і ядранае паветра перахоплівае дыханьне, асабліва, калі глытаць яго на поўную губу. Усё навокал пакрытае шэраньню. Шэрань на дрэвах, на кустах, на ганку, зь якога яны зьбеглі, пакінуўшы на пасярэбраных дошках цёмныя паскі сьлядоў.
— Ой, як прыгожа! — выдыхае Люська, задзіраючы ўгору свой кірпаты, усыпаны ластаўчыньнем нос. Маша таксама глядзіць угору, сьлізгае вачыма па верхах заінелых таполяў, па бляшаных дахах, якія бліскаюць усімі колерамі вясёлкі, і міжволі прымружвае вейкі, ратуючыся ад калючага зіхценьня.
— Праўда, наш дом прыгожы? — пытаецца Люська, і Маша, нічога не адказаўшы, моўчкі ідзе па сьцяжыне.
Дом, у якім яны жывуць, пабудаваны перад самай вайною. Калі даваць веры дзеду Базылю, пабудаваў яго, а разам зь ім і яшчэ пяць гэткіх жа дамоў—баракаў, нейкі Лазар Майсеевіч. Хто ён такі, гэты Лазар Майсеевіч, Маша і цяпер дакладна ня ведае, але будаўніком ён быў, відаць, добрым. Нездарма дзед Базыль яго ўвесь час хваліць і нават партрэт на кухні павесіў...
Дашчатыя дамкі стаяць ля самай чыгуначнай лініі, пазіраючы на сьвет сваімі памутнелымі ад паравознага дыму вокнамі. Там, за чыгункай, куды глядзяць памутнелыя вокны, віднеюцца шматпавярховыя будынкі, гудуць машыны, мітусяцца людзі, а тут, на Залінейнай вуліцы, пустэльна, ціха, і толькі недзе ў хлеўчуку рохкае галоднае сьвінчо ды сакоча, наракаючы на халадэчу, азалелая курыца.