Gra Z Fortuną

Danielle Steel Gra Z Fortuną

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Było czwartkowe popołudnie, 11 grudnia 1941 roku. Cały kraj trwał jeszcze w stanie oszołomienia. Lista ofiar zapełniała się, podano do wiadomości nazwiska zabitych. Od kilku dni nasze serca zaczynała wypełniać żądza zemsty. W prawie każdej amerykańskiej piersi budził się nie znany, drzemiący dotąd duch walki. Widmo wojny nieoczekiwanie wtargnęło do naszych domów. Nie chodziło tylko o deklarację Kongresu o przystąpieniu do wojny. To było znacznie więcej, o wiele więcej. Dotyczyło to całego społeczeństwa, które opanowała panika, gniew, nagły strach, że to samo może przydarzyć się nam, tutaj. Japońskie bombowce mogły pojawić się nad naszymi domami o każdej porze dnia i nocy i niespodziewanie zrównać z ziemią takie miasta, jak Chicago i Los Angeles, Omaha… Boston… Nowy Jork… to była przerażająca myśl. Wojna nie toczyła się gdzieś tam, nie dotyczyła już tylko „ich”; stała się naszą rzeczywistością.

Na dworze hulał porywisty wiatr. Andrew Roberts, wtulając głowę w podniesiony kołnierz płaszcza zmierzał szybkim krokiem ku wschodniej części miasta, do domu. Zastanawiał się, jak to przyjmie Jean. Kiedy dwa dni temu wpisywał na listę swoje nazwisko, zrobił to bez wahania, lecz teraz, gdy miał jej o tym powiedzieć, słowa więzły mu w gardle. Nie ma wyboru. Musi to zrobić dziś wieczorem. Po prostu musi. Wyjeżdża do San Diego za trzy dni.

Gdy wchodził na stopnie wąskiego budynku z piaskowca, gdzieś nad nim przejechał z łoskotem pociąg kolejki naziemnej Third Avenue El. Mieszkali w tym domu niecały rok. Już prawie nie słyszeli hałasu przejeżdżających regularnie pociągów. Na początku nieustanny stukot przetaczających się wagonów i drżenie szyb były naprawdę nie do zniesienia. Często, nie mogąc zasnąć, przytulali się do siebie, chichocząc beztrosko. Teraz w ogóle nie zwracali już na to uwagi. Andy polubił nawet ich ciasne mieszkanko, utrzymywane przez Jean w nieskazitelnej czystości. Czasem wstawała o piątej rano, żeby przygotować mu ciasteczka z jagodami i doprowadzić wszystko do idealnego porządku przed wyjściem do pracy. Okazało się, że jest jeszcze wspanialsza, niż przypuszczał, pomyślał uśmiechając się do siebie i przekręcając klucz w zamku. W korytarzu gwizdał wiatr, kołysząc dawno przepalonymi żarówkami, ale w momencie, kiedy przekraczał próg mieszkania, wszystko stało się jasne i radosne. Wykrochmalone, białe zasłony z muślinu, uszyte przez Jean, śliczny, niebieski dywanik, obicia foteli zrobione na wieczorowym kursie, i wreszcie meble, które kupili z drugiej ręki – wszystko to lśniło nienaganną czystością dzięki jej ogromnej pracowitości. Rozejrzał się dokoła i nagle, po raz pierwszy od kiedy się zaciągnął, ogarnął go wielki żal. Kiedy pomyślał, jak powie jej o tym, że opuszcza Nowy Jork za trzy dni, odczuł niemal fizyczny ból. Łzy zakręciły mu się w oczach, gdy zdał sobie sprawę, że nie wiadomo kiedy wróci… jeśli… a nawet czy w ogóle… Do diabła, to nie w tym rzecz, pomyślał. Jeśli on nie pojedzie, żeby rozprawić się z Japońcami, to kto? A jeśli nie zrobi się z nimi porządku teraz, to któregoś dnia te dranie przylecą tu i obrócą w pył Nowy Jork… i jego dom… Jean.

Usiadł w fotelu, który Jean własnoręcznie obciągnęła miłym, zielonym materiałem, i zatopił się w rozmyślaniach… San Diego… Japonia… Święta… Jean. Nie wiedział, jak długo to trwało, gdy nagle ocknął się gwałtownie. W zamku zazgrzytał klucz. W otwartych drzwiach stanęła Jean, taszcząc brązowe torby pełne zakupów z A &P. Początkowo go nie zauważyła. Dopiero gdy zapaliła światło, drgnęła zaskoczona na widok jego roześmianej twarzy. Jasna czupryna swobodnie opadała mu na czoło, a zielone oczy utkwione były w nią. Nadal był tak samo przystojny, jak sześć lat temu, gdy spotkali się po raz pierwszy. Miał wtedy siedemnaście lat, a ona piętnaście… Teraz był młodym, atrakcyjnym, dwudziestotrzyletnim mężczyzną.

