– I ona myśli, że to ty?
Weldon był dziś blondynem, mocno opalonym, jego oczy były jasnoniebieskie. Nick nie była zbyt dobra w określaniu wieku ludzi, ale gdyby musiała zgadywać, powiedziałaby, że spokojnie wyglądał na czterdzieści lat. Może miał makijaż? I szkła kontaktowe? Czy tak wyglądał naprawdę? Nie wiedziała, czy to jego widziała w kościele. Może się przebrał, ale wiedziała, że w sądzie by go nie rozpoznała. Trzymała pewnie broń, wiedziała, że najpierw powinna go powalić na ziemię i związać, potem będzie w stanie odetchnąć, pomyśleć i sprowadzić pomoc. Była przerażona, tak przerażona jak wtedy, gdy stała przed Johnem Rothmanem.
Musiała się opanować.
– Właściwie tak, Weldon, widziałam cię – powiedziała Nick. Potem zwróciła się do staruszka. – Tak, proszę pana, widziałam Weldona w kościele zaraz po tym, jak zamordował księdza Michaela Josepha. Innych ludzi też zabijał. Pisał scenariusze do programów telewizyjnych, a potem naśladował je w prawdziwym życiu. Przykro mi, ale to bardzo zły człowiek.
– Zaraz, mówi pani serio? – zapytał kapitan DeLoach.
– Przecież to nie trzyma się kupy. Weldon to baba. Brak mu kręgosłupa, jest cienki. Naprawdę jest pani bezdomna? Coś takiego, ale nie będę musiał pani płacić, prawda? Nie oczekuje pani niczego, bo nie jest pani agentką, tak?
– Tak – powiedziała Nick, nie patrząc na chichoczącego staruszka, wyraźnie zadowolonego.
– Powiedziała pani, że Weldon jest mordercą? Prawdziwym przestępcą? – Staruszek roześmiał się głośno. – Posłuchaj mnie, dziewczyno, mylisz się. Weldon nie zabiłby nawet mrówki, która gryzłaby go w palec u nogi. To skończony tchórz.
– Proszę nic już nie mówić. – Ponownie wycelowała w Weldona i powiedziała do niego: – Połóż się na podłodze brzuchem do dołu. Teraz. – Celowała prosto w jego klatkę piersiową.
– Nie – odpowiedział. – Nie mogę. Ja nikogo nie zabiłem. Nie rozumie pani? To ten obrzydliwy starzec. Nie do wiary, ile zamieszania narobił. To ma być sprawiedliwość, do jasnej cholery?!
– O czym pan mówi? Kapitan DeLoach roześmiał się.
– Tak, Weldon, powiedz jej. Powiedz, dlaczego chciałeś zamordować swojego starego ojca.
– Nie, nie musi wiedzieć. Proszę posłuchać, nie mam wyjścia. Proszę mi uwierzyć, ten stary wariat na to zasługuje.
– Dlaczego zasługuje na śmierć?
Kapitan DeLoach znowu wybuchnął śmiechem, w kącikach jego ust pojawiła się ślina ze śladami krwi.
– Daj spokój, Weldon. O czym ty, u diabła, mówisz? – zapytała Nick.
W tej chwili Weldon chwycił poręcz wózka kapitana DeLoacha i mocno go popchnął. Reakcja Nick była błyskawiczna. Kiedy wózek w nią uderzył, wystrzeliła. Chybiła jednak i kula roztrzaskała ekran telewizora. Kapitan DeLoach, chcąc złapać równowagę, machał rękami i uderzył ją w nadgarstek. Pistolet wypadł jej z ręki i wpadł wprost pod łóżko.
Nick zamarła, oczekując, że teraz Weldon wyciągnie swoją broń i zastrzeli ich oboje. Padł już jeden strzał, pora więc na kolejny. Ale nie miał za wiele czasu. Personel będzie tu lada chwila. Musiała chronić staruszka. Czym prędzej podbiegła do wózka kapitana DeLoacha i zasłoniła go z przodu.
Ale Weldon wcale nie próbował odsunąć jej na bok ani nie wyciągnął broni, by ją zabić. On uciekł przez drzwi balkonowe, krzycząc do niej:
– To była największa pomyłka w twoim życiu!
Zaledwie parę sekund później do pokoju wpadła siostra Carla, a za nią policjant i zobaczyli Nick Jones uciekającą przez drzwi balkonowe z pistoletem w dłoni.
Kapitan DeLoach siedział spokojnie w swoim wózku. Był uśmiechnięty i zadowolony, i nucił pod nosem „Eleanor Rigby”.
Nick zobaczyła, jak Weldon biegnie w kierunku małego czarnego samochodu; może to była toyota, ale nie była pewna. Gdzie się podział ten gliniarz, który podobno palił tu papierosa? Nikogo nie widziała.
– Weldon, stój! – krzyknęła. – Stój albo strzelam, nie żartuję!
