СУД
Неяк леташняй вясною
Было гэта, раскажу:
Два суседы між сабою
Завяліся за мяжу.
Адзін дзёрзкі быў, хоць голы,
Другі — слабай галавы.
Гэта Юзя Даўгаполы
I Казімер Канцавы.
Выставіўшы тоўста пуза
Ды са злосці аж сапаў —
Неяк з рання, мусіць, Юзя
На Казімера напаў.
«Ты мяжу зараў, завіднік,
Што няма дзе і ступіць.
Як табе не брыдка, стыднік,
Гэтакім зайздросным быць!
I зараў яе дашчэнту,
Ідзі толькі паглядзі.
I ты з гэтага маменту
Маім шнурам не хадзі!»
«Тваім шнурам? Во то дзіва!
Пазавём зараз людзей
I памерым, твая ніва
Будзе шырша ад маей».
«Эх ты, чалавек хвальшывы!
Лезеш ў вочы так, як гразь!
Ты лепш, покуль мераць нівы,
У мае яблыкі не лазь!»
«А ты, бесава сабака,
Завёў гутарку яку?
Не брашы ты, як сабака,
Не узяўшы за руку!»
Зразу ціха і паволі
Разміналі языкі,
А паждаўшы, далей-болей
Узяліся й за чубкі.
Наш Казімер быў слабейшы,
Дык Язэп яго змалоў
I душыў, на грудзі ўссеўшы,
Ды спусціў і з носа кроў.
I Казімер быў ваяка,
Хоць нядуж, але хіцёр:
Кусаў з долу, як сабака,
Кіпцюрамі «маску» дзёр.
Тут суседзі крык учулі
Ды шмат біцца не далі,
Так, як пеўняў, расцягнулі
I вадою аблілі.
Наш Казюк з крывёй на твары,
Каб убачыў гэта люд,