╤ як Бог ус╕м╕ людзьм╕ к╕руе? ╤ тут яна ╒спомн╕ла, што ╕снуюць розныя веравызнання, значыць, ёй прыйдзецца не за ╒с╕м╕ людзьм╕, сачыць, а тольк╕ за правасла╒ным╕. Яна ╒здыхнула з палёгкай!
Усё жыццё камандавала тольк╕ сабой, а тут трэба панаваць над ус╕м╕! Не, яна прынцыпова не хацела быць феяй! Тры дн╕ адпачы╒ Бог - ╕ мог бы вярнуцца на працу! Стам╕лася Марына. Ох, стам╕лася!
Звяры ад нязвыклай афарбо╒к╕ стал╕ злым╕. Над наваколлем стая╒ зьвярыны ро╒. Брахал╕ выфарбаваныя ╒ адз╕н колер сабак╕. Марына паглядзела на сябе ╕ зара╒ла ва ╒н╕сон зьвярам.
У пакой увайшла Н╕мфа ╤гара╒на:
- Што загадаеце, Ваша Высокасць?
- Я фея! Я амаль баг╕ня!
- Прабач, Марына, але ╒ зямных пасадах няма звання 'баг╕ня', але ёсць цар, прынцэса, прэз╕дэнт.
- Н╕мфа ╤гара╒на, з Вам╕ не паспрачаешся. Тады дайце мне савет, як сачыць за ╒с╕м чалавецтвам?
- А навошта гэта табе трэба? Сачэнне - праца вельм╕ стомная. ╤ потым, на геаграф╕чнай карце В╕ртуальнае царства-дзяржава не праглядаецца. Разумею, што ты - баг╕ня або фея, я гэтага не ╒спрымаю, але падпарадко╒ваюся!
- Будзьце чалавекам, Н╕мфа ╤гара╒на, вярн╕це мне ранейшае абл╕чча!
- Марына, отстриги пазногц╕, фарба валасы...
Н╕мфа ╤гара╒на не паспела дагаварыць, як у пакой ╒ляцела тры чалавек╕. Яны павал╕л╕ся на падлогу ╕ працягнул╕ Марыне до╒г╕ экран, як╕ несл╕.
- Гэта экран для наз╕рання за чалавецтвам! - прамов╕╒ сярэдн╕ з трох чалавек па ╕мен╕ Алег, як╕ вё╒ у школе ╒рок к╕бернетык╕.
- Вось, усё, аказваецца, можна зраб╕ць! А чаму панарамны экран? - спытала вел╕чна Марына.
- Гэты экран распрацаваны для наз╕рання за цэлым╕ рэг╕ёнам╕. Вам прынясуць плоскую карту свету, на ёй будуць размешчаны ручк╕ для перамяшчэння па карце, а адлюструе экран рэча╕снасць, - адказа╒ малады чалавек з удаванай подобострастностью.
У пакой ╒несл╕ карту з ручкам╕ пераключэння ╕ ╒сталявал╕ экран.
- Гэта ╒сё добра, - працягнула Марына, - але як я буду валодаць душам╕ людзей?
- Марына, а панаваць над душам╕ людзей абавязкова? - ях╕дна спытала Н╕мфа ╤гара╒на, стоячы ╒ старонцы ад перасо╒вання╒ людзей з тэхн╕кай наз╕рання. - Паглядз╕ш на экран, ╕ досыць.
- Што значыць дастаткова?! - прорычала Марына.
- А тое ╕ значыць, што Бог у адз╕ночку працуе, а ╒ цябе цемра падначаленых выконваюць капрызе, - працягвала наста╒ляць яе Н╕мфа ╤гара╒на.
- Марына, я, як старэйшы сябар, хачу слова сказаць, - сказа╒ прыгажун Алег.
- Алег, Вы мне слова на тыдзень вымолвите або на месяц? - усм╕хнулася Марына самаздаволена.
- Ёсць спосаб сачыць за душам╕ людзей. Вас гэта хвалюе? Душа - душ, друшляк, - нервова прамов╕╒ Алег, заг╕наючы пальцы на руцэ.
- Карацей, Алег! Справа гавары! - падвыс╕ла Марына голас.
- Карацей няма куды! Трэба ╒зяць аптычнае валакно, зраб╕ць з яго букет. З аднаго боку ты будзеш глядзець праз павел╕чальнае шкло на выхады валокна╒, а погляд твой пракрадзецца ╒ душы мноства людзей. За дзень ты цалкам прозондируешь цэлы рэг╕ён, а слых сярод насельн╕цтва разыдзецца, што В╕ртуальная баг╕ня усё бачыць.