– Cześć, kochanie, co tu robisz?

– Przyjechałem do domu, żeby zobaczyć się z tobą.

Odebrał od niej ciężkie pakunki, a ona popatrzyła na niego dużymi, ciemnymi oczyma z takim samym uwielbieniem, jak zawsze. Zaimponował jej w chwili, kiedy się poznali i nadal była pod jego urokiem. Przez dwa lata chodził do wieczorowego college'u; w szkole należał do drużyny lekkoatletycznej, dopóki nie uszkodził sobie kolana, przez parę miesięcy grał w futbol, poza tym, jeszcze na początku ich znajomości, był gwiazdą koszykówki w ostatniej klasie. Z upływem lat wcale nie wydawał się jej mniej doskonały. Jej podziw dla niego rósł z czasem, kiedy dostał dobrą pracę u największego dealera buicków w Nowym Jorku, co dawało mu szansę, że kiedyś zostanie tam szefem… kiedyś… A może wróci jeszcze do szkoły? Rozmawiali już o tym. Ale na razie przynosił do domu czek na całkiem przyzwoitą sumę, który w połączeniu z jej zarobkami zapewniał im godziwe życie. Lepiej niż ktokolwiek inny potrafiła zagospodarować każdego dolara. Była do tego przyzwyczajona. Jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym, gdy miała osiemnaście lat, i od tej chwili musiała sama o siebie zadbać. Na szczęście kończyła właśnie szkołę dla sekretarek, a że była bystrą dziewczyną znalazła szybko dobrą posadę w firmie prawniczej. Niedługo miną już trzy lata, odkąd zaczęła tam pracować. Wyglądała naprawdę efektownie, idąc co rano do pracy we własnoręcznie uszytych, doskonale dopasowanych garsonkach. Kapelusze i rękawiczki dobierała zawsze bardzo starannie, musiały być w najmodniejszym stylu. Każdy szczegół swojego ubioru omawiała z Andym, żeby mieć pewność, że dokonała słusznego wyboru. Znowu uśmiechał się do niej, patrząc jak zsuwa rękawiczki i odrzuca czarny kapelusz na duży zielony fotel.

– Jak minął dzień, moja słodka?

Często po powrocie z pracy przekomarzał się z nią, podszczypywał, ustami muskał jej szyję, a zaraz potem porywał ją w ramiona, by wreszcie posiąść. Z trudem poddawała się miłosnym igraszkom, po całym dniu spędzonym w sztywnej atmosferze biura.

Kiedy któregoś dnia zajrzał do niej w czasie pracy, zaskoczyła go swoim chłodem i powagą. Zresztą, odkąd ją pamiętał, zawsze trzymała wszystkich na dystans. Zauważył jednak, że od kiedy się pobrali stała się bardziej swobodna i naturalna. Pocałował ją delikatnie w kark, a ona poczuła dreszcz rozkoszy przebiegający jej po plecach.

– Zaczekaj, odłożę tylko zakupy… – uśmiechnęła się tajemniczo i spróbowała odebrać mu jedną z toreb, ale on nie pozwolił na to i pocałował ją w usta.

– Po co czekać?

– Andy… daj spokój… – Jego ręce zaczęły przesuwać się po jej ciele, uwolniły ją od ciężkiego palta, rozpięły czarne guziki żakietu. Torby z zakupami odfrunęły w kąt, podczas gdy ich rozpalone usta i ciała zwarły się w namiętnym uścisku. Jean wymknęła mu się na chwilę, by zaczerpnąć powietrza; zachichotała, ale to nie ostudziło jego pożądania.

– Andy… co w ciebie dziś wstąpiło…? Uśmiechnął się do niej figlarnie, nie chcąc jej zrazić jakimś niewłaściwym słowem.

– Nie pytaj.

Zamknął jej usta kolejnym pocałunkiem, jednym ruchem ręki pozbywając się palta, żakietu i bluzki. W chwilę później na podłogę zsunęła się spódnica, odsłaniając biały, koronkowy pas, z takimi samymi majteczkami, jedwabne pończochy ze szwem i parę absolutnie oszałamiających nóg. Przesunął rękami po jej gładkiej skórze i znowu przyciągnął ją mocno do siebie. Nie oponowała, gdy delikatnie ułożył ją na kanapie. Wręcz przeciwnie, zerwała z niego ubranie. Nagle usłyszeli łoskot przejeżdżającego pociągu i oboje zaczęli się śmiać.

– Do diabła z nim… – zamruczał, jedną ręką rozpinając jej biustonosz.

Uśmiechnęła się.

– Wiesz, nawet polubiłam już ten dźwięk…