— Памаўчы, стары. Зняўшы галаву, па валасах не плачуць, — кінуў афіцэр. — Тэпай хутчэй… От як будзем цябе дапытваць для пратакола, тады і раскажаш усё па парадачку.
— Алі прыйшоў! — звонка выкрыкнуў Янг, азірнуўшыся, паставіў сумку. — На змену прыйшоў, а Малу няма…
Усе спыніліся, паглядзелі ў бок прахадной. На тварах паліцэйскіх нават загулялі ўсмешкі, пабачылі, як Алі разгублена топчацца каля прахадной, разводзіць рукамі, урэшце крычыць ім: «Э-эй!»
Афіцэр загадаў Раджу:
— Бягом туды, бягом назад… У двух словах растлумач, што адбылося. Скажы, каб нікуды не адлучаўся з паста. З ім яшчэ будзе асобная гаворка.
Радж хутка збегаў і зразу далучыўся да групы. Усе ішлі запаволена, чакаючы яго.
— А містэр Крафт — дзе? — гэта спытаў у Абрахамса другі паліцэйскі.— Вы ж гаварылі, што ў такую пару звычайна і ён з'яўляецца.
— На Галоўны паехаў, у Свійттаўн. Справы ў яго… Абяцаў сёння вярнуцца, а калі — хто ведае?
— Ясна. Памаўчы, стары.
— Божа, я ж маўчу як рыба.
Падышлі да перакіднога мосціка, пасталі, водзячы позіркамі па басейне, па берагах, па трыбунах.
— Што змянілася ў параўнанні з учарашнім днём? — спытаў старшы паліцэйскі ў Абрахамса.
Загадчык гаспадаркі закруціў галавою то ў адзін, то ў другі бок, паціснуў плячыма. Радж і Янг таксама глядзелі на ўсе вочы. Адно новае заўважылі: за мосцікам справа, на беразе рукава стаіць на чатырох колах перасоўная помпа. Адзін тоўсты, як далонямі абхапіць, гафрыраваны рукаў апушчаны ў ваду, другі, даўжэйшы, адведзены і перакінуты за шлюз. Але ж гэтая навіна ні пра што асаблівае не гаворыць.
— Нічога, дальбог, нічога… — прамовіў, урэшце, Абрахамс. — Я толькі там, дзе ялік стаіць, на беразе, слядоў многа бачыў на пяску.
Пайшлі цераз мосцік, адпіхнуўшы з дарогі варотцы. Ад мосціка ўлева па беразе і каля «рэзідэнцыі» Судзіра — асфальт. А ўправа — пясок-ракушачнік з галькай, такое покрыва было і на пляцоўцы каля душаў, і каля Раджавай каморы і трэціх дзвярэй, дзе склад Абрахамса, і на дарожках паміж газонамі з кустамі. Здаецца, можна было пазнаць на пяску каля мосціка і на дарожцы, што вяла за шлюз, мужчынскія сляды.
Прайшліся берагам уздоўж парэнчаў, пад вышкаю. Прайшліся — і нічога падазронага таксама не заўважылі. Вярталіся назад, і Радж звярнуў увагу на тое, што край памоста нібы ў крыві — засохлай, пабурэлай. Пачалі больш прыглядацца і паліцэйскія, згледзелі бурыя плямкі і на асфальце, і на пяску. Афіцэр паказаў рукою, каб і плямкі, і сляды не затоптвалі, а фатограф пачаў бліскаць успышкаю. Павярнулі на дарожку ўправа і заўважылі, што сляды сталі глыбейшыя (пясок быў мякчэйшы), у адным месцы нават вывернута бамбукавая дужка з плоціка-загародкі. Відаць, людзі ішлі нагружаныя. Фатограф яшчэ некалькі разоў бліснуў, зняў і вывернутую дужку.
— Каб панесці дэльфіна, колькі чалавек трэба? — спытаў цывільны ў Раджа. Мо палічыў, што ён больш разбіраецца ў гэтай справе.
— Малога Бобі ўдвух можна падняць. А такога, як Дзік, то і чатыром як панесці,— адказаў Радж.
— Без вады колькі яны могуць пражыць? — зноў спытаў той.
— Некалькі гадзін. Але паліваць трэба… А лепш за ўсё іх перавозіць у вялізных ваннах з вадою.
Каля яліка з рыбаю фатограф пакруціўся больш. Бо і слядоў тут відаць больш, выявілі нават умяціны ад двух сходняў, іх клалі, відаць, на адлегласці крока адны ад другіх, каб можна было падымацца на борт адразу групаю.
— Якая тут глыбіня? Катэр можа падысці? — спытаў афіцэр, выцягнуўшы шыю да вады.
— Можа. Наш «Нептун» сюды заходзіць, — разам адказалі Абрахамс і Радж.
— Значыць, падплывалі на катэры… Дэльфінаў неслі па двух сходнях. Аднаго паранілі, як вылоўлівалі. А як вы іх ловіце — сеткамі? — старшы паліцэйскі спытаў гэта ў Абрахамса.
