Gra Z Fortuną

– A co się stanie jak on umrze? – któregoś dnia Tana znowu stała się natarczywa. – Zostaniesz sama, bez pracy, bez niczego. Jeśli cię kocha, dlaczego nie chce się z tobą ożenić, mamo?

– Myślę, że jesteśmy zadowoleni z tego co mamy. Oczy Tany przybrały kolor zimnej zieleni, tak jak oczy Andy'ego, kiedy się ze sobą sprzeczali.

– To nie wystarczy. On zawdzięcza ci o wiele więcej, mamusiu. Dla niego to taki łatwy i wygodny układ.

– Dla mnie też, Tan – nie miała już siły, żeby się z nią kłócić tego wieczora. – Nie muszę znosić niczyich kaprysów i przyzwyczajeń. Robię to, na co mam ochotę. Po prostu żyję po swojemu. A kiedy zechcę, zabiera mnie do Paryża, Londynu czy L.A. Nie jest tak źle, jak myślisz.

Obie wiedziały, że to stwierdzenie nie było całkiem prawdziwe, ale na zmiany byłoby już za późno. Obie wierzyły w swoje racje.

Gdy układała papiery na biurku, wyczuła w pobliżu jego obecność. Zawsze wiedziała kiedy się zbliżał, tak jakby miała w sercu radar, który ją o tym uprzedzał. Wszedł po cichu do pokoju i przyglądał się jej, a ona uniosła głowę i zobaczyła go stojącego przy drzwiach.

– Cześć, kochanie – uśmiechnęła się do niego. To był specjalny uśmiech, jaki wymieniali między sobą od dwunastu lat. Serce jej topniało, gdy patrzył na nią tak ciepło.

– Jak minął dzień?

– Teraz już lepiej.

Nie widział jej od południa, co zdarzało się raczej rzadko. Zwykle widywali się z sześć razy po południu, przedtem spotykali się na porannej kawie, często też wychodzili razem na lunch. Od lat krążyły na ich temat plotki, zwłaszcza po śmierci Marie Durning. Potem trochę ucichło i ustalono, że albo są przyjaciółmi, albo bardzo dyskretnymi kochankami i w końcu przestano się nimi interesować. Usiadł w swoim ulubionym fotelu naprzeciwko niej i zapalił fajkę. Pokój wypełnił aromat tytoniu. Przyzwyczaiła się już do niego i nawet polubiła, tak jak wszystko, co wiązało się z jego osobą. Zapachem fajki przesiąknięte były jego pokoje, a nawet jej sypialnia.

– Zróbmy sobie jutro wagary i przyjedź do mnie do Greenwich, spędzimy razem cały dzień. My też możemy zabawić się w nastolatków. Co ty na to, Jean?

Rzadko mu się to zdarzało, ale od siedmiu tygodni bardzo ciężko pracował nad fuzją firm i zasłużył sobie na wolny dzień. Chciałaby, żeby robił to częściej. Uśmiechnęła się przepraszająco.

– Przykro mi, ale nie mogę. Jutro jest nasz wielki dzień.

Często zapominał o takich sprawach. Nie spodziewała się zresztą, że będzie pamiętał o dniu tak ważnym dla niej i dla Tany, w którym miała się odbyć uroczystość ukończenia przez nią szkoły średniej. Patrzył nic nie rozumiejąc, a ona uśmiechnęła i powiedziała tylko jedno słowo. – Tana.

– Ach, oczywiście – machnął ręką, w której trzymał fajkę, i żachnął się ze śmiechem – ale ze mnie gapa. Dobrze, że nie musisz na mnie polegać, tak jak ja na tobie, bo często byłabyś rozczarowana.

– Nie sądzę.

Uśmiechnęła się do niego z czułością i w tej chwili poczuli się sobie bardzo bliscy. Nie potrzebowali słów, aby tę wzajemną serdeczność i zrozumienie wyrazić. I niezależnie od tego, co usłyszała kiedyś od Tany, Jean Roberts naprawdę miała to, czego potrzebowała najbardziej. Patrząc na niego poczuła, że jest w pełni zadowolona z tego, co ich łączy.

Czy Tana bardzo przeżywa dzień ukończenia szkoły?

