24
Мiнае пацiху
Дзень,
Як мiнуў
Учора i пазаўчора,
I адвячорак
Яго ўжо сцiрае
З памяцi i з увагi…
Але ў iмгненне,
Падобнае трэшчынцы
На шчыце
Чыстай паверхнi,
Нас нечакана
Кране адчуванне,
Што мы
Ходзiм над безданню —
А глыбока,
На дне,
Унiзе,
Уводзячы бездань
У наваколле,
Шарэюць
Вунь тыя
I гэтыя
Камянi.
25
Зжывае
Свой век чалавек
I тое,
Што дагаджае яму,
Уважае
За свой набытак.
Але калi
Счужэе наўколле
I ў рэчах
Задыхае пустата,
Спахапляецца —
I тады
Просiць у каменя,
Каб сказаў,
Каб нагадаў яму,
Чаго сам
Успомнiць не можа:
Нашто ён
I хто.
26
Далей i блiжэй:
Час-почас
Цябе перакочваем
З месца на месца
I ў нешта
Ўбудоўваем цi ўкладаем.
А ты
Сам укладаешся даастатку
Ў сваю невымерную здольнасць —
У думку —
I набываеш
У ёй сябе.
27
Той, хто пайшоў
Ад цябе малады,
Прыходзiць стары —
Так многа здабыўшы,
А страцiўшы яшчэ больш…
Тлумачыш
Сваёй нематою,
Сваёй
Нерухомасцю арыентуеш:
Належыць
Iсцi ў с ё й iстотаю,
Бо таму,
Хто здольны iсцi
Ў с ё й iстотаю,
Ўжо не трэба
Перамяшчацца ў прасторы,
Змяняцца ў часе.
28
Не адкасаешся нi ад чога,
Не прыхiнаешся нi да чога,
Нi з кiм не прыязнiшся
I не варагуеш…
Дабро цябе вучыцца
Разумець,
I зло
Над табою не мае
Улады.
Роўнавялiкi свету,
Пераўзыходзiш
Умовы свету —
Генiй самаспазнання.
29
Аблiччы,
Што нас ужо выказалi
I што нам
Ужо не цiкавы,
Нас акружаюць знаўкола…
I камень
Iх аддае,
I завулак,
I двор…
Так многа паўтораў
У аднастайнай
Гульнi люстэркаў,
А што настае,
Не хоча
Ўсталёўвацца,
Як мясцiна,
А вабiць насустрач —
Як вестка
I як вясна.
30
Што прыгнятала
I мела вагу,
Займее
Сваiм прыстанiшчам
Яму;
А тое,
Што мела вагу
I само трывала,
Узыдзе…
Хвiлiны,
Якiя раздвойваць iснае,
Абцякаюць
З абодвух бакоў,
Раздваiўшыся самi,
Камень.
31
Як птушкi,
Лунаюць думкi
У маляўнiчых аблоках,
Як рэчы —
Прывязваюцца да людзей,
Аднак
Самая пiльная думка
Шукае камень,
Якi яна абмiнула,
Каб запытацца,
Цi сапраўды
Яна ёсць.
32
Думны без думак,
Чысты без чысцiнi,
Тойсамы
Знутры i знадворку,
Утульваешся ў нябыт —
I смак,
Якiм насычае праяўленае
Усе рэчы,
Цябе не п’янiць
Жыццём,
Цябе не цвярэзiць
Смерцю.
33
Целам
Не тоесны духу,
А духам — целу,
Нашу ў сабе
Тую далечыню,
Дзе дух
Становiцца новым
Целам,
А цела — светам…
Там камень
Ужо не мёртвы,
А чалавек
Не жывы.
34
Слухаеш споведзi
I бярэш
На сябе ўсе вiны —
Абы
Лягчэй было
Чалавеку.
I водгукам,
Што напоўнiў
Цябе да краю
I захаваўся ў табе,
Не разлiўшыся,
Вызначаеш,
Як споведзi спавядацца
I колькi важыць
Вiне.
35
Быццам заснулi яны,
Займелi
Рэчы с в а ё бытаванне,
А сутнасцi рэчаў —
С в а ё.
I нiяк не можа
Супасцi наноў
Чалавек з сабою,
А тое, што ёсць,
З тым, што мае
Быць.
36
Пачатак чагосьцi,
Што паспяшалася
Спраўдзiцца
I не змагло
Утрымацца на каменi…
Пазычае
У вечнасцi чалавек
I велiч сваю,
I ўладу,
Але спусташае вечнасць,
I не вядзе
Нiводная сцежка
Ў пачатак,
I дома
Ключы.
37
Нешта парушылася —
Быццам камень
Скрануўся ў падмурку
I запярэчыў
Таму, што на iм
Грунтавалася
I што мела
Яго падставай сваёй,—
I ў свеце,
Населеным рэчамi
I людзьмi,
Апынулася лiшнiм:
I гэта —
Ўвесь свет.
38
То карацеючы,
То даўжэючы,
Цень
Вандруе наўкола цябе;
I рэчы,
Змяняючыся ў аблiччах
I ў вартасцях,
Гэтаксама
Уцягнуты ў не дасягальны
Староннiм адлiкам
Кругазварот,
У цэнтры якога
Няма нiчога,
А сам ён,
Нiбы без каменнасцi
Камень,