Читать онлайн "Grafo Nulin" - Пушкин Александр Сергеевич - RuLit

Aleksandro Puŝkin

Grafo Nulin

Tradukis Mikaelo Bronŝtejn

Ĉaskornoj vokas: Venis temp’! Hundistoj en la vesto ĉasa Enselas jam de frumaten’; Saltadas ĉashundar amasa. La mastro venas post moment’, Observas ĉion pompe brava; Vizaĝon lian pro kontent’ Lumigas nun plezuro grava. Malloze vestas lin ĉekmen’[1], Ĉaskornon tenas bronza ĉen’, En sino ladbotela plen’, Kaj post kuŝak’[2] – tranĉilo turka. En nokta kuf’, en sola tuko Duondormante, la edzin’ El la fenestro spektas lin, La kolektiĝon, hundan bojon. Apenaŭ li rimarkas ŝin; Saltinte sur ĉevalon ĝojan Li krias: «Ne atendu min!» Kaj elveturas sur la vojon.

Aŭtune, en septembra fin’ (Pro l’ fia proz’ pardonu min) Vilaĝo estas tre enua: Nur lupoj blekas; neĝo, vent’, Kaj koto. Sed – la tempo ĝua Por la ĉasist’: sen ajna plend’ Li en kamparo karakolas, Tranoktas sub la firmament’, Festenas, sakras kaj petolas Kun dezertiga ĉastorent’.

Sed kion la edzino juna Nun faras en la temp’ aŭtuna? La zorgojn faras ŝi abundajn: Anserojn nutri, pekli fungojn, En kelon veni por momento, Ordoni pri tagmaĝa sup’ – L’ okulo de mastrin’ atenta Tuj trovos ion por okup’.

Bedaŭre ŝi… (Aĥ! mi forgesis Pri l’ nom’ por mia heroin’, Nataŝa – per ĉi nom’ karesis Ŝin l’ edzo, sed ni nomu ŝin Natalja Pavlovna) bedaŭre Pri l’ hejma kaj mastruma art’ Natalja Pavlovna longdaŭre Ne okupiĝis tute, ĉar Ne en gepatra moro bona Edukis oni ŝin sen las’ Sed en la nobla pensiono De l’ enmigrinto Falbalas! Ŝi legas ĉe fenestra hel’ La kvaran jam volumon de l’ Sentimentala amromano: Eliza skribas al Armano, Kaj li al ŝi pri l’ arda sent’. Roman’ antikva, aĵ’ klasika, Elstare dika, dika, dika – Sen elpensaĵo romantika, Nur kun edifo kaj prudent’. Natalja Pavlovna komence Ĝin legis vere pacience Sed poste iel distris ŝin Apud la dom’ kverelo forta De l’ kapro kaj la hundo korta – Kaj forlogiĝis la mastrin’. Ĉirkaŭe buboj laŭte ridis. Dumtempe kun malgaja vok’ Meleagrinoj ne rapidis Paŝante post malseka kok’. Anasoj skuis sin en flako, Virin’ en la malpura kort’ Tolaĵon lavis apud pord’; Griziĝis pli kaj pli la tago, Pluvonta en proksima hor’… Sed jen – aŭdiĝis la sonor’.

Vivinta en solec’ angora Amik’, vi, certe, scias mem: La voĉon de tintilo fora Aŭskultas ni kun kora trem’; Ĉu proksimiĝas kun rapido Amiko de l’ junec’ senbrida?.. Ho, Dio mia! Eble ŝi… Apudas jam… Saltadas koro… Sed preter flugas sono fora, Trans mont’ – kaj mutas jam por vi.

Natalja Pavlovna rapidas Al la balkon’, – de tie vidas Kun ĝojo: jen trans la river’ Kaleŝo veturanta foras. Sur ponto jam – Al ni… ho, ne, Maldekstren turnis… Ŝi kun ve’ Rigardas kaj apenaŭ ploras.

Sed jen – kurbiĝo ĉe la bord’. L’ kaleŝo falas. – «Filjka[3], vidu! Hej, vi! Jen la kaleŝ’ – rapidu! Ĝin tuj venigu al la kort’, La mastron al tagmanĝo petu! Ĉu sanas li?.. Do, helpi pretu!»

