Выбрать главу
Сказаўшы гэта, фортку зачыняе, Нібы знячэўку побач аказаўся, Аднак паслоў тых словам закранае, Каб князь пра іх таксама адазваўся. Тут Літавор такім прамовіў словам: «Калі звяртаюся я ў чым па раду, Сваёй не верачы, к чужым галовам, Цаню я больш за ўсе тваю параду, Бо ты даверу варты, чалавеча: Юнак у бітве, ў радзе ты — старэча. Хоць адкрываць я не люблю бясконца Таемных спраў сваіх чужому воку — Намер, які народжаны у змроку, Да часу нельга выстаўляць на сонца — Падрыхтаванае няхай павісне I, як пярун, ударыць перш, чым блісне. Я коратка пытанні ўсе збываю: „Калі?“ — „Ужо“. — „Куды?“ — „На Русь. Да Жмудзі“ „Не можа быць!“ — „Павінна быць, і будзе!“… Табе ж душу цяпер я расхінаю. Таму загады я такія выдаў, Таму іду раптоўна і пры зброі, Што Вітаўт нездарма стаіць пад Лідай — Намер нядобры, ведаю, ён тоіць: Задумаў ён мяне ў свой стан занадзіць, Каб там забіць. Збіраўся, словам, здрадзіць.
Ды ў нас з магістрам ордэна тэўтонаў Заключан дагавор: ён мне за збожжа Сваёю збройнай сілаю паможа Забраць, што нам належыць па законе. Калі паслы магістравы за ровам, Дык гэта знак, што ён трымае слова. І перш чым згаснуць зоры Задыяка, Мы вырушым, а недалёка ў полі Прымкнуць да нас тры тысячы ваякаў На конях і пяхоты значна болей. 3 яго дазволу, пры самім магістры,
Я выбраў крыжакоў прыдатных к бою — Вялікіх, дужых і на конях быстрых, У панцыры закутых з галавою. У сечы кожны з іх мастак вялікі І лепш за нашых ужываюць пікі.
А ў кнехтаў ёсць жалезныя гадзюкі, Якіх накормяць волавам і сажай, На ворага ўзвядуць, узяўшы ў рукі, І дражняць іскрай. Гад агонь развяжа І б’е ці раніць з перуновым гукам Таго, каго стралок яму пакажа. Так, трапіўшы ў агонь такі шалёны, Наш прадзед Гедымін паў ля Велоны.
Гатова ўсё. Пара даўно настала, Цяпер жа Вітаўт, пэўны ў сваёй сіле, Трымае ў Лідзе абаронцаў мала, Дык нам ускочыць толькі і — накрылі!»
І Рымвід пад ударам гэтай весці Стаяў знямелы ад здзіўлення, ў жалі, А думкі спрэчным гуртам наляталі, Дык зноў стараўся іх да ладу звесці.
Ды справа пільная — далоў чаканне! 3 вялікай крыўдаю прамовіў: «Пане! Я не магу сваім вушам даць веры! На брата брату трэба ўзняць далоні? Вось ён на немцах вышчарбіў сякеры І вострыць іх супроць сваіх сягоння! Нязгода — зло, ды скончыцца бядою Яднанне гэта. Мы ж — агонь з вадою! Бывае часам, што сусед суседа, 3 якім ці мала год прабыў у злосці, Абдыме, змякчыць сэрца напаследак, І сябрам назаве, і клікне ў госці. Шмат горш, аднак, чым гнеўныя суседзі, Жывуць з сабою ліцвіны і ляхі, Ды і яны ў супольнай п’юць бяседзе, Адны спачынак іх вартуюць дахі, Мячы іх лучацца ў супольных войнах. Але шмат горш, чым ліцвіны й палякі, Спрадвеку ў нас не могуць жыць спакойна І ўсцяж ваююць людзі і вужакі. Аднак калі ліцвін к сабе ў парогі, Як госця добрага, прымае вужа І для хвалы багоў, пакінуўшы трывогі, Яго ён корміць, даж дае для сцюжаў, Тады паўзе яму гад свойскі ў рукі, 3 ім разам п’е і есць з той самай міскі, І мірна цела доўгае гадзюкі Дзіця спаўе, улезшы ў глыб калыскі.
А вось змяі крыжацкай не аблашчыш, Ні просьбай, хабарам, хоць лезь са скуры. Ці ж мала ўперлі прусы і мазуры Зямлі, дабра, людзей у тую пашчу? Пажэрла столькі ўжо, а не зарвала — На рэшту квапіцца, і ўсё ёй мала!
Калі мы не з’яднаемся, загінем. Дарма штогод наладжваем паходы, Іх вёскі палім, крышым іх цвярдыні, Пракляты ордэн верх бярэ заўсёды! Ён — змей, якому галаву ссякаюць, Замест якой дзесяткі адрастаюць. Усе адсеч! Дарма той траціць сілы, Хто хоча прымірыць нас з крыжаносцам! Зайдзі ў палац, зірні ў будан пахілы, Не знойдзеш больш ні ў горадзе, ні ў вёсцы Таго, хто б іх хлусні яшчэ даў веры, Каб іх не абмінаў, як той халеры, Каб не сказаў, што лепш загінуць сёння, Чым іхняй дапамогі дачакацца. Жалеза лепш гарачае ў далоні Сціскаць, чым з немцам за руку вітацца!