раз перажываў нешта падобнае, калі, бывала, вяртаўся са школы галодны і бясконца стомлены. Гэта здаралася рэдка, але затое запаміналася назаўсёды:
«Ш-ш-ш-ы, ш-ш-ш-ы», — спявала каса, і Міхась, нібы прывязаны да яе, толькі паспяваў падступаць за ёй паўкрокам у адзін ступак.
Было светла на душы. Можа ад таго, што брыгадзір пагаварыў з ім, можа, што адчуў нейкую цеплыню да сябе ўсіх гэтых дзядзькоў, што ўжо аблыселі, пасівелі і многа вынеслі на сваім вяку. Ён адчуваў у сабе новыя, яшчэ нязведаныя сілы, якія рваліся на прастор. I ніякія перашкоды не палохалі яго, бо іх ён не прывык абмінаць.