Некаторы час Ясь стаяў нерухома каля ложка, пасля пачаў адступаць да акна. Вылез з пакоя і надзеў чаравікі. Пасля разам з Казікам хутка выйшаў на вуліцу. Ніхто не крычаў, ніхто за імі не гнаўся.
На Казікавай маліне супольнікі агледзелі крадзеныя рэчы. У торбачцы было крыху гатоўкі, дакументы, лісты і жаночыя дробязі. Але разлічвалі не на гэта. Справа была ў валізачцы.
Працавалі па наводцы. Ахвяра — знакамітая аперэтачная артыстка, якая грала раней у вялікіх гарадах Расеі, а цяпер выступала ў летнім тэатры «Рэнесанс». Казіку перадалі, што акцёрка мае ўпрыгожанні вялізнай вартасці, якія надзявае на сцэне і якія носіць з сабою ў валізачцы. Інфармацыя была вельмі дакладная і мела ўсе рысы праўдападабенства. Казік дамовіўся з Ясем, і яны супольна зрабілі «шніф».
У валізцы была пара бялізны класу люкс, дзве пары газавых панчох, цялеснае трыко, блакітны шаль, некалькі насовачак, памады, станік і чатыры скрынкі з упрыгожаннямі. Да таго ж два калье, бранзалеты, завушніцы і медальён. Ясь і Казік адразу зарыентаваліся, што гэта толькі імітацыя дарагіх камянёў. Нават золата было несапраўдным.
— Ліпа, а не шкельцы! — раззлавана сказаў Казік. — Сабе карысці ніякай, а «далаторцы» страта…
І ён моцна вылаяўся.
Ясь, сам не ведаючы чаму, прапанаваў Казіку ўзяць усе грошы, а сам бы ён забраў сабе ў долю ўсе рэчы. Казік ахвотна пагадзіўся.
— Толькі глядзі, каб цябе з гэтым не замялі, — сказаў Казік. — Не давай насіць ксютам[29], бо раз-другі засвецяць, а скруцяць цябе.
Дома Ясь перабраў вынесеныя ад акцёркі дробязі. Дакументы вырашыў, згодна са звычаем фірмовых злодзеяў, падкінуць непасрэдна ёй або ў паліцыю, у скрайнім выпадку даслаць поштай.
З торбачкі хлопец дастаў тоўсты пачак лістоў. Там было і некалькі фотаздымкаў. На адным ён убачыў партрэт нейкага афіцэра царскай арміі. На адвароце быў подпіс: «Каханай, незабыўнай, найдзівоснейшай багіні маёй…» Пасля ён прагледзеў яшчэ некалькі фотаздымкаў мужчын, у большасці сваёй з вельмі чулымі подпісамі. У асобным канверце было ажно шэсць здымкаў акцёркі, тры ў касцюмах і тры цалкам аголенай.
Ясь пачаў чытаць лісты. Усе былі ад яе прыхільнікаў. У некаторых ёй прызнаваліся ў каханні, у іншых малілі пра спатканне. Нейкі прамысловец прасіў, каб яна стала ягонай жонкай, і канкрэтна пералічваў, якія выгоды яна з гэтага займее.
Гэта прыгода расстроіла Ясевы планы. Ён усё яшчэ думаў пра акцёрку, пра тую ноч у ейнай спальні, згадваў у найдрабнейшых дэталях яе выгляд у ложку пры святле ліхтарыка. Ён меў непераадольнае жаданне ўбачыць яе.
Праз два дні пасля крадзяжу ў газеце з’явілася аб’ява:
«Забраныя ў мяне памылкова дакументы прашу вярнуць за вялікую ўзнагароду ў касу тэатра “Рэнесанс” для….»
Ясь зрабіў інакш: склаў усе рэчы ў валізку, запакаваў у скрынку і даслаў поштай на прыватны адрас акцёркі. Праз некалькі дзён, у нядзелю, Ясь пайшоў у тэатр на аперэту. Ён сядзеў у першым шэрагу і нецярпліва чакаў з’яўлення акцёркі на сцэне. Цяпер яна падавалася яму яшчэ прыгажэйшай. Яна так цудоўна спявала і танчыла, так чароўна выглядала. І з таго дня Ясь стаў вялікім аматарам аперэты.
Хлопец заўважыў, што артыстцы часта ўручаюць букеты і кошыкі з кветкамі. Сцяміўшы, што гэта ад прыхільнікаў ейнага таленту, ён даведаўся ў парцье, як гэта робіцца, і пачаў штодня дасылаць на сцэну вялікія букеты руж. Акрамя таго, кожныя некалькі дзён ён дасылаў кветкі ёй на кватэру.
Грошай у Яся было шмат, таму выдаткі на кветкі яго не пераймалі.
Пастаянная прысутнасць хлопца ў тэатры, дзе ён заўжды сядзеў у першым шэрагу, прыцягнула ўвагу акцёркі. Можа, яна здагадалася сама, а можа, супрацоўнікі паведамілі ёй, што менавіта ён увесь час дасылае кветкі. У кожным разе, Ясь пачаў заўважаць на сабе ейныя позіркі. Некалькі разоў ён быў перакананы, што яна яму ўсміхаецца. Яму вельмі хацелася ўбачыць яе бліжэй і паразмаўляць з ёю. Урэшце ён наважыўся пакласці ў кошык кветак канверт з карткай, на якой напісаў:
«Захоплены Вашай прыгажосцю і талентам, прагну паразмаўляць з Вамі. Калі гэта магчыма, прашу, напішыце мне колькі словаў і пакіньце ліст у парцье для Алоньскага».
Праз два дні Ясь атрымаў ад парцье маленькі блакітны канверт, з якога дастаў таксама блакітны аркуш паперы.
«Чакаю Вас заўтра ў вялікім антракце ў сваёй грымёрцы».