- Слухайце, а Вы мне падабаецеся! Прызначаю Вас сва╕м першым апосталам.
- За╒сёды рады служыць багам, але ╒ вольны ад працы час, якога ╒ мяне няма, таму апосталам быць не магу.
- Протараторил! Так зраб╕це душ для душы з аптычных валокна╒ ╕ прицепите яго да экрана! - ускл╕кнула Марына радасна ╕ расцягнулася ╒ крэсле ва ╒се бак╕.
Алег паглядзе╒ на Марыну, восседающую ╒ крэсле, яго вочы х╕тра бл╕снул╕, ╕ ён сказа╒:
- Ваша Вял╕касць, баг╕ня Вы наша! Ёсць адна дал╕катная просьба: трэба прыбраць ус╕х дэтэктыва╒ з ус╕х кн╕г.
- Што ╒ ╕х застанецца? Хто будзе весц╕ барацьбу за справядл╕васць? Хто будзе берагчы рэпутацыю закона?
- Я прашу прыбраць дэтэктыва╒ з кн╕г, а не з жыцця!
- А як мы будзем выпра╒ляць кн╕г╕, як╕я пайшл╕ ╒ ╕ншы свет п╕сьменн╕ка╒? Дзе мы а╒тара╒ возьмем, кал╕ ╕х няма на свеце? - спытала Марына.
- Трэба ╒сталяваць закон, па якому ╒се геро╕ кн╕г пав╕нны быць жывыя да канца кн╕г╕.
- Гэта немагчыма! Хто Вас да мяне прапусц╕╒?
- Сам прайшо╒, - сказа╒ Алег ╕ выйша╒ праз сценку.
- ╤ чаго ён уцёк? - звярнулася Марына да Н╕мфе Игоревне. - Мог бы ╕ яшчэ пагаварыць са мной. У яго ц╕кавая прапанова тычыцца ╕ душ. Дайце мне кн╕гу са стала, Вы асаб╕ста яе чытал╕? У ёй усе геро╕ жывыя? Чаму на кн╕зе намаляваны бурштын? Ён што, за душы людзей адказвае або за ╕х пс╕халаг╕чны настрой?
- Марына, у кн╕зе г╕не люб╕мы чалавек гало╒най гера╕н╕.
- Вось гэта няправ╕льна! Кал╕ ён люб╕мы чалавек, значыць, ён мужчына. А мужчыны - гэта Адам, а яны патрэбныя для стварэння роду. А ёсць магчымасць ажыв╕ць каханага чалавека сумнай гера╕н╕?
- У яго тра╒ма, - гартаючы кн╕гу, прамов╕ла Н╕мфа ╤гара╒на. - Як мужчына ён цэлы, а як мысляр - заг╕ну╒.
- Але кал╕ мозг памёр, то чалавек л╕чыцца памерлым. Вы мне пра душу скажыце, дзе яго душа? У кн╕зе нап╕сана, дзе яго душа? Мы выкл╕чам па факсе яго душу ╕ аднов╕м яго, як героя серыяла.
- Тады ён будзе жывы мярцвяк! - ускл╕кнула Н╕мфа ╤гара╒на з круглым╕ ад здз╕╒лення вачам╕.
- Цяпер не пра гэта. Мы можам у гэтай кн╕зе абысц╕ся без дэтэктыва╒? - зац╕ка╒лена спытала Марына.
- А што мы пав╕нны зраб╕ць? Ажыв╕ць ус╕х героя╒ ╕ прыбраць ╒с╕х дэтэктыва╒? А кал╕ там прысутн╕чае крадзеж сапф╕ра╒, то дэтэкты╒ будзе неабходны.
- Мы ╒войдзем у кн╕гу, як граф╕тавыя ачышчальн╕к╕ душ героя╒.
На такую прапанову жанчына тольк╕ пах╕тала галавой.
Бог паглядзе╒ з нябёса╒ на Граф╕тавых фею ╕ бласлав╕╒ яе на добрую справу:
- Марына, ты будзеш Граф╕тавай баг╕няй.
Але ёй здалося, што частка яе новых с╕л пайшла яе маладому чалавеку ц╕ яго двайн╕ку.
Наталия Патрацкая
Графитовая фея
Марина добре знаеше си неуемный характер и безброй желания. И сега тя седеше на черно компютъра на масата и бредила странна идея, как да стане Виртуална фея. Защо й е било необходимо - тя не знаеше, но много искаше да стане единствената и всесильной.