Мацi строга сказала:
- У вас жа не пайшоў галон бензiну, каб прывезцi гэтае мяса сюды.
Прадавец весела засмяяўся:
- Вы ўсё дагары нагамi перавярнулi. Мы мяса не купляем, а прадаем. А каб куплялi, ну што ж, тады справа iншая.
Мацi прыклала два пальцы да губ i засяроджана насупiла бровы.
- Тут адзiн тлушч i храсткi.
- За гэтае мяса я не ручаюся, можа, яно i не зварыцца. I за тое, што сам еў бы яго, таксама не ручаюся. Ды мала чаго я не рабiў бы.
Мацi гнеўна глянула на яго, але спакойным тонам запыталася:
- А таннейшае мяса ёсць?
- Булённыя косткi, - адказаў прадавец. - Дзесяць цэнтаў фунт.
- Тут жа адны косткi.
- Адны косткi, - пацвердзiў прадавец. - Смачны суп будзе. Наварысты.
- А супавае мяса ёсць?
- Безумоўна. Дваццаць пяць цэнтаў.
- Давядзецца, вiдаць, без мяса абысцiся. Але i мяса хочацца. Прасiлi мяса ўзяць.
- Мяса ўсiм хочацца, яно ўсiм патрэбна. Вось добры фарш. Сала вытапiце, пойдзе на падлiўку. Добры фарш. Нiчога ў глум не пойдзе. Костак выкiдаць не давядзецца.
- А пачым... пачым бакавiна?
- Вунь куды махнулi! Гэта ядуць толькi на Каляды i ў Дзень дзякавання. Трыццаць пяць цэнтаў фунт. Каб у мяне была iндзейка, я б вам яе танней прадаў.
Мацi ўздыхнула:
- Дайце два фунты фаршу.
- Слухаю, мэм. - Прадавец лапаткай паклаў бледнага фаршу на навошчаную паперу. - Што вам яшчэ?
- Хлеба.
- Калi ласка. Вялiкi бохан пятнаццаць цэнтаў.
- Цана яму дванаццаць.
- Зусiм правiльна. Едзьце проста ў горад i купляйце за дванаццаць. Галон бензiну. Што яшчэ возьмеце? Бульбу?
- Ага, бульбу.
- Чвэрць даляра пяць фунтаў. Мацi пагрозлiва пасунулася да яго:
- Наслухалася я ад вас тут - хопiць! Я ведаю, якiя цэны ў горадзе.
Маленькi прадавец падцiснуў губы:
- Тады едзьце ў горад.
Мацi паглядзела на сваю сцiснутую ў кулак руку.
- Што ж гэта такое? - цiха сказала яна. - Вы гаспадар крамы?
- Не. Я толькi прадавец.
Навошта ж вы падсмейваецеся? Вам лягчэй ад гэтага? - Мацi глянула на свае сцёртыя да бляску маршчынiстыя рукi. - Хто ж тут гаспадар?
- Акцыянернае таварыства "Ферма Гупера", мэм.
- Яна i цэны вызначае?
- Так, мэм.
Мацi падняла на яго вочы i слаба ўсмiхнулася.
- Усе, хто сюды прыходзiць, вось так злуюць на вас?
Прадавец памаўчаў крыху, перш чым адказаць.
- Так, мэм.
- I таму вы жарты строiце?
- Што вы маеце на ўвазе?
- Такiм паганствам займаецеся. Вам i самому сорамна, га? Мусiце аджартоўвацца? - Голас у мацi гучаў мякка. Прадавец, як зачараваны, пазiраў на яе i маўчаў. - Значыць, так, - сказала яна. - Сорак цэнтаў - мяса, пятнаццаць - хлеб, дваццаць пяць - бульба. Усяго восемдзесят цэнтаў. А кава колькi?
- Самая танная - дваццаць цэнтаў, мэм.
- Выходзiць даляр. Працавалi сямёра i вось на якую вячэру зарабiлi. - Мацi зноў глянула на свае рукi. - Запакуйце, - паспешлiва прагаварыла яна.
- Слухаю, мэм. Дзякую вам. - Прадавец паклаў бульбу ў пакет i акуратна загнуў яго зверху. Потым пакасiўся на пакупнiцу i хуценька перавёў вочы на прылавак. Мацi сачыла, як ён пакуе, ледзь прыкметна ўсмiхаючыся.
- Як жа вы пайшлi на такую работу? - запыталася яна.
- Чалавеку есцi трэба, - адказаў прадавец i рашуча паўтарыў: - Чалавеку трэба есцi.
- Якому чалавеку?
Прадавец паклаў на прылавак чатыры пакеты.
- Фарш, бульба, хлеб, кава. Роўна на даляр.
Мацi падала яму квiток i пачакала, пакуль ён запiша прозвiшча i суму ў журнал.
- Ну вось, - сказаў ён. - Цяпер мы ў разлiку.
Мацi ўзяла з прылаўка пакеты.
- Яшчэ вось што, - сказала яна. - У нас цукру няма да кавы. Сын мой Том хоча з цукрам. Слухайце, нашы цяпер працуюць у садзе. Адпусцiце мне цукру, а квiток я потым прынясу.
Прадавец адвёў вочы ад мацi, адвёў iх далёка ўбок.
- Не магу, - цiха прамовiў ён. - Такое ў нас правiла. Не магу. Мне ўляцiць. Мяне звольняць.
- Нашы ж працуюць у садзе. Яны, пэўна ж, больш за дзесяць цэнтаў зарабiлi. Дайце мне толькi на дзесяць цэнтаў. Тому хочацца салодкай кавы. Прасiў цукру купiць.