Przyglądał się Jean z uśmiechem. Na swój sposób była bardzo atrakcyjną kobietą. Z przyjemnością patrzył na jej włosy, lekko przyprószone siwizną, duże, piękne, ciemne oczy. Była delikatna i jednocześnie pełna wdzięku. Tana była od niej wyższa, zgrabniejsza i miała chłopięcą sylwetkę. Za kilka lat jej uroda niewątpliwie wzbudzi pożądanie wielu mężczyzn. Postanowiła, że będzie studiować w Green Hill College, w samym sercu Południa. Stała się ostatnio bardzo niezależna. Artur uważał to za dosyć dziwaczny wybór dla dziewczyny z Północy, zwłaszcza że większość uczniów w tej szkole to byli południowcy. Ale z drugiej strony college ten słynął z najlepszych kursów językowych, miał wspaniałe laboratoria i wydział sztuk pięknych na bardzo wysokim poziomie. Tana sama podjęła tę decyzję i, gdy przyznano jej pełne stypendium za bardzo dobre oceny, była już gotowa do wyjazdu. Znalazła pracę na obozie letnim w Nowej Anglii, a od jesieni miała zacząć studia w Green Hill. Jutro był jej wielki dzień – zakończenie szkoły.

– Jeśli siła decybeli adapteru jest miernikiem jej uczuć – powiedziała Jean ze śmiechem – to od miesiąca jest w histerii.

– Och, nie przypominaj mi o tym… Billy i czwórka jego przyjaciół przyjeżdżają do domu w przyszłym tygodniu. Zapomniałem ci o tym powiedzieć. Chcą mieszkać w domku kąpielowym przy basenie i pewnie zdemolują go zupełnie. Dzwonił wczoraj wieczorem. Bogu dzięki, że będą tu tylko dwa tygodnie.

Billy Durning był szalonym dwudziestolatkiem, który miał wiele zwariowanych pomysłów sądząc po listach, jakie przysyłano z jego szkoły. Jean uważała, że zachowanie chłopca prawdopodobnie nadal stanowi reakcję na śmierć matki. Cała rodzina bardzo silnie przeżyła tę tragedię. Billy miał wtedy tylko szesnaście lat, a to był trudny wiek. Teraz sprawy trochę się już ułożyły.

– Chce wydać przyjęcie w przyszłym tygodniu. W sobotę wieczorem, jak mi oświadczył. I prosił, żebym ci to przekazał. Uśmiechnęła się.

– Zanotuję to sobie. Czy są jakieś specjalne życzenia? Artur uśmiechnął się szeroko. Znała ich potrzeby zbyt dobrze.

– Chciałby wynająć zespół muzyczny i, jak powiedział, mamy się przygotować na jakieś dwieście do trzystu osób. A, i przy okazji powiedz o tym Tane. Może będzie miała ochotę się zabawić. Jeden z przyjaciół Billy'ego może po nią przyjechać.

– Powiem jej. Na pewno spodoba jej się ten pomysł.

Ale Jean dobrze wiedziała, że będzie dokładnie odwrotnie. Tana od dziecka nienawidziła Billy'ego Durninga i Jean musiała prosić ją wielokrotnie, żeby zachowywała się wobec niego grzecznie. Teraz znowu jej o tym przypomni. Jej córka zachowa się jak należy i w końcu pójdzie na przyjęcie do Billy'ego, skoro została zaproszona. Powinna pamiętać o tym wszystkim, co zawdzięczają jego ojcu. Jean będzie o tym zawsze pamiętać.

– … Nie pójdę.

Powtarzała z uporem Tana patrząc twardo na Jean i przekrzykując muzykę dobiegającą z pokoju. Paul Anka wył „Put Your Head on My Shoulder”. Siódmy raz z kolei słuchała tej piosenki, a Jean już nie mogła tego znieść.

– Skoro był tak miły i zaprosił cię, mogłabyś pokazać się chociaż na chwilę.

Takie kłótnie odbywały się już wielokrotnie, ale tym razem Jean postanowiła postawić na swoim. Nie chciała, żeby Tanę posądzono o brak dobrego wychowania.

– Jak mogę pójść tam na chwilę? Przecież tam się jedzie ponad godzinę i tyle samo wraca. Więc mam tam pojechać i co… postać dziesięć minut i zaraz wrócić?

Odrzuciła do tyłu długie włosy spływające po jej ramionach. Na twarzy widać było determinację. Wiedziała, że matka była bardzo wrażliwa na punkcie wszystkiego, co dotyczyło rodziny Durningów.