Тады, згодна з загадзя прадуманым сужэнцамі планам, адгукнулася жонка ўласніка. Міла і какетліва ўсміхаючыся хлопцу, яна сказала:
— А я акурат маю для вас добрага пакупніка на гэтую карціну.
— Праўда? — здзівіўся Ясь.
— Так… І гэты пакупнік — я…
Тады ўмяшаўся армянін.
— Уявіце сабе, жонка зацікавілася вашай карцінай. Там падралася папера. Уперлася, каб абавязкова паглядзець, бо яна любіць мастацтва. Я паказаў… Як адмовіць жанчыне… І ўявіце сабе, гэты партрэт да жудасці нагадвае ёй нябожчыцу маці. То цяпер яна мне галаву дурыць, каб я ёй яго купіў.
Ясь усміхнуўся.
— Дарагі капрыз.
— Што паробіш, — уздыхнуў армянін. — Хочацца дагадзіць жанчыне, таму я паабяцаў ёй, што куплю. Толькі не прасіце занадта дорага, бо і рама нецікавая, і карціна такая, што відаць мала што. Старая нейкая…
— Ах, што за глупства… Ты ў гэтым не разбіраешся, і ўсё, — перапыніла яго жонка.
Паклаўшы сваю далонь на Ясевы рукі, яна залётна пазірала яму ў вочы, прыгаворваючы:
— Я ж так любіла мамусю. У мяне ёсць ейны здымак, але кепскі, а тут такі партрэт — як жывая. Прадай мне яго, паночак.
Ясь прыкідваўся збянтэжаным. Нібы вагаўся. Урэшце рашуча сказаў:
— Добра. Я аддам вам гэту карціну, але за 500 000. Я лічу, што гэта надзвычай нізкая цана, але вы мяне ўзрушылі. Зрэшты, грошы мне таксама патрэбныя. Толькі я папрашу гэтую суму заплаціць мне сёння, золатам, па курсе чорнага рынку.
Сужэнцы папрасілі даць ім крыху часу падумаць. Ясь пагадзіўся прыйсці ўвечары і сказаў, што або забярэ карціну, або прадасць яе за згаданую суму. Нягледзячы на настойлівыя просьбы і гандаль, ён не пагадзіўся знізіць цану.
Пасля ягонага сыходу гаспадары крамы пачалі раіцца, што рабіць. А можа, дырэктар не заплаціць такой сумы, то і навару не будзе. Хто ведае? А калі яны купяць за 500 000, а папросяць мільён, то ён можа пакпіць з іх. Натуральна, найпрасцей было б выступіць пасярэднікамі ў куплі карціны паміж дырэктарам акадэміі і панічом з-пад Барысава. Але тады не выпадала б разлічваць на вялікі прыбытак. Толькі на верагодную ўзнагароду за знойдзенага пакупніка.
Вырашылі, што муж выправіцца ў гатэль да пана дырэктара і скажа, што жонка пагадзілася прадаць карціну за паўтара мільёна. А пры неабходнасці саступіць з гэтай сумы.
Пакуль ішлі далейшыя нарады (чвэрць гадзіны пасля сыходу Яся), дзверы ў краму адкрыліся і ўвайшоў сам дырэктар. Пара знямела.
— Жонка прадае карціну? — коратка спытаў дырэктар.
— Так… Вядома, вядома… Натуральна ж, прадае… Чаму не? — збіваўся армянін.
— Шмат?!
У армяніна заняло дух. У жонкі чырвоныя плямы пайшлі па твары, яна пачала гаварыць:
— Паў… паў… — яна не скончыла, бо муж раптам перапыніў яе, адкашляўся, выняў грудзі і сказаў:
— Мы, пане дырэктару, гэтую карціну ведаем… Гэта высокая школа… Мільён і ані рубля менш. Вось што… Мы людзі бедныя… Кожны сваё цэніць і шануе…
Прымружанымі вачыма Філіп халодна глядзеў у вочы крамаўладальніка. Раптам ягоныя вусны скрывіліся ў лёгкай усмешцы:
— Шмат вы сказалі?!
«Зашмат?» — падумаў армянін, і цяпер чырвоныя плямы пабеглі па ягоным твары, пакуль ён спрабаваў паўтарыць суму.
— Мі… мі…
— Ну, мільён?.. Так? — дапамог яму дырэктар.
— Нібы так.
— Цудоўна! — сказаў дырэктар і пацягнуўся па партманэ.
Праз момант ён перадумаў.
— Цяпер усёй сумы я не маю, бо не важу пры сабе вялікія грошы, а задатак я вам і так даў… Таму добра, карціна мая. Калі ласка, дастаўце яе заўтра а сёмай вечара, і вы атрымаеце рэшту грошай.
Дырэктар злёгку хітнуў гаспадыні галавой на развітанне і выйшаў на вуліцу.
Як ён сышоў, жанчына з заціснутымі кулакамі падбегла да мужа:
— Дурань! Ідыёт! Паўмільёна выкінуў у акно! І нашто я выйшла замуж за такога хамуйлу!
Гаспадар смачна сплюнуў:
— Сама ты ідыётка. Ты ж пачала казаць «паў»…
— Я акурат хацела сказаць «паўтара», але збілася, а ты мне перашкодзіў і не даў скончыць. Як апошні дурань вылез з мільёнам. Я бачыла, як ён пасміхаўся твайму дурноццю. Ён бы і два мільёны даў, і тры, магчыма, нават пяць або дзесяць… Вось жа дурань, дурань, дурань!
— Але ж той паніч ацаніў яго на паўмільёна, — спрабаваў бараніцца муж.
— Бо я яго ўпрасіла. Разумееш? А зрэшты, што такі блазнюк разумее. Той сам казаў, што не ведае, колькі гэта каштуе… І што тут казаць. Калі мы вырашылі, што папросім паўтара мільёна, чаму ты прасіў адзін?!