Выбрать главу
«Прабач, княгіня! Тут не тыя словы, Што па гарачай выскачаць хвіліне, 3 якіх пасля не помніцца й паловы. Тут не такі намер, што ў блытаніне Жаданняў, дум з’явіцца ўміг гатовы I, нібы дым, закружыцца і згіне. Бо іскры — знак, што дух палае жыва, А дым — прадвеснік жудаснага ўзрыву!
Не сёння я ля княжае асобы — Дванаццаць год прабыў яго слугою, Але не памятаю нават спробы Так доўга, шчыра гутарыць са мною. Загад пайшоў, хоць нам не даспадобы, Каб зрання, перад зоркаю другою, Сабрацца к Перасекавай магіле Усёй дазвання нашай збройнай сіле».
«Што чую! Заўтра? Заўтра ўжо ён едзе? Я не хачу, каб чуткі ўсцяж краіны Пайшлі, што кроў была праліта недзе І хтось загінуў за пасаг Гражыны. Пайду я і на першай жа бяседзе… Цяпер пайду, хоць познія гадзіны, І перш чым ночы адплывуць туманы, Я веру, дасць адказ ён пажаданы».
І разыходзяцца пасля размовы, Трывогу ў сэрцы несучы абое: Княгіня хутка са сваёй паловы Пайшла цішком у князевы пакоі, А Рымвід цераз двор паўз прыбудовы — Пад дзверы князевы. І ў неспакоі, Увайсці не смеўшы, на парог сядае, Да шчыліны ўсім тварам прыпадае.
Чакаў нядоўга. Засаўка скрыгоча — І постаць нейкая мільгнула ў белі. «Хто там?» — сарваўся князь з пасцелі. «Тут я», — быў голас у адказ жаночы.
І словы гутаркі зашапацелі. Хоць Рымвід ведаў змест, ды рэха ночы Глушыла галасы, якія ў зале Аб сцены біліся і прападалі. Гаворка то мацнела ўсхвалявана, То заціхала, слова зловіш рэдка. Чуваць больш голас панін, рэдка — панаў, Ен больш маўчаў, нібы ўсміхаўся едка. Яна мо ўкленчыла там нечакана, Бо скочыў з ложка князь ад просьбы гэткай, Тлумачыў нешта хутка і нервова, І стала ціха. Постаць тая ў белі Пайшла к дзвярам, і кляпнулася клямка. Упрасіла? Ці спрачацца не схацелі? Вярнулася ў сваю палову замка Княгіня. Князь падаўся да пасцелі, Адразу лёг. Магчыма, гэта ціша Ізноў яго ў сон моцны закалыша.
А Рымвід, пастаяўшы час каторы, Пайшоў і бачыць: з левага балкона Слуга з паслом вядзе перагаворы. Наставіў вушы, ды не чуў і тону, Бо вецер сееў гукі па прасторы. На браму паказаў слуга тэўтону, І Рымвід зразумеў размову скора. Ускіпеў крыжак за гэткую абразу — І на каня ў сядло ўзляцеў адразу. «Клянуся крыжам, — верашчаў у злосці, — Каб не паслом я быў у вас сягоння, Мне за абразу паплаціўся б хтосыц! Адпомсціў бы я гэтаю далонню! Сярод манархаў жыў я з маладосці, Але і ў тых, што ходзяць у кароне, Не меў таго, што ў гэтага паўпанка: Пад чыстым небам дачакацца ранка І прэч ісці пры ўсім прыдворным збродзе! Асцерагаю: нас не ашукае Паганскі выкрут і дарма не пройдзе! Глядзі, ён нас на Вітаўта склікае, Каб тут на нас напасці з ім у згодзе! Убачым жа, ці Вітаўт вас прыкрые Ад тых мячоў, што ў вас вісяць над шыяй!
Скажы ж ты князю, а не дасць ён веры, Спытае хай, я паўтарыць гатовы Яму разоў хоць дзесяць тыя словы, Бо слова рыцара ў той самай меры Непарушальнае, як слова веры, Магу мячом пацвердзіць гэта з ходу: Вы тую яму, што для нас капалі, І на сваю падрыхтавалі шкоду, Глядзіце, сёння ж каб туды не ўпалі! Вам кажа Дытрых Гальштарк фон Кніпродэ, Тэўтонскі комтур. Кнехты, паскакалі!»
Крыху счакаў тэўтон ды па хвіліне, Нічога не пачуўшы, ў цемры тоне. Ледзь часам зброя блісне на даліне, Часамі звякне сталь на каляіне, Часамі данясецца ржанне коней. Атрад змяншаецца і цалкам гіне За ўзгоркам на залесеным адхоне. «Шчасліва едзьце! Дай Бог каб ніколі Вы больш не ездзілі тут нашай сцежкай! — Прамовіў Рымвід ім услед з усмешкай. — Хвала княгіні! Праз яе ж найболей Такая змена! Ну цяпер мне хто тут Пахваліцца, што сэрцы іншых знае? Той гнеўны голас — доказ цвёрдай волі, Пра слова вернага слугі не дбае! Пазычыў бы, здаецца, ў птушак лёту, Каб рынуцца на Вітаўта ўсёй сілай, Слаўцо ж мядовае, усмешка мілай Уміг адбілі да вайны ахвоту. Ну што ж, забыўся я, сівабароды, Пра іх гады і пра закон прыроды!»