Servisto kuras sen prokrast’, Natalja Pavlovna kun hast’ Ordigas buklojn, ŝalon trovas, Kurtenon ŝirmas, seĝon movas Kaj atendegas: «Ho, ĉiel’, Ĉu baldaŭ?!» – Fine, kun ŝancel’, Tre kota post la longa iro, Rompita grave, en sopiro Sin iel trenas ekipaĵ’, Post ĝi sinjoro juna lamas; Servisto – franco tamen flamas Kaj vokas lin: «Allons, courage!»[4] Jen fine ili ĉeperonas. Dum la servistoj sen prokrast’ Malfermas ĉambron, vojon donas Al luksa ĉambro por la gast’, Dum veston ŝanĝas por eliro Sinjoro nia, ĉu mi diru, Kiu li estas, juna dand’? Graf’ Nulin, el la fora land’. Forblovis li en modan mondon Profiton nunan kaj estontan, Kaj en la pompa aŭreol’ Veturas nun al Petropol’ Kun vasta stoko da manteloj, Korsetoj, frakoj, veŝtoj belaj, Koloraj tukoj kaj ĉapeloj, Lornetoj, ŝtrumpoj kun «à jour»[5], Kun fia libro de Gizoto[6], Malico de karikatur’, Kun nova verk’ de Valter-Skoto[7], Bons-mots[8] de tutpariza rav’, Kun nova kant’ de Beranĵero[9], Muziko de Rossini, Pero[10], Et cetera, et cetera[11].

Senpacience la mastrin’ Atendas ĉe la preta tablo; Kaj jen aŭdiĝas porda knar’, La graf’ eniras. Dum ekstar’ Ŝi lin demandas kun afablo Pri l’ kruro. Ĉu bonfartas li? Kaj li respondas: pli-malpli. Al tablo ili kune iras, Sidiĝas kune kaj sen tim’ La graf’ parolas en proksim’: Rusion sanktan mokas, miras Pri l’ vivo frosta sen la varm’, Sopiras pri Pariz’ kun larm’. «…Kaj la teatro?» – «Orfas plene, C’est bien mauvais, ça fait pitié.[12] Talma’ surdiĝis, rolas pene, Kaj mamzel’[13] Mars jam senrevene Oldiĝas… Sed le grand Potier[14]! En mond’ por lia glor’ iama Ankoraŭ ne videblas fin’!» – Kiu verkisto modas? – «L’ sama – Nur d’Arlincourt kaj Lamartin» – «Ĉe ni imitas ilin multaj». – «Ĉu vere? Al progresa flu’ Proksimas niaj cerboj stultaj? De l’ Di’ sendita evolu’…» – «Talioj kiaj?» – «Tre malaltaj. Apenaŭ ĝis… ĝis tiu lok’. Jen via robo – analog’: Ornamo, bantoj, riĉa flok’ – Proksimas ĝi al modaj saltoj». – «Jes, nin atingas „ Telegraf’ “»[15]. – «Ha! Povas mi por vi aranĝi: Bonega vodevil’!» – la graf’ Ekkantas. – «Graf’, bonvolu manĝi». – «Mi satas ja». Kun la mastrin’ Leviĝas li en mir’ surpriza: Feliĉas, gajas ŝi sen fin’. Kaj, forgesante pri Parizo, La juna graf’ admiras ŝin. Vesper’ nerimarkeble fluas, Kaj en okuloj de l’ mastrin’ Jen la salut’ afabla bluas, Jen senrespondo kontinuas, Sed – nokto venas kun obstin’. Delonge jam servistoj ronkas, Krudferon jam gardisto gongas, Kaj koko krias en proksim’. Kandeloj fumas, finbrulintaj. Leviĝas lace la mastrin’: «Adiaŭ do! Atendas litoj. Bondormu!» … Kun domaĝ’ kaj rav’ Tenere, preskaŭ ame, l’ graf’ Sur ŝian manon kison metas. Sed kien tiras flirta mav’! – La vantulin’ en kaŝ’ premetas La manon de l’ ravita graf’.

Natalja Pavlovna senvestas, Paraŝa staras apud lit’, Por la mastrin’ Paraŝa estas Virino, inda por konfid’: Ŝi kudras, lavas, klaĉas, flatas, Donacojn de l’ mastrino ŝatas, Petolas jen kun la sinjor’, Jen lin insultas kun rigor’, Kaj trompas la mastrinon brave. Nun traktas ŝi aŭdace, grave Aferojn de la juna graf’ Laŭ ĉiu eta paragraf’, Kvazaŭ ŝi lin delonge konas. Sed la mastrino kun rifuz’ Ŝin stopas: – «Ĉesu! Ne bezonas…» La kufon petas kun la bluz’, Kaj iri for al ŝi ordonas.