Але яна знікла.
Менавіта знікла — я нават не пачуў крокаў на лесвіцы. Напэўна, яна кінулася з пакоя ў тое самае імгненне, калі я схапіўся за тэлефон. Яе паліто і шалік засталіся на вешалцы. Я не ведаў, што рабіць, але адчай, адчуты з-за гэтага, быў меншы за тую роспач, якая апанавала мяне праз тое, што я зрабіў…
Я шукаў яе ўсюды.
У бібліятэцы Юрыдычнай школы, прабіраючыся паміж шэрагамі студэнтаў, што ўткнуліся ў кнігі, я шнарыў вакол сябе вачыма. Я прайшоў залу з канца ў канец не менш як шэсць разоў. Я не прамовіў аніводнага гука, але твар у мяне быў такі няшчасны-разгублены, што, мабыць, я ўзбударажыў усіх, хто быў у бібліятэцы. Але напляваць мне было на гэта!
Тут я яе не знайшоў.
Потым я прачасаў увесь хол, кафетэрый… Потым памчаўся ў Агасі-хол (гэта ўжо ў Рэдкліфе). Там яе таксама не было. Я кідаўся то туды, то сюды, сэрца шалёна калацілася.
А можа, яна ў Пэйн-Холе? Там унізе фартэпіянныя класы. Я ведаю Джэні. Калі яна сярдуе, дык сядае і стукае па клавішах… Але што яна робіць, калі да смерці перапалоханая?
Гэтыя фартэпіянныя класы — нейкая вар'ятня. З-за кожных дзвярэй даносяцца абрыўкі музыкі — Моцарт, Бартак, Бах, Брамс, — зліваючыся ў пякельную какафонію.
Вядома, Джэні тут.
Інстынкт спыніў мяне перад дзвярыма, за якімі нехта (раз'юшана) выбіваў з фартэпіяна прэлюдыю Шапэна. Я затрымаўся на хвілю. Ігралі проста гнюсна — бязбожна фальшывілі, спыняліся і зноў пачыналі. Пасля чарговага збою я пачуў жаночы голас: «Чорт!» Гэта Джэні, няйначай. Я рыўком расчыніў дзверы.
Дзяўчына, што сядзела за фартэпіяна, узняла на мяне вочы. У яе быў непрыгожы твар і шырокія плечы. Звычайная рэдкліфская хіпуля, раззлаваная маім уварваннем.
— Што за справы, чувак? — папыталася яна.
— Дрэнныя справы, дрэнныя, — прамармытаў я і выйшаў.
Потым я абшукаў Гарвард-сквер, кавярню «Памплона» ды, урэшце, усе іншыя месцы, дзе тусуюцца студэнты з факультэта мастацтваў. Марна.
Куды ж яна магла дзецца?
Метро ўжо зачынілася, але калі яна адразу пайшла да Гарвард-сквера, дык магла паспець на бостанскі цягнік. Я кінуўся на аўтастанцыю.
Было ўжо каля гадзіны ночы, калі я кінуў чвэрць долара і два дзесяціцэнтовікі ў тэлефонны апарат і зняў слухаўку. Я тэлефанаваў з будкі каля шапіку на Гарвард-скверы.
— Алё!.. Філ?
— Я, — сонна прамармытаў ён. — Хто гэта?
— Гэта я, Олівэр.
— Олівэр! — У ягоным голасе пачуўся спалох. — Што-небудзь з Джэні? — хутка спытаўся ён.
Значыцца, там яе таксама няма…
— Э-э… не, Філ, не.
— Дзякуй Богу. Як жыццё, Олівэр?
Пераканаўшыся, што з Джэні ўсё ў парадку, ён адразу загаварыў спакайней, як зазвычай ветліва. Быццам я і не падняў яго з ложка ўначы.
— Выдатна, Філ. Усё нармалёва. Проста выдатна. Скажы, Філ, Джэні калі-нікалі дае пра сябе знаць?
— Рэдка, чорт, — адказаў ён надзіва спакойным голасам.
— Як — рэдка?
— Магла б тэлефанаваць і часцей. Я ж ёй не чужы…
Калі можна адначасна адчуць і страх, і палёгку, дык я іх адчуў.
— Яна цяпер з табою?
— Што?
— Дай Джэні слухаўку, я скажу ёй пару цёплых слоў.
— Не магу, Філ.
— Яна спіць? Калі спіць, дык не турбуй.
— Добра.
— Слухай, паршывец, — буркнуў ён раптам.
— Слухаю вас, сэр.
— Скажы, Крэнстан гэтак далёка ад вас, што вы не можаце пад'ехаць да мяне ў нядзелю? Ці, можа, я да вас падскочу?
— Не, Філ, не трэба. Мы самі да цябе выберамся.
— Калі?
— Калі-небудзь у нядзелю.
— Толькі не трэба пудрыць мне мазгі. Добрыя дзеці не кажуць: «Калі-небудзь у нядзелю». Яны кажуць: «У гэтую нядзелю». У гэтую нядзелю, Олівэр.
— Добра, сэр. У гэтую нядзелю.
— Чакаю вас у чатыры. Толькі не гані, добра?
— Добра.
— І наступным разам тэлефануй за мой кошт…
Ён павесіў слухаўку.
Я застаўся стаяць на астраўку святла ў цемрадзі Гарвард-сквера, не ведаючы, куды ісці і што рабіць. Нечакана да мяне падышоў нейкі чорны і папытаўся, ці не хачу я «ўкалоцца». Я абыякава адказаў: «Не, дзякуй, сэр».
Больш я ўжо нікуды не бег. Які сэнс вяртацца ў пусты дом? Было вельмі позна, і я ўсё роўна як зледзянеў — не так ад холаду, хоць і надвор'е было не дужа цёплае, як ад страху за Джэні. За некалькі ярдаў да дзвярэй дома мне здалося, што на прыступках нехта сядзіць. Прымроілася, падумаў я спярша — постаць была зусім нерухомая.
Але гэта была Джэні…
Сядзела яна на сама верхняй прыступцы.
Я надта стаміўся, каб кінуцца да яе, надта ўзрадаваўся, каб вымавіць хоць адно слова. Я толькі думаў, што было б добра, калі б у яе знайшлася пад рукою якая-небудзь цяжкая рэч і яна заехала мне ёю ў лоб.