Ale on nie posłuchał. Nick podniosła pistolet. Kiedy otwierał drzwi i wsiadał do środka, wycelowała w opony samochodu. Wystrzeliła, trafiając w chwili, kiedy odpalił silnik i z piskiem ruszył z miejsca. Z opon wydobywały się kłęby dymu i strzępy gumy. Daleko na nich nie pojedzie. Weldon ciągle miał pochyloną głowę w obawie, że ona może do niego strzelać. Zorientował się, że przestrzeliła mu opony. Samochód gwałtownie skręcił w lewo, słychać było okropny pisk stali o beton. Nick wystrzeliła dziesięć z piętnastu naboi. Przestała, resztę kul zachowując na wszelki wypadek. Zaczęła biec. Chciała za wszelką cenę wyciągnąć go z samochodu.
Samochód gwałtownie skręcał raz w jedną, raz w drugą stronę. Opony paliły się, zgrzytały, stal przenikliwie tarła o beton, wydając koszmarny dźwięk. Odór palonej gumy wypełnił jej nozdrza.
Nagle zobaczyła, jak ostro zjechał w prawo, kierując się prosto w sosnowy las, który otaczał ośrodek dla emerytowanych oficerów od wschodniej strony. Samochód uderzył w sosnę. Uniosły się nad nim kłęby czarnego, gęstego dymu, po czym zapadła cisza.
Widziała, jak Weldon wyciąga z samochodu kurtkę i ucieka w las.
– Stój!
Z pistoletem z prawej dłoni Nick podążyła za nim. Potem zauważyła, że nie miała na sobie kurtki. Wybiegła tak, jak stała, z pokoju kapitana DeLoacha, i było jej teraz trochę zimno.
Trudno. Nie zamierzała się teraz poddać, nie mogła. Ten obłęd musi się kiedyś skończyć i tylko ona mogła położyć mu kres. Usłyszała, jak przedzierał się przez krzaki przed nią. Jak daleko mógł być? Pięć metrów od niej?
Przypomniała sobie twarz księdza Michaela Josepha, jego spokojną, pogodną twarz, pełną mądrości i poczucia humoru. Właśnie śmiał się z czegoś, co opowiedział jej o królu Edwardzie. A teraz za sprawą Weldona DeLoacha nikt już nigdy nie zobaczy tego uśmiechu i nie usłyszy jego głosu. Był taki podobny do Dane'a, a jednocześnie tak inny. Obydwaj byli w stanie wiele poświęcić dla innych i byli bardzo honorowi. W tej chwili zdała sobie sprawę, że nie chciała, aby Dane zniknął z jej życia, nigdy.
Weldon musiał być gdzieś w pobliżu, niedaleko. Zaraz, zaraz, nie słyszała już, jak łamiąc gałęzie, toruje sobie drogę przez las. Może przewrócił się? A może ukrył się i czeka gdzieś na nią?
W tej samej chwili złapał ją za szyję i przyciągnął do siebie. Drugą ręką usiłował wyrwać jej z ręki pistolet. Ale nie miała zamiaru go puścić. Wyrywała się i skręcała, ale on zacisnął mocniej rękę na jej szyi.
– Jasna, cholera, bądź cicho. I rzuć broń. Natychmiast! Nick krzyknęła, jak mogła najgłośniej i szarpnęła się, zadając mu cios łokciem w brzuch. Krzyknął z bólu i rozluźnił nieco uścisk. Szarpnęła w dół rękę, w której trzymała pistolet, i nacisnęła spust. Trafiła go w stopę.
Krzyknął i puścił ją. Podskakiwał w miejscu, próbując złapać stopę, z wyrazem dzikiego bólu w oczach.
Sherlock, Savich i Dane patrzyli, jak Weldon skacze, a Nick stoi obok z pistoletem w dłoni, ciężko oddycha i przygląda mu się. Dołączyli do nich Flynn i Delion.
– Jezu, kobieto – wykrzyknął Dane, biorąc ją za rękę. Odwróciła się, była tak blada, że zapomniał o wszystkich przekleństwach, na jakie sobie zasłużyła. – Do cholery, Nick – powiedział i przyciągnął ją do siebie. – Jak ty wyglądasz, przemarzłaś na kość, głuptasie.
– Nic mi nie będzie – odpowiedziała. – Ostrożnie, Dane, twoja ręka.
– Ręka? Martwisz się o moją rękę? – Nie mógł powstrzymać się od śmiechu. Flynn i Delion powalili Weldona DeLoacha na ziemię, Flynn zdjął mu but, by opatrzyć ranę, którą przewiązał rękawem swojej kurtki.
Flynn spojrzał na nią i uśmiechnął się.
– Moje gratulacje, doktor Campion, złapała pani podejrzanego. Nikt pani nie powiedział, że strzelanie w stopę to nie jest wyjście, ale nie umniejsza to pani sukcesu. Stul gębę, Weldon!