Цяпер хлопцы з двара маглі лёгка пакінуць турму. Ім было дастаткова проста перанесці лаўкі з пральні і зрабіць рыштаванне пад адносна невысокім дахам. Пералезці з даху на мур было як сабаку муху схапіць. Такім чынам усе вязні з двара маглі лёгка ўцячы з турмы, незаўважаныя канцылярыяй і вартай ля брамы. Але амбіцыі злодзеяў сягалі вышэй. Штука была ў тым, каб выпусціць усіх хлопцаў. А фраеры могуць уцякаць або заставацца, як ім заманецца.
Каб захапіць браму, а гэта значыць адначасова канцылярыю і пост аховы, дзе, акрамя адміністрацыйнага персаналу, было звычайна яшчэ чацвёра-пяцёра наглядчыкаў, трэба было ў браму ўвайсці. Каб гэта правярнуць, двое хлопцаў павінны былі падысці да брамы з загружанымі цэглай насілкамі і чакаць перад ёю. Ключнік у гэтых выпадках заўжды адмыкаў, бо вязні прыбіралі ў вартаўнічай будцы і канцылярыі, а таксама працавалі на рамонтах. Калі веснічкі ў браме адчыняцца, дзясяцера блатных з пяццю пісталетамі кінуцца на браму, абяззброяць некалькіх вартаўнікоў і зоймуць канцылярыю. Тым часам унутры турмы хлопцы павінны былі адкрыць усе камеры і аддзяленні. Блатныя павінны былі першыя спусціцца ўніз і чакаць ля ўваходных дзвярэй, калі адчыніцца брама і будзе занятая канцылярыя. Толькі тады злодзеі ў браме павінны былі адчыніць веснічкі ў другой браме, што выходзіць на вуліцу, і падаць знак уцёкаў. Вырашылі, што выходзіць будуць не натоўпам, а групамі.
Усё гэта было абмеркавана і дакладна арганізавана. Ролі былі падзеленыя. Падрабязнасці плана ведалі толькі дзясятак з гакам вязняў. Пра тое, што з адступленнем немцаў пачнуцца агульныя ўцёкі, ведалі дзясяткі блатных. Фраеры і дробныя злодзеі не ведалі нічога. Таму выдаць план не мог ніхто. Чакалі толькі знаку са свабоды: бохан хлеба і сыр. Гэта павінна было адбыцца з дня на дзень, з гадзіны на гадзіну. Звычайны лад жыцця вязняў змяніўся. Удавалі, што ўсё ідзе па-ранейшаму: жартавалі з наглядчыкамі, дасылалі малявы, раздавалі ежу, але ў галовах тых, хто прымаў рашэнне аб акцыі, няспынна варушылася думка: «Калі?» У сёмай камеры ўдзень хлопцы амаль не размаўлялі. Чакалі. А вось увечары, пасля пераклічкі, ажыўляліся. Тады, лежачы і седзячы на нарах таварыскімі групамі, ціха размаўлялі. Наглядчыкі не звярталі на іх увагі. Яны наогул намагаліся як найменш назаляць блатным, бо не варта было. Калі хтось з наглядчыкаў лез не ў сваю справу, блатныя заўжды маглі выкінуць з ім даволі балесную штуку. Таму наглядчыкі заплюшчвалі вочы на парушэнні правілаў. У сваю чаргу, у фраерскіх камерах яны жорстка сачылі за парадкам і дысцыплінай.
Тэмы зладзейскіх размоў — гэта, пераважна, жанчыны, ежа, работа, турэмныя справы. Святло ліхтара з двара скоса падала ў камеру, пакідаючы на падлозе даўгаватую пляму. Гэта крыху асвятляла камеру, у якой размаўлялі вязні і гарэлі агеньчыкі цыгарэт. Барана жыўцом ела туга па Паўці. Яму не ставала яе аблічча. Ён думаў пра яе няспынна. Нават ейная здрада і подласці, якія ён так лёгка выкрываў, не прыцьмілі пачуцця. Калі ён глядзеў у ейныя вочы, намагаючыся зразумець гэтую жанчыну, ён чуў у грудзях казытанне. У бляску ейных вачэй плавілася ягоная загартаванасць, быццам у прорве, гінулі ягоныя мроі.
Калі Аліка арыштавалі, ён з надзейным хлопцам даслаў каханцы маляву са следчага аддзялення, папярэдзіўшы яе пра арышт. Яна адказала яму, запэўнівала ў сваім каханні і пісала, што ёй вельмі шкада і што яна спадзяецца на яго хуткае вызваленне. І ўсё. Ані слоўца пра ягоныя патрэбы. Іншым злодзеям каханкі дасылалі ежу, хоць некаторыя і самі жылі бедна. Пра Барана не клапаціўся ніхто… Тым часам як у Паўці справы ішлі выдатна.