Вясна на Дзвіне
Да саракагоддзя Савецкай Беларусі ў гарадку нафтабудаўдаў засялілі яшчэ восем інтэрнатаў, пусцілі ў ход лазню i воданапорную вежу, адкрылі амбулаторыю i бібліятэку, магазін i цырульню, накрылі будынак кінатэатра. Але колькі намаганняў, колькі энергіі прыклалі маладыя будаўнікі, каб напісаць у сваім рапарце гэтыя кароткія радкі сухой інфармацыі!
Зімою амаль усе маладыя рабочыя вучыліся ў філіяле будаўнічай школы, набывалі спецыяльнасці муляраў i тынкоўшчыкаў, сантэхмантажнікаў i арматуршчыкаў, а практыку праходзілі на аб'ектах, якія «не замарожваліся» i зімою: узводзілі сцены школы-дзесяцігодкі, паліклінікі, дзіцячага сада, некалькіх шматнавярховых жылых дамоў на 232 кватэры. Адзін за адным здавалі пад засяленне новыя інтэрнаты. К вясне ix ужо было трыццаць. У адзін з ix з Полацка пераехаў трэст № 16 «Нафтабуда» i дырэкцыя нафтаперапрацоўчага завода. У невялікім кутнім пакоі размясціўся дыспетчарскі пункт. Тут стаяць селектары i тэлефонныя апараты, звязаныя дзесяткамі правадоў з усімі ўчасткамі i службам: будоўлі. Сотні тэлеграм i тэлефонаграм штодзённа прыбываюць сюды з Украіны i Латвіі, Урала i Башкірыі аб адгрузцы «Нафтабуду» шчэбеню i цэменту, швэлеру i цэглы, каналізацыйных труб i кабеля. Тут няспынна б'ецца пульс вялікай будоўлі, што раскінулася на дзесятак кіламетраў уздоўж берага Дзвіны.
Мінулая вясна на Дзвіне пачалася рана i дружна. Як толькі прайшоў крыгаход, на рацэ затарахцеў буксірны кацер i пацягнуў з аднаго на другі бераг вялізны паром. У горад нафтабудаўцаў ён перавозіць гружаныя аўтамашыны, а назад — паражняк. Каля пераправы, з аднаго i з другога боку,— заўсёды даўжэзная чарга машын. Ix паток расце з кожным днём, гадзінамі «загараюць» шафёры, чакаючы кароткай каманды старога абветранага паромшчыка — «давай!»
Пераправа адыграла сваю ролю ў першыя месяцы будоўлі, а цяпер з'яўляецца тормазам усяго ходу работ. Муляры прастойваюць, чакаючы цэглу, а машыны з цэглаю расцягнуліся ў чарзе ад берага да самай Ахотніцы. Трэба шукаць выйсце, нешта рабіць, каб грузы ішлі без затрымак на будаўнічыя пляцоўкі. Мост адразу не пабудуеш, a вузкія палявыя дарогі, залітыя веснавою вадою, ператварыліся ў пасткі для кожнай машыны. Як толькі падсохлі дарогі, ад Полацка мастоўшчыкі пачалі класці шашу ў напрамку новабудоўлі, a ім насустрач з гарадка нафтабудаўцаў рушылі брыгады дарожнікаў, загрукаталі каменедрабілкі i бульдозеры каля Слабады i Плаксаў, але за дзень ці за тыдзень не пракладзеш шашу на дзесяткі кіламетраў, а грузы патрэбны сёння, зараз, у гэтую ж хвіліну. I ў цесным кабінеце ўпраўляючага трэстам збіраюцца інжынеры i начальпікі ўпраўленняў, тут першы сакратар Полацкага гаркома партыі тав. Сямёнаў i «маці нафтабудаўцаў» — Тамара Аляксандраўна Кажура, побач з ёю — прадстаўнік Міністэрства будаўніцтва тав. Раговін. Гэта нават не нарада, гэта хутчэй аператыўнае пасяджэнне баявога штаба ў палявых умовах. Рэгламент — тры хвіліны. Уносіць толькі канкрэтныя прапановы. Лаканічнасць прамоў нагадвае мову тэлеграфа — толькі самае істотнае. I ўсе сходзяцца на адным: да таго, як будзе пабудаваны капітальны мост праз Дзвіну ў раёне будоўлі, на месцы пераправы патрэбен наплаўны мост. Тут жа даецца заказ на тэрміновую тэлефонную размову з начальнікам Віцебскага ўпраўлення рачнога флоту тав. Прадонам.
— Патрэбна дзесяць баржаў для наплаўнога моста праз Дзвіну! — крычыць у трубку Катаводаў.— Хопіць. У нас сваіх ёсць чатыры штукі... Так, так, наплаўны мост, як на фронце. У нас i ёсць фронт, пярэдні край сямігодкі,— i твар Пятра Іванавіча расплываецца ўсмешкай. Гледзячы на яго, усе разумеюць, што мост будзе, i таксама ўсміхаюцца. Гэта толькі эпізод у бурным жыцці будоўлі. Кожны дзень ідзе закладка новых аб'ектаў: жылыя дамы, магазіны, яслі, бетонныя палігоны, пракладваецца шырокая асфальтаваная магістраль, якую тут завуць дарогай «А». Яна злучыць жылы гарадок з вытворчаю базай i нафтаперапрацоўчым заводам тралейбуснымі i аўтобуснымі лініямі. На ўзлессі пачынаецца будаўніцтва зялёнага тэатра, праектуюцца паліклініка i дом адпачынку, якія вырастуць у маляўнічым бары паміж гарадком i вытворчаю базай. Пасля работы камсамольцы абсталёўваюць тайцавальную пляцоўку, а брыгада добраўпарадкавання асфальтуе тратуары i вуліцы, саджае маладзенькія ліпкі i клёны, робіць кветнікі i газоны, электрыкі вядуць высакавольтную лінію. I амаль у кожнай справе ўзнікаюць непаразуменні i непаладкі, чагосьці пе хапае, штосьці не выходзіць, нейкі малавопытны рабочы дапусціў брак... Але гэтыя драбніцы губляюцца ў шырокім развароце работ, якімі пачалася вясна на Дзвіне.