ЦЯРПЛІВЫ НЯБОЖЧЫК
Чуў я нядаўна, мае вы кветкі,
Сапраўды дзіўны выпадак гэткі.
Аб ім шырока усе казалі,
Можа, і праўда, калі не салгалі.
Быць мела гэта, скажам вашэці,
Ды у Вілейскім недзе павеце.
Неяк зімою, мусіць, пад поўня,
Адзін там дзядзька памёр раптоўна.
У гэткіх справах трэ асцярожна:
Такіх вось трупаў хаваць не можна,
Бо суддзя, доктар, як бы на кепства,
Мусяць уперад правесці следства.
Дык хоць прыбралі па смерці гарне,
А палажылі толькі ў трупярні.
Гэтак ці чулі без амбарасу[2],
Як быць павінна, толькі да часу.
Пакуль да следства, то ж няма жарту,
Дык у дадатку стаўлялі варту,
Але, сказаўшы так, без галасу[3],
Суддзя прыехаць не меў ўсё часу.
Усё збіраўся туды прыехаць.
А наш нябожчык высах, бы вехаць,
Толькі смярдзеці пачаў ён вельмі,
Покуль духоўнік прагнаў з трупэрні.
Зноў тарапаты [4], ды варта смехаў,
Як той нябожчык дамоў прыехаў.
Клопат вялікі: дзе ж яго дзеці?
Ну дык унеслі зараз да клеці
I там да часу супачывае
Ды таго следства цярпліў чакае.
Яму такая, знаць, выйшла карта,
Што днём і ноччу пільнуе варта.
Хоць смурод душыць, сказаўшы ўперад,
А можа, прыйдзе на следства чэрад?
Пэўна ж, урэшце, як мне здаецца,
Можа, няшчасны калі дажджэцца?
Гэтак сказаўшы проста, без звадкі:
У нашым краі дрэнь, брат, парадкі.
Каб прыглядзецца толькі патросе,
Пэўна, і болей чаго б знайшлося.
АБЯЦАДЛА
Абяцадла — рэч не цяжка:
Бусел — гэта будзе пташка,
Цар — ў пачоце быў калісьці,
Дуб — зімою ёсць без лісця,
Этна — то бугор агністы,
Фельчар — то не арганісты,
Грошык — дробная манета,
Гусь — дамова пташка гэта,
Іскра — жарка і пякуча,
Ель — шуміць, калі растуча,
Конь — баіцца шмат астрогі,
Ліс — ёсць звер чацвераногі,
Лось — вялікі ёсць, і годзе,
Мак — красуе ў агародзе,
Наста — дзеўка працавіта,
Окунь — рыба смакавіта,
Перац — горак будзе хіба,
Рак — гавораць, то не рыба,
Сучка — брэша, ёй уцеха,
Торба — меншая ад меха,
Улей — пчолам ёсць храміна,
Воўк — то дзікая скаціна,
X — закінем у загладу,
У — чытаюць, але ззаду,
Заяц — то лясная кошка,
Жоўты — певень і какошка,
Змей — сярдзіты вельмі, падла,
I ўсё будзе абяцадла.
ВЯСНА
Ужо прайшла зіма цяжкая,
Мароз, мяцеліца ліхая,
Паплыў з вадою крыгай лёд,
I снег ад сонца тае ў лёт.
Ужо вады паўны разоркі,
I зачарнеліся узгоркі,
Як бы сухія лішайкі,
Ды зашумелі ручайкі.
А знізу лёгкі ветрык вее,
Ды сонейка так цёпла грэе,
Бор неяк весела шуміць,
У лузё травіца зеляніць.
I ўсё ўжо будзіцца ад сна,
Бо набліжаецца вясна!
Аджылі дробныя мурашкі,
Чарвякі, матылькі, а пташкі
Шчабечуць, звоняць і пяюць,
Людзям ахвоты паддаюць.
Жавараначка ў прасторы
Шчабеча, як у сінім моры,
Плыве і бусел, і жураў,
I дрозд запеў і засвістаў.
А як тыкеля [5] ён засвішча,
Ляціць глушэц на такавішча.
Гудзіць лятучы тоўсты жук,
Балбоча ёмка цецярук,
Пішчаць дзесь чайкі на балоце,
Пліска хвастом трасе на плоце,
Гурчыць працяжна жабін хор,
I дзеці пруцца з хат на двор.
Прайшла зіма, як не бывала,
Усім лягчэй на сэрцы стала.
Настаў любы і мілы час,
Бо ўжо вясна прыйшла да нас!