Знаходзіць, што страчваецца,—
Рэчаіснасць.
А рэчаіснасць
Распазнае, што яна
Насампраўдзе ёсць
У несупыннай сустрэчы
З сабою
Іншай.
15
У нетрах зямлi
Выспяваеш паволi.
Чакаючы,
Што ў чалавеку
Выспее думка,
Якая цябе зразумее.
А ён
Жыве нараджэннем і сконам
I тужыць,
Што гэта —
Усё жыццё.
16
Злучае
I прымушае трымацца
Разам,
Нібы слепата — сляпых,
Постаці рухаў
I думак.
Навобмацак,
Але мякка,
Нібы знутры
Звыклых паводзінаў
Імі кіруе
Не бачны ім павадыр.
Такі неймаверна далёкі
Заблытаны шлях
Да мэты,
Якая заўсёды
Тут.
17
Выводзіш
Свой самы вялікі твор —
Чалавека —
Увесь яго век
З нятоеснага вымярэння.
Табе пярэчаць
Найменнi i вобразы,
Што чалавек
I адпаведны ім,
I вядомы.
А ён,
Жадаючы жыць,
Пакідае
I ўсё не пакіне ніяк
Сваю заўчасную вечнасць.
18
Маланка
Стараецца рассвятліць
Тваю сутонлівую светлыню
I выклікаць сілу,
Якая ў табе пагасае,
На спрэчку.
Пярун
Уладарна загадвае,
Каб ты ўклала
Сваю нямую душу
У споведзь.
А дождж
Прытуляецца да цябе
I просіць,
Каб ты даравала
Маланцы
Яе слепату,
А перуну — безразважнасць,
I не
Дазволіла свету
Знікнуць.
19
У спратах зямлi:
Бярэшся
I ўсё адно
Пакiдаешся без увагi.
Неба
То прасвятляецца,
То хмурнее.
Сцежкі
Сыходзяцца разам
I зноў
Разыходзяцца па паверхнi.
Ты зазіраеш
Мне ў памяць —
I ў ёй
Знаходзіш утоенае
I ад мяне самога.
Адвечны скарб —
Які ўсім відаць,
А нікім
Знайсціся не можа.
20
Нібы абсяг
Рэчаіснасці нераспазнанай
Паказвае думцы,
Кудою думаць
I як разумець,—
Увесь час
Забараняюць
I дазваляюць
Нам акалічнасці нешта.
У намаганнях
Гартуецца моц
I, каб дзейнічалі,
Вымагае.
А тое,
Што мусiць адбыцца з намi,
Само настае
I само вытлумачваецца,
Як глiна
У кожным днi.
21
Рэчы ўкарэньваюцца
У карысць
I, што паўтараецца тут,
Вартуюць.
Усіхняя і нічыя,
Не рупішся аб ураджаі
I не адрозніваеш,
Дзе — восень,
А дзе — вясна.
Адпаўшы ад неба,
Але не супаўшы з зямлёю,
Вучышся быць паслухмянай таму,
Што не мае
Абгрунтавання.
22
Бясконцая колькасць
Абліччаў
З цябе вынікае,
А ты
Не супадаеш з ніводным.
Ні з кім не ваюеш,
Не хаўрусуеш
I не адстойваеш сваёй праўды.
Але звяртаюцца да цябе,
Урэшце,
Усе абліччы
Па канчатковае высвятленне:
Што значаць яны,
Калі яны ёсць,
I што яны будуць значыць,
Калi iх не стане?
23
Бесперастанку
Вяртаецца да цябе
Наваколле,
Як рэха,
Якое акрэсліла круг
I ўвабрала, што ў крузе,—
I постаці дрэў,
I гурму будынкаў,
I ўвесь краявід,—
Але ўжо не можа,
Вяртаючыся, знайсці,
Адкуль яно ўзнікла
I з кім
Мае супасці...
Далучаная да наваколля,
Шукаеш з ім разам
Нешта —
Што не адшукваецца,
А ёсць.
24
Імгла:
Ні святло, ні цемра.
Замкнуліся вочы,
Што бачылі
I разумелі ўначы,
А вочы,
Што бачаць удзень,
Не спяшаюцца адамкнуцца.
Такая наша пара —
Між колішнім
I наступным.
I самай відушчай
У гэтай пары
Абвяшчаецца гліна.
25
Рухавая,
Як вада,
I непарушная, нiбы камень,
Ці толькі яшчэ
Падаешся да небакраю,
Ці ўжо вярнулася —
I небакрай
Ператварыла ў сваю прыкмету?
Вандруеш са стану ў стан
I, што пакідаеш,
Маеш
Сваім набыткам.
26
У гліне сляды:
Не лучацца між сабою
Нічым,
Апроч гліны.
Хіба распазнае сябе
Той, хто ідзе,
У сваіх слядах?
А той, хто жыве,
У тым, кім ён жыве?
Але зноў і зноўку
Упісваюцца сляды
У вечную гліну,
А гліна —
Ў нявечнага чалавека.
27
Не піў —
А яе паіў малаком,
Не еў —
А яе карміў хлебам,
Каб абудзілася,
Каб ажыла
I сказала с л о в а,
Якое людзi згубiлi,
Калi захацелi ўзысцi
Нацянькi да Бога.