— Ага… Толькі трэба вельмі асцярожна з імі, а то і ўтапіць можна, — ахвотна растлумачыў Абрахамс.
— Я думаю, іх не сеткамі вылоўлівалі,— сказаў Радж. — Не вельмі лёгка сеткамі… Іх проста бралі аднаго за адным з памосту. Яны ў нас любяць на памост выскокваць. Трук нават такі ёсць: выскокваюць, укладваюцца, як дровы. Ну, а ім за гэта рыбку даюць. Хтосьці ведаў пра гэта ці бачыў і скарыстаў такі шанц.
— І яны абы-каго слухаюць? Любы можа загадаць, паманіць? — спытаў той, што пісаў.
— Судзіра лепш за ўсё слухаюцца, дрэсіроўшчыка, — сказаў Радж.
— Бобі сам любіць вылазіць, без каманды, — усунуўся ў гаворку Янг. — Убачыць мяне, і першы — шморг на памост, разяўляе рот… — голас Янга задрыжаў, яму раптам стала да слёз шкада Бобі. Гэтак мала разам паплавалі — і на табе! Злыя людзі разлучылі. «Бедны Бобі… Дзе ён цяпер? Ці жывы хоць? Чыя гэта кроў была на памосце і на дарожцы?»
— Дык вы казалі, што чулі, як ноччу грукаў матор? — звярнуўся афіцэр да аднае дворнічыхі. Цёткі паціху падыходзілі следам за ўсімі.
— Ага!.. Я каля малое арэны была. І чула, якраз у гэтым баку — ду-ду-ду-ду, — ажыла тая.
— Чаго ж вы не падышлі, не пацікавіліся? — не вытрываў той, што пісаў.
— Я падумала… Ды тут жа шмат чаго лётае па вадзе, мо хто заблудзіўся.
— Дворнікі дзяжураць кожную ноч? — папытаў у Абрахамса афіцэр.
— Не, яны зрэдку. Яны толькі ў тыя ночы, як няма на месцы Раджа. А ў гэтую ноч яго не было, адпрасіўся з хлопчыкам на суткі.— Абрахамс пачаў ужо трохі ажываць, цяміць сёе-тое.
— У колькі гадзін прыходзіць на работу дрэсіроўшчык… Судзір, ці як яго? — распытваў афіцэр.
— Ага, Судзір. Павінен падысці ўжо. Учора ён толькі завінуўся ў дэльфінарыі і пайшоў. А сёння ж нармальны рабочы дзень, — сказаў Абрахамс і нібы спахапіўся — Хаця які ж ён нармальны? Божа, божа…
— Прыкладная карціна ўжо вымалёўваецца… Нікому нікуды не адлучацца, будзем яшчэ разбірацца з кожным паасобку, — павярнуўся ісці з берага афіцэр. — Свабоднае памяшканне ў вас ёсць? — звярнуўся да Абрахамса.
— Няма. Кабінет Крафта замкнуты, я не магу без яго пусціць вас туды. І Судзіра няма яшчэ… А ў Раджа каморка, склад, там нават стала добрага няма.
— Ладна, стары… Мы ў прахадной прыладзімся. Пачнём з вас, містэр Абрахамс.
— Маці божая, святая дзева Марыя… Не абмінай мяне сваёю літасцю… — зашаптаў малітву Абрахамс— А я ж думаў, што ўжо ўсё!
2
Ляжалі пад кустамі насупраць прахадной, марнелі. Цёткі прыладкаваліся асобна, развязалі вузельчыкі з ядою. Алі, чорны і вялікі, як бяссонная ноч, моўчкі курыў. З роспытамі да Раджа не лез, бо ніхто не ведаў, як тут усё парабілася, Радж — тым больш: быў далёка адсюль, на Горным.
А вось дзе быў Судзір? Пахаджвае ўжо нервова па дарожцы каля прахадной, хаця стараецца мець выгляд незалежны і ганарысты. Хацеў ён схадзіць у сваю «рэзідэнцыю», паглядзець, мо зноў там што пакралі, але паліцэйскія не дазволілі.
Абрахамса яшчэ мучылі мо гадзіну. Выйшаў з прахадной мокры што мыш, паплёўся як не сваімі нагамі ў бок галоўнай арэны. Мо думаў пра рыбу.
— Вас хоць не білі? — папытаў Радж наўздагон моцным шэптам.
— Не-е… Божа, як усё перажыць? — гараваў стары, брыдучы. — Што мне містэр Крафт скажа?
Паклікалі Судзіра, а не Раджа і не тую цётку, што дзяжурыла ноччу каля малое арэны.
— Радж, а як цяпер будзе? — Янг ляжаў патыліцаю на яго назе, руку трымаў на сумцы — у ёй урна з прахам продкаў, некалькі арэхаў.— Дэльфінарый зачыніцца?
— Не ведаю. Калі не знойдуць дэльфінаў, то ўсё можа быць. А мо новых Крафт раздабудзе.
— А дзе яны прадаюцца?
— Не ведаю. Гэтых, што прапалі, налавілі… Мо зноў нойме людзей, каб лавілі.
— За грошы?