16-га снежня. Сустрэча ў Батанічным Садзе. Наладзіў В. Вільтоўскі. Былі і людзі з іншых акадэмічных інстытутаў. Але — мала. Увогуле — мала. Не трэба ў канцы года (справаздачы!) рабіць такія сустрэчы. Слухалі добра, пытанняў было не шмат. Закончылі ўсё мерапрыемства — у экзатычных умовах, пад лімонным дрэўцам, з лімонамі.
18-га снежня. Вечар акадэміка Р. Гарэцкага ў Музеі Я. Купалы. Выступалі Брыль, Вярцінскі (вершам), Зуёнак (вершам), Законнікаў (вершам). Сказаў і я два-тры словы пра гэтага слаўнага чалавека і сябра (прозаю). Пасля дзвюх гадзін віншаванняў яшчэ гадзіны дзве чаркаваліся. Дзіўлюся і радуюся невычэрпнай энергіі і бадзёрасці Радзіма Гаўрылавіча. Дык і справядліва: беларусам патрэбна не толькі мужнасць, мудрасць, прынцыповасць, але і дужасць, фізічная моц, вынослівасць.
25-га снежня. Адзін з самых чорных дзён года. Самы чорны з усіх. Правадыр падпісаў у Маскве здрадніцкія дакументы. Яшчэ адзін ганебны, подлы крок да поўнага заклания Незалежнай Беларускай дзяржавы...
26-га снежня. Пад уражаннем таго злачынства, якое адбылося ўчора, напісаў, у гневе і ярасці, верш “І спытае суд высокі”. Шліфаваў яшчэ два, пачатыя раней. Дамовіўся з Сярэдзічам, што ў панядзелак ранічкой занясу ўсе тры яму — у апошні нумар года.
29-га снежня. Выйшла “Народная воля” з маімі гнеўнымі радкамі, заходзіў у рэдакцыю, узяў пару экзэмпляраў нумара.
З’ездзіў у Лагойск, у бальніцу, дзе ляжыць, у рэанімацыі, наша бедная Ліна. Пабачыліся, пагаварылі. Ёй ужо трохі лепш. Урачы супакоілі мяне, сказалі: выкараскаецца, працэс абнадзейвае; праўда, дыябет вельмі ўскладняе справу.
30-га снежня. М-кі прыслаў навагоднюю паштоўку, а ў ёй, апрача віншавання, дзіўная просьба, прычым — амаль ультыматыўная: я павінен узяць на сябе ініцыятыву па адраджэнні “сяброўскага хаўруса чатырох”. Каб усё стала, як некалі было: каб збіраліся ў яго па святах як даўнія верныя блізкія шчырыя сябры. Ах Мікола, Мікалай! І дзеля чаго ж ты варушыш адбалелае? Мне было столькі нажоў у спіну, што ў сэрцы нічога не засталося, апрача горкага шкадавання за прыкрую памылку. Што ж да В.У. — Бог суддзя і яму, і мне. Больш надзейнага, чым Н.Г., паплечніка ў яго не было, але ў 1989-м ён няйначай як рашыў вызваліцца ад мяне. Чаму? Апрацавалі вялікія патрыёты беларушчыны і Беларусі, вялікія змагары за дэмакратыю. Дык што ж ты цяпер, дарагі М.Я., ад мяне хочаш? Я нікога не прадаваў і не прадаў. Ты пішаш: “В. стаў вельмі вялікім, а Г. увесь у перажываннях за пасаду, абяцалі і не далі”. Госпадзі памілуй! І гэта мне гаворыцца сёння — у дні, калі канчаткова прадаюць у няволю Беларусь!