- Не магу, мэм. Такое правiла. Без квiтка тавар не адпускаем. Аканом увесь час мне пра гэта дзяўбе. Не, не магу. Нiяк не магу. Мяне зловяць. Нас заўсёды на чым-небудзь ловяць. Заўсёды. Не магу.
- Нават на дзесяць цэнтаў?
- Нi на колькi не магу, мэм. - Прадавец умольна глянуў на яе. I раптам з твару яго знiк страх. Ён выняў з кiшэнi дзесяцiцэнтавую манету i са звонам апусцiў у касу. - Вось, - з палёгкай сказаў ён, дастаў з-пад прылаўка маленькi папяровы мяшэчак, усыпаў у яго шуфлiкам трохi цукру, узважыў i падсыпаў яшчэ крыху. - Калi ласка, - сказаў ён. - Усё ў парадку. Прынясеце квiток, i я вылiчу свае дзесяць цэнтаў.
Мацi не зводзiла з яго вачэй. Рука яе пацягнулася да мяшэчка з цукрам i паклала яго зверху на пакупкi.
- Дзякуй вам, - цiха сказала яна i пайшла да дзвярэй. На парозе абярнулася. - Адно я цвёрда завучыла. Увесь час вучуся гэтаму, з дня ў дзень. Калi ў цябе бяда, цi крыўда якая, або нястача - iдзi да беднякоў. Толькi яны памогуць, больш нiхто. - Сеткаватыя дзверы зачынiлiся за ёю.
Маленькi чалавечак аблакацiўся на прылавак, пазiраючы ўслед пакупнiцы сваiмi здзiўленымi вачамi. Стракаты сыты кот ускочыў на прылавак, лянiва падышоў да прадаўца i пацёрся аб яго плячо. Ён выцягнуў руку i прыцiснуў ката да шчакi. Кот гучна замурлыкаў, павiльваючы кончыкам хваста.
Том, Эл, бацька i дзядзька Джон вярталiся з саду ўжо ў цемры. Яны ледзь валаклi ногi ад стомы.
- Хто б мог падумаць - усяго толькi руку працягваеш, персiк зрываеш, а спiна проста разломваецца, - паскардзiўся бацька.
- Днi праз два пройдзе, - сказаў Том. - Паслухай, та, пасля вячэры я думаю пайсцi разведаць, што там такое было перад варотамi. Спакою мне гэта не дае. Пойдзеш са мной?
- Не пайду, - адказаў бацька. - Хачу хоць трохi папрацаваць i нi пра што iншае не думаць. Апошнi час толькi i рабiў, што мазгi сабе круцiў, замучыў iх зусiм. Не, пасяджу крыху i спаць залягу.
- А ты, Эл?
Эл адвёў вочы ўбок.
- Я, бадай што, пахаджу тут па лагеры, пагляджу, - сказаў ён.
- Дзядзька Джон, ясна, не пойдзе. Што ж, пайду адзiн. Вельмi цiкавасць разбiрае.
Бацька сказаў:
- А ў мяне тады цiкавасць разгарыцца, калi фараонаў тут паменшае.
- Ноччу, магчыма, iх там не будзе, - выказаў думку Том.
- Праверку iм рабiць я не збiраюся. Iдзi, толькi мацi не кажы куды. А то яна месца сабе не знойдзе, так занепакоiцца.
Том павярнуўся да Эла:
- Табе што, зусiм не цiкава?
- Я лепш па лагеры пахаджу.
- Дзяўчат шукаць?
- Гэта мая справа, - агрызнуўся Эл.
- А я ўсё ж пайду, - сказаў Том.
Джоўды выйшлi з саду на пясчаную вулачку мiж двух радоў чырвоных халуп. Сям-там з дзвярэй сачылася цьмянае жоўтае святло газавых лiхтароў, а ўсярэдзiне, у паўзмроку кухань-пакояў рухалiся чорныя ценi людзей. У канцы вулачкi ўсё яшчэ сядзеў каравульны, прыставiўшы драбавiк да каленяў.
Параўняўшыся з iм, Том спынiўся.
- Тут ёсць дзе памыцца, мiстэр?
Каравульны прыгледзеўся да яго ў цемры, потым сказаў:
- Бачыш цыстэрну?
- Бачу.
- Там шланг ёсць.
- А вада гарачая?
- А ты хто такi? Джон Пiрпант Морган?
- На жаль, не. Добрай ночы, мiстэр.
Каравульны пагардлiва прабурчаў:
- Гарачая вада! Яшчэ чаго захацеў. Хутка, чаго добрага, ванну прыняць захочуць. - Ён змрочна паглядзеў услед чацвярым Джоўдам.
З-за вугла выйшаў другi каравульны.
- Ты што, Мак?
- Ды ўсё гэтыя Окi паганыя. Адзiн тут пытаецца: "Гарачая вада ёсць?"
Другi каравульны апусцiў прыклад на зямлю.
- Усё праз гэтыя ўрадавыя лагеры, - сказаў ён. - Той, хто пытаўся, ручаюся, таксама там пабыў. Не, пакуль з гэтымi лагерамi мы не пакончым, дабра не чакай. Не паспееш азiрнуцца, у цябе чыстых прасцiн запатрабуюць!
Мак запытаўся:
- Ну а за варотамi там як? Што новенькае?
- Цэлы дзень сёння гарлапанiлi. Цяпер палiцыя штата за iх узялася. Пакажа гэтым малойчыкам, дзе ракi зiмуюць. Кажуць, там нейкi цыбаты такi сукiн сын усiх падбухторвае. Сёння ноччу, я чуў, яго схопяць, i тады ўсёй гэтай заварусе канец будзе.